Жыгімонцкая вуліца (Вільня)

	Жыгімонцкая; лац. Žygimonckaja
	Вільня
Агульная інфармацыя
Гістарычны раён	Старое Места
Былыя назвы	Сьвіная, Бульвар, Набярэжная Вяльлі, Пажэлы
Даўжыня	700 м
Паштовыя індэксы	LT-01102
На мапе
	Google
	Вуліца Жыгімонцкая ў Вікісховішчы

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Жыгімонцкая вуліца.

Жыгімо́нцкая ву́ліца^[a]^[1] (лет. Žygimantų gatvė) — вуліца ў цэнтральнай частцы Вільні, у Старым Месьце. Працягвае Арсэнальную вуліцу. Праходзіць узьбярэжжам ракі Вяльлі і зьвязвае масты караля Міндоўга і Зялёны. Працягваецца вуліцай Альбэрта Гаштольда.

Гісторыя

Сфармавалася ў другой палове XIX ст. пры ўпарадкаваньні набярэжнай Вяльлі. Актыўна забудоўвалася ў канцы XIX — пачатку XX стагодзьдзяў пераважна 3-х і 4-павярховымі дамамі.

Назву Жыгімонцкай атрымала ў міжваенны пэрыяд у гонар каралёў і вялікіх князёў з адпаведным імём (Жыгімонт Стары, Жыгімонт Аўгуст, Жыгімонт Ваза). За савецкім часам вуліцу перайменавалі ў імя Пажэлы.

Агульныя зьвесткі

Даўжыня вуліцы каля 700 м. Нумарацыя дамоў пачынаецца ад скрыжаваньня з вуліцай Тадэвуша Ўрублеўскага. Ёсьць роварная дарожка.

Зь левага боку адыходзіць вуліца Радзівілаў. Сканчаецца на скрыжаваньні зь Віленскай вуліцай.

Забудова

Няцотны бок

№ 1 (таксама вуліца Тадэвуша Ўрублеўскага, 8) — кутні дом з жоўтай цэглы, у якім месьціцца Бібліятэка Акадэміі навук Летувы імя Ўрублеўскіх^[2]. Будаваўся ў 1884—1888 гадох паводле праекту архітэктара Кіпрыяна Мацулевіча.
№ 3 — зімовы палац Тышкевічаў з аранжарэяй. 2-павярховы дом збудавалі ў 1891—1895 гадох паводле праекту К. Мацулевіча.
№ 9 — дом Ігната Парчэўскага. Будаваўся ў 1893—1895 гадох паводле праекту архітэктара Апалінара Мікульскага.

Цотны бок

№ 2 — 3-павярховы дом, у якім месьціцца Найвышэйшы адміністрацыйны суд Летувы. Збудаваны ў 1892 годзе паводле праекту Канстантына Быкоўскага. Знаходзіўся ў валоданьні Ганны Заячак і Кацярыны Тышкевіча.
№ 4 — дом, збудаваны ў 1886 годзе паводле праекту архітэктара Юльяна Янушэўскага.
№ 10 — дом, збудаваны ў 1911 годзе паводле праекту інжынэра Фёдара Смаргонскага.

Заўвагі

^ таксама Жыгімонтаўская вуліца

Крыніцы

^ Наша Ніва. № 1, 1994. С. 7.
^ Лашкевіч К. «Страчаная сталіца». Славутыя віленчукі, якія сімпатызавалі беларускаму адраджэнню, TUT.BY, 28 красавіка 2011.

Літаратура

Луцкевіч Л. Вандроўкі па Вільні. — Вільня: Рунь, 1998.— 160 с.: іл. ISBN 9986-9228-2-8.

[1] таксама Жыгімонтаўская вуліца

[2] Наша Ніва. № 1, 1994. С. 7.

[3] Лашкевіч К. «Страчаная сталіца». Славутыя віленчукі, якія сімпатызавалі беларускаму адраджэнню, TUT.BY, 28 красавіка 2011.

[a]

[1]

[2]