Эквіпатэнцыйная паверхня

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Клясычная электрадынаміка
Магнітныя лініі ў саленоідзе
Электрычнасьць · Магнэтызм

Эквіпатэнцыйная паверхня — паверхня з пастаянным скалярным патэнцыялам. Іншае вызначэньне: паверхня, якая артаганальная сілавым лініям поля ў любым пункце сваёй паверхні.

Эквіпатэнцыйныя паверхні электрычнага дыполя (цёмным колерам адлюстраваныя іх сячэньні, чырвоным — найбольш высокія значэньні патэнцыялу поля, блакітным — найбольш нізкія значэньні патэнцыялу поля).

Умовы эквіпатэнцыйнасьці[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Лема. Для таго, каб паверхня была эквіпатэнцыйная, неабходна і дастаткова, каб праца па перамяшчэньню зараду паміж двума адвольнымі пунктамі паверхні была роўная нулю.

Лініі напружанасьці артаганальныя эквіпатэнцыйным паверхням у пункце іх перасячэньня[1].

Выкарыстаньне э. п.[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Эквіпатэнцыйныя паверхні выкарыстоўваюцца для адлюстраваньня n-мернай скалярнай функцыі ў (n-1)-мернай прасторы.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Бураў Л. І. Лекцыі па электрычнасьці і магнэтызму. Фізычны факультэт БДУ.