Станіслаў Станкевіч (кнігар)
- Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Станкевіч.
Станіслаў Лявонавіч Станкевіч (1886[1] — 3 лютага 1964) — беларускі грамадзка-культурны дзеяч, паэт, выдавец.
Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Нарадзіўся ў вёсцы Арляняты Смаргонскага раёну ў сялянскай сям’і. Зь дзяцінства працаваў на гаспадарцы ў чужых людзей. З пачатку 1900-х гадоў — у Пецярбургу, дзе быў пасыльным, экспэдытарам у аптэцы, аптэкарам. Займаўся самаадукацыяй. У 1919 годзе вярнуўся ў родную вёску. Неўзабаве перабраўся ў Вільню, дзе працаваў у кнігарні Беларускага выдавецкага таварыства. Актыўна дзейнічаў у заходнебеларускім руху. У 1926 годзе адкрыў уласную беларускую кнігарню ў Вільні, якая дзейнічала да вайны. Удзельнічаў у выданьні беларускага адрыўнога календара, беларускіх кніг. Восеньню 1945 году рэпрэсаваны савецкімі ўладамі і высланы ў канцлягер у Пермскую вобласьць. На радзіму вярнуўся ў 1954 годзе. Рэабілітаваны ў 1957 годзе.
Творчасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Выйшлі зборнікі ягоных вершаў «Сьмех ня грэх» (Вільня, 1926) (выдавец Аляксандар Яцына) і «З майго ваконца» (Вільня, 1928).
Памяць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Пра яго жыцьцёвы лёс выйшла ў 2000 годзе ў Вільні кніжка ягонай дачкі Міраславы Русак «Лявонава доля».
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ 1866 год паводле Jackiewicz Mieczysław (red.), «Wileńska encyklopedia 1939—2005», Warszawa 2007, ISBN 978-83-899113-95-1.
Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Пра кнігара Станіслава Станкевіча // Лена Глагоўская, Ніва № 4, 28.01.2001 г.
