Станіслаў Лявонавіч Станкевіч

	Станіслаў Лявонавіч Станкевіч
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	18 траўня 1886; Арляняты, Ашмянскі павет, Віленская губэрня, Расейская імпэрыя;
Памёр	3 лютага 1964 (77 гадоў); Вільня, Летувіская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка, СССР;
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэт
Мова	расейская мова

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Станкевіч.

Станіслаў Лявонавіч Станкевіч (1886^[3] — 3 лютага 1964) — беларускі грамадзка-культурны дзеяч, паэт, выдавец.

Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Нарадзіўся ў вёсцы Арляняты Смаргонскага раёну ў сялянскай сям’і. Зь дзяцінства працаваў на гаспадарцы ў чужых людзей. З пачатку 1900-х гадоў — у Пецярбургу, дзе быў пасыльным, экспэдытарам у аптэцы, аптэкарам. Займаўся самаадукацыяй. У 1919 годзе вярнуўся ў родную вёску. Неўзабаве перабраўся ў Вільню, дзе працаваў у кнігарні Беларускага выдавецкага таварыства. Актыўна дзейнічаў у заходнебеларускім руху. У 1926 годзе адкрыў уласную беларускую кнігарню ў Вільні, якая дзейнічала да вайны. Удзельнічаў у выданьні беларускага адрыўнога календара, беларускіх кніг. Восеньню 1945 году рэпрэсаваны савецкімі ўладамі і высланы ў канцлягер у Пермскую вобласьць. На радзіму вярнуўся ў 1954 годзе. Рэабілітаваны ў 1957 годзе.

Творчасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Выйшлі зборнікі ягоных вершаў «Сьмех ня грэх» (Вільня, 1926) (выдавец Аляксандар Яцына) і «З майго ваконца» (Вільня, 1928).

Памяць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Пра яго жыцьцёвы лёс выйшла ў 2000 годзе ў Вільні кніжка ягонай дачкі Міраславы Русак «Лявонава доля».

Бібліяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

St. Stankiewič. Śmiech ― nia hrech : humarystyčnyja wieršy. — Wilnia: wydańnie А. Jacyny. Biełaruskaja drukarnia im. Franciška Skaryny, 1926. — 62 с.
St. Stankiewič. Z majho wakonca. — Wilnia: Wydańnie J. Hapanowiča. Biełaruskaja drukarnia im. Franciška Skaryny, 1928. — 62 с.
Ст. Станкевіч. Іван Луцкевіч. (У дзесятыя ўгодкі сьмерці яго) (1919—1929 г.) // Студэнская думка : часопіс. — 1930. — № 1 (11). — С. 5—11.
Ст. Станкевіч. «C. I. E.» і ўдзел у ім беларускага студэнства. Шануйма народныя вартасьці. // Студэнская думка : часопіс. — 1930. — № 2 (13). — С. 7—9, 26—28.
Станіслаў Станкевіч. Міраслава Русак. Мне не забыці...: Выбраныя вершы. Лявонава доля: Успаміны пра майго бацьку Станіслава Станкевіча / Рэдактактар і аўтар пасляслоўя Алег Мінкін; Мастак А. Блажэй. — Вільнюс: Рунь, 2000. — С. 103. — 500 ас. — ISBN 9955-427-05-1

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

^ ^а ^б Stanisław Stankiewicz // Польскі біяграфічны інтэрнэт-слоўнік (пол.)
^ https://plus.si.cobiss.net/opac7/conor/141554275
^ 1866 год паводле Jackiewicz Mieczysław (red.), «Wileńska encyklopedia 1939—2005», Warszawa 2007, ISBN 978-83-899113-95-1.

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Пра кнігара Станіслава Станкевіча // Лена Глагоўская, Ніва № 4, 28.01.2001 г.

[_29d93402f6b9f708-1] а ^б Stanisław Stankiewicz // Польскі біяграфічны інтэрнэт-слоўнік (пол.)

[_242bcd53c1e72ee9-2] ttps://plus.si.cobiss.net/opac7/conor/141554275

[3] 1866 год паводле Jackiewicz Mieczysław (red.), «Wileńska encyklopedia 1939—2005», Warszawa 2007, ISBN 978-83-899113-95-1.

[1]

[2]

[3]