Мішэль Дэбрэ

Мішэль Дэбрэ
прэм’ер-міністар Францыі[d]
8 студзеня 1959 — 14 красавіка 1962
Папярэднік	Шарль дэ Голь
Наступнік	Жорж Пампіду
дэпутат Эўрапейскага парлямэнту
17 ліпеня 1979 — 30 верасьня 1980
міністар замежных справаў Францыі[d]
10 ліпеня 1968 — 20 чэрвеня 1969
Папярэднік	Мішэль Дэбрэ
Наступнік	Maurice Schumann[d]
міністар замежных справаў Францыі[d]
31 траўня 1968 — 10 ліпеня 1968
Папярэднік	Maurice Couve de Murville[d]
Наступнік	Мішэль Дэбрэ
міністар юстыцыі Францыі[d]
1 чэрвеня 1958 — 8 студзеня 1959
Папярэднік	Robert Lecourt[d]
Наступнік	Edmond Michelet[d]
міністар эканомікі, фінансаў і прамысловасьці Францыі[d]
7 красавіка 1967 — 31 траўня 1968
Папярэднік	Мішэль Дэбрэ
Наступнік	Maurice Couve de Murville[d]
міністар эканомікі, фінансаў і прамысловасьці Францыі[d]
8 студзеня 1966 — 7 красавіка 1967
Папярэднік	Валеры Жыскар д’Эстэн
Наступнік	Мішэль Дэбрэ
выканаўца абавязкаў Парлямэнцкай асамблеі Рады Эўропы[d]
15 верасьня 1953 — 21 красавіка 1959
1-ы фатэль Францускай акадэміі[d]
24 сакавіка 1988 — 2 жніўня 1996
Папярэднік	Люі дэ Бройль
Наступнік	François Furet[d]
Prefect of Maine-et-Loire[d]
1944 — 1945
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся:	15 студзеня 1912(1912-01-15)[…] Парыж, Францыя
Памёр:	2 жніўня 1996(1996-08-02) (84 гады) Манлюі-сюр-Люар[d]
Партыя:	Аб’яднаньне за Рэспубліку[d] Зьвяз дэмакратаў за рэспубліку[d] Рэспубліканская радыкальная і радыкальна-сацыялістычная партыя[d] Зьвяз за новую рэспубліку[d] Аб'яднаньне францускага народу[d]
Сужэнец:	Ганна-Мары Дэбрэ[d]
Дзеці:	Жан-Люі Дэбрэ, Бэрнар Дэбрэ[d] і Франсуа Дэбрэ[d]
Бацька:	Рабэр Дэбрэ[d]
Маці:	Жанна Дэба-Пансон[d]
Адукацыя:	Ліцэй Людовіка Вялікага[d] Парыскі інстытут палітычных дасьледаваньняў[d]
Мішэль Дэбрэ ў Вікісховішчы

Мішэль Дэбрэ (франц. Michel Debré, 5 студзеня 1912 — 2 жніўня 1996) — францускі палітычны дзеяч, блізкі супрацоўнік Шарля дэ Голя, першы прэм’ер-міністар францускай Пятай рэспублікі (1959—1962). Чалец Францускай акадэміі (1988). Дэбрэ — адзін з найбуйнейшых палітычных дзеячоў Францыі пасьляваеннай эпохі. Менавіта ён увасобіў канстытуцыйныя ідэі Шарля дэ Голя ў Канстытуцыі 1958 году, якая лічыцца самым пасьпяховым канстытуцыйным праектам у гісторыі Францыі. Яго ж лічаць у Францыі галоўным ідэолягам галізма пасьля, зразумела, самага дэ Голя.