Кібэрнэтыка

Кібэрнэтыка (грэц. κυβερνητική — майстэрства кіраваньня) — навука пра агульныя заканамернасьці кіраваньня ў складаных рухомых сыстэмых, спосабы атрыманьня, захоўваньня, перадачы і перапрацоўкі інфармацыі.

Асноўныя прадметы дасьледаваньня — кібэрнэтычныя сыстэмы (аўтаматычныя рэгулятары ў тэхніцы, кампутары, мозаг чалавека і біялягічныя папуляцыі), якія разглядаюцца адцягнута (незалежна ад іх прыроды). Асноўная задача — стварэньне адзінага вучэньня і выніковых спосабаў кіраваньня. Як самастойная навука ўзьнікла на аснове працаў Норбэрта Вінэра, які тэрмінам кібэрнэтыка абазначыў навуку пра кіраваньне і сувязі ў машынах і жывых арганізмах. Зьвязаная са стварэньнем кампутараў, здольных запамінаць і апрацоўваць інфармацыю ў адпаведнасьці з зададзенай праграмай. Далейшае разьвіцьцё атрымала ў працах савецкіх навукоўцаў Акселя Бэрга, Віктара Глушкова і Аляксея Ляпунова, амэрыканскага навукоўца Клода Шэнана. Віды: біялягічная, матэматычная, мэдычная, тэхнічная і эканамічная. Грунтуецца на тэорыі імавернасьцяў, матэматычнай лёгіцы, тэорыі сыстэмаў аўтаматычнага кіраваньня і тэорыі графаў, а таксама на тэорыі аўтаматаў, самаарганізавальных сыстэмаў і распазнаваньня вобразаў. Машыннае мадэляваньне і ўвядзеньне ў дасьледаваньне кампутара дазваляюць вывучаць складаныя сыстэмы без пабудовы іх рэчаісных фізычных узораў. У Беларусі дасьледаваньні ў галіне кібэрнэтыкі праводзілі Інстытут матэматыкі і Інстытут тэхнічнай кібэрнэтыкі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі, Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт, Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт інфарматыкі і радыёэлектронікі і НДІ ЭВМ.

Вонкавыя спасылкі

Кібэрнэтыка — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў