Перайсьці да зьместу

Віленскі мячэт

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Помнік сакральнай архітэктуры
Віленскі мячэт
Віленскі мячэт
Віленскі мячэт
Краіна Летува
Места Вільня
Каардынаты 54°41′34″ пн. ш. 25°16′06″ у. д. / 54.69278° пн. ш. 25.26833° у. д. / 54.69278; 25.26833Каардынаты: 54°41′34″ пн. ш. 25°16′06″ у. д. / 54.69278° пн. ш. 25.26833° у. д. / 54.69278; 25.26833
Віленскі мячэт на мапе Летувы
Віленскі мячэт
Віленскі мячэт
Віленскі мячэт
Віленскі мячэт на Вікісховішчы

Віленскі мячэт — помнік гісторыі і архітэктуры канца XIV — XIX стагодзьдзяў у Вільні. Знаходзіўся ў прадмесьці Лукішках. Твор традыцыйнай беларускай драўлянай архітэктуры. Па Другой сусьветнай вайне помнік зьнішчылі савецкія ўлады.

Вялікае Княства Літоўскае

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Драўляны мячэт у Вільні збудавалі, відаць, у канцы XIV — пачатку XV стагодзьдзяў татары, паселеныя сюды вялікім князем Вітаўтам. Упершыню ўпамінаецца сярод іншых драўляных мячэтаў у творы «Рысале-і-Татары-Лех» («Трактат аб татарах Польшчы») 1558 году, напісаным невядомым аўтарам — татарынам зь Вялікага Княства Літоўскага. Невядомы польскі падарожнік у 1581 годзе адзначыў, што ўсярэдзіне мячэту не было ніякіх выяваў, а яго падлогу засьцілалі каляровыя дываны. Побач зь мячэтам разьмяшчаліся татарскія могілкі.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У XIX ст. мячэт некалькі разоў перабудоўваўся. У пачатку XX ст. плянавалася збудаваць мураваны будынак мячэту, аднак гэтаму перашкодзіў пачатак Першай сусьветнай вайны.

20 чэрвеня 1930 году мячэт наведаў прэзыдэнт Польскай Рэспублікі Ігнацы Масьціцкі[1].

Па Другой сусьветнай вайне мячэт зьнішчылі на загад савецкіх ўладаў[2].

Помнік традыцыйнай беларускай драўлянай архітэктуры. Паводле апісаньняў сярэдзіны XIX ст., гэта быў квадратны ў пляне будынак, накрыты стромкім дахам з маленькім мінарэтам у цэнтры. Уваход вылучаўся навесам на слупах.

Гістарычныя здымкі і графіка

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
  1. ^ Kamocki J., Miśkiewicz A. Tatarzy Słowiańszczyzną obłaskawieni. — Kraków, 2004. S. 98—100
  2. ^ ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2010 Т. 3. С. 117.