Бэрнардынская вуліца (Вільня)

	Бэрнардынская; лац. Bernardynskaja
	вуліца
	Вільня
Агульная інфармацыя
Гістарычны раён	Старое Места
Былыя назвы	Замкавы завулак
Даўжыня	240 м
Паштовыя індэксы	LT-01124
На мапе
	Google
	Вуліца Бэрнардынская ў Вікісховішчы

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Вуліца.

Бэрнарды́нская ву́ліца^[1] (лет. Bernardinų gatvė) — вуліца ў цэнтральнай частцы Вільні, у Старым Месьце. Зьвязвае вуліцу Замкавую з вуліцай Сьвятога Мікалая.

Архітэктурныя дамінанты вуліцы — кляштарныя комплексы бэрнардынаў з касьцёлам Сьвятых Францішка і Бэрнарда і бэрнардынак з касьцёлам Сьвятога Міхала Арханёла, касьцёл Сьвятой Ганны і палац Лапацінскіх, помнікі архітэктуры XV—XVIII стагодзьдзяў.

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Вуліца пачала забудоўвацца ў XVI ст. Яна праходзіла паўночнай мяжой Рускага Гораду.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У XIX ст. улады Расейскай імпэрыі аддзялілі сярэднюю частку вуліцы, што ішла ад бэрнардынскіх кляштараў да моста ў Зарэчча, і назвалі яе Аляксандраўскай (рас. улица Александровская). Пазьней гэтую частку з мэтай маскалізацыі колішняга Вялікага Княства Літоўскага перайменавалі ў Сувораўскую (рас. улица Суворовская) (за часамі міжваеннай Польскай Рэспублікі — вуліца Сьвятой Ганны, цяпер яна носіць імя Майроніса). Рэшту вуліцы расейскія ўлады пераназвалі ў Замкавы завулак.

Найноўшы час

За польскім часам вуліца зноў стала афіцыйна называцца Бэрнардынскай (частка завулка ў Зарэччы — Млынавай вуліцай), за савецкім — Замкавы завулак. Менавіта гэтай рэшце (бяз часткі ў Зарэччы) па распадзе СССР вярнулі гістарычную назву.

Агульныя зьвесткі

Даўжыня вуліцы каля 240 м. Нумарацыя дамоў пачынаецца ад Замкавай вуліцы. З правага паўднёвага боку вуліцы дамы зь няцотнымі нумарамі, зь левага паўночнага боку — цотная нумарацыя.

Вузкая і выгнутая забрукаваная вуліца пачынаецца ад аркі, якая злучае кутнія камяніцы на Замкавай вуліцы і вядзе да ансамблю бэрнардынскіх кляштараў. Зь левага боку адыходзіць вуліца Аранжарэйная.

Будынкі

Няцотны бок

№ 11 — 2-павярховы дом, дзе ў красавіку — чэрвені 1822 году жыў паэт Адам Міцкевіч. Тут ён скончыў сваю паэму «Гражына»^[2]. Пра гэты факт сьведчыць памятная шыльда на фасадзе будынка. Цяпер у доме дзейнічае музэй Адама Міцкевіча, які зьмяшчае больш за 200 экспанатаў, сярод якіх столік і крэсла, якімі паэт карыстаўся ў Парыжы, лісты да філяматаў, першыя прыжыцьцёвыя выданьні — зборнік «Санэты» (1826) і «Конрад Валенрод» (1828)^[3].

Цотны бок

№ 6 (таксама Аранжарэйная вуліца, 5) — кутні 3-павярховы дом з арыгінальнай барокавай брамай
№ 8 (таксама Аранжарэйная вуліца, 8) — палац Лапацінскіх або Алізараў. Старасьвецкую камяніцу на гэтым месцы ў 1762 годзе набыў Мікалай Лапацінскі. Ён рэканструяваў будынак паводле праекту архітэктара Яна Гляўбіца. У 1828 годзе палац набылі выдаўцы Завадзкія.