Я, Францыск Скарына…
| Я, Францыск Скарына… | |
| Я, Франциск Скорина… | |
| Жанр | драма, гісторыка-біяграфічны фільм |
|---|---|
| Рэжысэр | Барыс Сьцяпанаў |
| Сцэнарыст | Мікола Садковіч |
| У ролях | |
| Кампазытар | Уладзімер Чарэднічэнка |
| Апэратар | Віталь Мікалаеў |
| Мантаж | Вера Калядзенка |
| Вытворчасьць | .svg){kind=small} Беларусьфільм
|
| Дата выхаду | 1969 |
| Працягласьць | 101 хвіліна |
| Краіна | БССР, СССР
|
| Мова | расейская, беларуская |
| Старонка на IMDb | |
«Я, Францы́ск Скары́на…» (па-расейску: Я, Франциск Скорина…) — каляровы гісторыка-біяграфічны фільм пра беларускага першадрукара Францішка Скарыну, зьняты на кінастудыі «Беларусьфільм». Выйшаў на экран 30 лістапада 1970. На сёньняшні дзень адзіны мастацкі фільм пра першадрукара. Фільм можна лічыць вынікам 440-гадовага юбілею выданьня першых кніг Скарыны[1]. Натурныя здымкі рабіліся ў Празе[2].
Сюжэт
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Георгія Скарыну дзякуючы ягоным ведам прымаюць у Ягелонскі ўнівэрсытэт у Кракаве. Для яго робяць выключэньне, нягледзячы на тое, што ён праваслаўны, а туды прымаюць толькі каталікоў. Ён прымае імя Францішак у памяць пра сьвятога Францішка з Асізі. У знак пратэсту супраць палітыкі скаргаў і мэтадаў выкладаньня ва ўнівэрсытэце Скарына пераяжджае ў Падую. Пасьля сканчэньня Падуанскага ўнівэрсытэту ён атрымлівае ступень доктара мэдыцыны. Пасьля вяртаньня на радзіму Францішак займаецца лекарскай практыкай, адкрывае больніцу для бедных. Паралельна Скарына наладжвае кнігадрук у Вільні, але зайздрасьць ворагаў прымушае яго пераехаць у Прагу. Тут яму нарэшце ўдаецца зьдзейсьніць сваю мару — вольна друкаваць кнігі на роднай мове. І нягледзячы на тое, што кнігі зь ягонай тыпаграфіі публічна спальваюць інквізытары, яны ўсё ж даходзяць да людзей.
Акторы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Алег Янкоўскі — Францішак (Георг) Скарына
- Расьціслаў Янкоўскі — Іван Скарына
- Мікалай Грыцэнка — Райхенбэрг, барон, прафэсар
- Гедымінас Карка — манах-езуіт
- Гунта Віркава — Маргарыта
- Яніс Гранціньш — Ян Глагоўскі, прафэсар
- Стэфанія Станюта — абаціса
- Барыс Гіцін — Вацлаў
- Уладзімер Дзядзюшка — Мэсер
- Зьдзіслаў Стома — у эпізодзе
- Абрам Трэпель — шынкар
- Уладзімер Цопі — рэктар Ягелонскай акадэміі
- Уладзімер Залатухін (няма ў тытрах) — шкаляр
- Аркадзь Трусаў (няма ў тытрах) — завадатай расправы над вар’яткай
- Аляксей Бараноўскі — у эпізодзе
- Юры Багінян — у эпізодзе
- Усевалад Былінскі — у эпізодзе
- Аляксандра Зіміна — у эпізодзе
- Марыя Захарэвіч — у эпізодзе
- Мікалай Табашнікаў-Зорын — у эпізодзе
- Ігар Лапцінскі — у эпізодзе
- Сьвятлана Турава — у эпізодзе
- Леанід Міляўскі — у эпізодзе
- Эдуард Кузора (няма ў тытрах) — аднадумца Скарыны
- Сьцяпас Юкна (няма ў тытрах) — адзін зь сябраў вучонай рады Падуанскага ўнівэрсытэту
- Юозас Канопка (няма ў тытрах) — у эпізодзе
- Тамара Мужэнка (няма ў тытрах) — у эпізодзе
- Арнольд Памазан (няма ў тытрах) — у эпізодзе
- Юры Сьмірноў (няма ў тытрах) — у эпізодзе
Мастак-пастаноўшчык Уладзімер Дзямэнцьеў. Гукарэжысэр: Васіль Дзёмкін[3].
Узнагароды
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Дыплём журы за плённую распрацоўку гістарычнай тэмы і мастацкага рашэньня УКФ у Менску (1970).
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Игорь Авдеев, Лариса Зайцева. Все белорусские фильмы: каталог-справочник. Игровое кино (1926—1970). — Мн.: Беларуская навука, 2001. — Т. 1. — 240 с. — ISBN 985-08-0023-2
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Скарына. Пункт адліку і вяршыня. zviazda.by (31 сакавіка 2017).
- ^ Золотая десятка белорусских фильмов (рас.). Белгазета (22 мая 2008).
- ^ Я, Францыск Скарына. Баравік (4 сакавіка 2010).
Вонкавыя спасылкі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Пра фільм на Кіно-Тэатры (рас.)
- Пра фільм на «Кінапарку» (рас.)