Перайсьці да зьместу

Касьцёл Сьвятога Юрыя і кляштар францішканаў (Невель)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Помнік сакральнай архітэктуры
Касьцёл Сьвятога Юрыя і кляштар францішканаў
Касьцёл Сьвятога Юрыя і кляштар францішканаў
Касьцёл Сьвятога Юрыя і кляштар францішканаў
Краіна Расея
Места Невель
Канфэсія каталіцтва
Архітэктурны стыль барока
Першае згадваньне 1625
Дата заснаваньня XVII ст.

Касьцёл Сьвятога Юрыя і кляштар францішканаў — помнік архітэктуры XVIII ст. у Невелі. Знаходзіўся ў цэнтры места, на Рынку[a]. Твор архітэктуры віленскага барока.

Комплекс складаўся з касьцёла і кляштарнага корпусу. У 1960-я гады савецкія ўлады зьнішчылі касьцёл. Захавалася касьцельная плябанія.

Вялікае Княства Літоўскае

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1625 годзе кароль і вялікі князь Жыгімонт Ваза фундаваў у Невелі першы парафіяльны касьцёл, зьнішчаны ў вайну Маскоўскай дзяржавы з Рэччу Паспалітай 1654—1667 гадоў. Пазьней Януш Радзівіл збудаваў новы драўляны касьцёл.

У 1745 годзе пры кляштары францішканаў збудавалі мураваны касьцёл.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па першым падзеле Рэчы Паспалітай (1772 год), калі Невель апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі, касьцёл і кляштар працягвалі дзейнічаць. Аднак па здушэньні вызвольнага (1830—1831) або нацыянальна-вызвольнага (1863—1864) паўстаньняў расейскія ўлады гвалтоўна ліквідавалі кляштар.

У 1930-я гады савецкія ўлады зачынілі касьцёл, у 1960-я гады — зьнішчылі помнік.

Касьцёл — помнік архітэктуры віленскага барока. Гэта была 2-вежавая базыліка.

У касьцёле быў арган на хорах, тры званы і часьцінка Дрэва Сьвятога Крыжа[1].

  1. ^ На месцы касьцёла цяпер пустка за 4-павярховым жылым домам
  1. ^ Касьцёл Сьвятога Юрыя ў Невелі, Графічная рэканструкцыя страчанай спадчыны архітэктара Аляксандра Невара
  • Żyskar F. J. Nasze kościoły: opis ilustrowany wszystkich kościołów i parafji znajdujących się na obszarach dawnej Polski i ziemiach przyległych. T. 1: Archidjecezja mohylowska. Z. 23: Dekanat Witebski. — Warszawa — Petersburg, 1913. S. 374.

Вонкавыя спасылкі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]