Касьцёл Найсьвяцейшага Сэрца (Лыскаў)
Помнік сакральнай архітэктуры | |
Касьцёл Найсьвяцейшага Сэрца
| |
Касьцёл Найсьвяцейшага Сэрца
| |
Краіна | Беларусь |
Мястэчка | Лыскаў |
Каардынаты | 52°51′23″ пн. ш. 24°37′02″ у. д. / 52.85639° пн. ш. 24.61722° у. д.Каардынаты: 52°51′23″ пн. ш. 24°37′02″ у. д. / 52.85639° пн. ш. 24.61722° у. д. |
Канфэсія | каталіцтва |
Архітэктурны стыль | новараманскі |
Заснавальнік | Стэфанія Талочка[d] |
Дата заснаваньня | 1913 |
Стан | зруйнаваны |
Касьцёл Найсьвяцейшага Сэрца |
Касьцё́л Найсьвяце́йшага Сэ́рца або Чырво́ны касьцё́л — помнік архітэктуры пачатку XX стагодзьдзя ў Лыскаве. Знаходзіўся ў цэнтры мястэчка, на Касьцельнай вуліцы. Твор архітэктуры нэараманскага стылю. У 1950-я рокі савецкія ўлады зруйнавалі будынак касьцёла.
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У 1866 року па здушэньні Студзеньскага паўстаньня ўлады Расейскай імпэрыі гвалтоўна перарабілі адзіны касьцёл у Лыскаве пад царкву Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўскай царквы).
У пачатку XX ст., карыстаючыся палёгкамі па рэвалюцыі 1905 року, Стэфанія Дзяконская (у дзявоцтве Талочка) з Магілёўцаў пачала будаваць новы касьцёл або капліцу. На час будаваньня набажэнствы аднавіліся пад часовым навесам. У 1913 року новы касьцёл асьвяцілі пад тытулам Найсьвяцейшага Сэрца.
У Першую сусьветную вайну будынак касьцёла атрымаў пашкоджаньні. Па вайне набажэнствы не аднавіліся з прычыны аварыйнага стану даху. У Лыскаве з 1921 року, за польскім часам, зноў пачаў дзеяць касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы, які вярнулі каталікам.
У 1950-я рокі савецкія ўлады зруйнавалі будынак касьцёла, з цэглы якога збудавалі школу[1].
Архітэктура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Помнік архітэктуры нэараманскага стылю. Гэта была 3-нэфавая 1-вежавая базыліка. Сьцены ўмацоўваліся кантрафорсамі.
Галерэя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]-
1935 р.
-
да 1939 р.
-
да 1939 р.
-
24 чэрвеня 1941 р.
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Лысково (рас.) Глёбус Беларусі. TUT.BY. Праверана 19 траўня 2016 г.
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Karpyza W. Łysków // Ziemia Wołkowyska. — Lębork: 2005.