Тэадорых Вялікі
Выгляд
Тэадорых Вялікі па-гоцку: 𐌸𐌹𐌿𐌳𐌰𐍂𐌴𐌹𐌺𐍃 (Þiudareiks), па-лацінску: Flāvius Theodoricus, па-грэцку: Θευδέριχος, па-стараангельску: Þēodrīc, па-нямецку: Dietrich von Bern, па-ісьляндзку: Þjóðrekr, Þiðrek | |
Прыжыцьцёвая выява Тэадорыха Вялікага на трэмісе. Нацыянальны музэй Рыму | |
Кароль остготаў | |
470 — 526 | |
Папярэднік | Тэадэмір |
Наступнік | Аталярых |
Кароль Італіі | |
493 — 526 | |
Папярэднік | Адаакр |
Наступнік | Аталярых |
Асабістыя зьвесткі | |
Нарадзіўся | каля 451, |
Памёр | 526 , Равэнна |
Сужэнец | Аўдафледа[d][4] |
Тэадорых I Вялікі (451? — 526, Равэнна) — водца германскага племені остготаў. Захапіўшы ў 489—493 гадох Апэнінскі паўвостраў і забіўшы валадара Італіі Адаакра, стварыў остгоцкае каралеўства.
Біяграфія
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У адрозьненьне ад іншых «барбарскіх каралёў», Тэадорых захаваў інстытуты рымскага кіраваньня і права, не чыніў перашкоды дзеячам антычнае культуры і каталіцкай царквы.
Ажаніўся зь сястрою караля франкаў Хлёдвіга Аўдафледай.
Доўгі час лічылася, што надпіс на рунічным камяні рэкстэне ў Швэцыі ўпамінае Тэадорыха Вялікага, аднак у больш сучасным перакладзе, зробленым ў 2007 годзе, высьветлілася, што ён там наогул не ўпамінаецца[5].
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ а б И. Г. Теодорих Великий (рас.) // Энциклопедический словарь — СПб: Брокгауз — Ефрон, 1901. — Т. XXXIIа. — С. 882—885.
- ^ а б T. H. Theodoric (анг.) // Encyclopædia Britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information / H. Chisholm — 11 — New York, Cambridge, England: University Press, 1911. — Vol. 26. — P. 768—769.
- ^ а б Deutsche Nationalbibliothek Record #11862167X // Gemeinsame Normdatei (ням.) — 2012—2016.
- ^ Settipani C. La Préhistoire des Capétiens (фр.): Première partie : Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens — Villeneuve-d'Ascq: 1993. — P. 52—53. — ISBN 978-2-9501509-3-6
- ^ Ralph B. Rökstenen och språkhistorien // Nya perspektiv inom nordisk språkhistoria / red. Lennart Elmevik. — Uppsala, 2007.