Полацкая нізіна: розьніца паміж вэрсіямі
д катэгорыя |
дапаўненьне зь be |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
'''Полацкая нізіна''' |
'''Полацкая нізіна''' — [[нізіна]] на поўначы [[Беларусь|Беларусі]], займае значную частку [[Віцебская вобласьць|Віцебскай вобласьці]], заходзіць на тэрыторыі [[Летува|Летувы]] і [[Латвія|Латвіі]]. Паўднёва-заходняя яе частка ўздоўж ракі [[Дзісна (рака)|Дзісна]] завецца [[Дзісьненская нізіна]]. Працягласьць з паўднёвага захаду на паўночны ўсход да 200 км, з поўначы на поўдзень ад 40 да 80 км. Вышыня 130 — 140 м, у краявых частках да 160 м. |
||
Для заходняй часткі характэрны плоскахвалісты і спадзістахвалісты рэльеф з рэшткамі |
Для заходняй часткі характэрны плоскахвалісты і спадзістахвалісты рэльеф з рэшткамі марэнавай раўніны, камавымі і марэнавымі ўзгоркамі, озамі. Усходняя частка адметная плоскаўзгорыстай і плоскай паверхняй з выдмамі, эаловымі градамі, катлавінамі. |
||
Нізіна ўтварылася на месцы прыледавіковага вадаёма, які існаваў у час адступаньня апошняга [[ледавік]]а паазерскага зьледзяненьня (18 — 20 тыс. рокаў таму). На дне вадаёма намнажаліся азёрна-ледавіковыя адклады — пяскі, аточак, стужкавыя гліны. Пасьля таго, як [[Заходняя Дзьвіна]] прарвала Балтыйскую граду (на тэрыторыі Латвіі), вялізны вадаём быў спушчаны ў [[Балтыйскае мора]]. |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | Лясістасьць 34% (пераважаюць хваёвыя і ялова-хваёвыя лясы). У міжрэччы Дрысы і Палаты, на паўднёвай ускраіне |
||
⚫ | Лясістасьць 34% (пераважаюць хваёвыя і ялова-хваёвыя лясы). У міжрэччы Дрысы і Палаты, на паўднёвай ускраіне возера Лісна бары чаргуюцца зь верхавымі балотамі, парослымі нізкарослай хвояй, ельнікам, беразьняком, зарасьнікамі вольхі. Дубровы захаваліся на правым беразе ракі Дзісна, у вярхоўях рэчак Масьнічына і Бярозаўка. Найвялікшыя масівы верхавых балотаў — Ельня, Обаль-2, Стрэчна, нізінных — Дабееўскі Мох, Сосьніца-Дражбітка, Судзіна. Шырока распаўсюджаныя мурожныя і рознатраўныя лугі. |
||
==Крыніца== |
==Крыніца== |
||
*Турыстычная энцыкляпэдыя Беларусі. Мн. Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007. - 648с. |
*Турыстычная энцыкляпэдыя Беларусі. Мн. Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007. - 648с. |
||
*Геаграфія Беларусі: Энцыкл. даведнік. - Мн.: БелЭн, 1992. - С. 69-70. |
|||
[[Катэгорыя:Рэльеф Беларусі]] |
[[Катэгорыя:Рэльеф Беларусі]] |
||
[[be:Полацкая нізіна]] |
Вэрсія ад 13:47, 29 чэрвеня 2008
Полацкая нізіна — нізіна на поўначы Беларусі, займае значную частку Віцебскай вобласьці, заходзіць на тэрыторыі Летувы і Латвіі. Паўднёва-заходняя яе частка ўздоўж ракі Дзісна завецца Дзісьненская нізіна. Працягласьць з паўднёвага захаду на паўночны ўсход да 200 км, з поўначы на поўдзень ад 40 да 80 км. Вышыня 130 — 140 м, у краявых частках да 160 м.
Для заходняй часткі характэрны плоскахвалісты і спадзістахвалісты рэльеф з рэшткамі марэнавай раўніны, камавымі і марэнавымі ўзгоркамі, озамі. Усходняя частка адметная плоскаўзгорыстай і плоскай паверхняй з выдмамі, эаловымі градамі, катлавінамі.
Нізіна ўтварылася на месцы прыледавіковага вадаёма, які існаваў у час адступаньня апошняга ледавіка паазерскага зьледзяненьня (18 — 20 тыс. рокаў таму). На дне вадаёма намнажаліся азёрна-ледавіковыя адклады — пяскі, аточак, стужкавыя гліны. Пасьля таго, як Заходняя Дзьвіна прарвала Балтыйскую граду (на тэрыторыі Латвіі), вялізны вадаём быў спушчаны ў Балтыйскае мора.
Буйнейшыя рэкі: Заходняя Дзьвіна з прытокамі Вужыца, Росіца, Свольна, Дрыса, Палата, Обаль (праваруч), Дзісна (леваруч). Буйнейшыяя азёры: Лісна, Ельна, Чарвятка, Ілава, Мёрскае.
Лясістасьць 34% (пераважаюць хваёвыя і ялова-хваёвыя лясы). У міжрэччы Дрысы і Палаты, на паўднёвай ускраіне возера Лісна бары чаргуюцца зь верхавымі балотамі, парослымі нізкарослай хвояй, ельнікам, беразьняком, зарасьнікамі вольхі. Дубровы захаваліся на правым беразе ракі Дзісна, у вярхоўях рэчак Масьнічына і Бярозаўка. Найвялікшыя масівы верхавых балотаў — Ельня, Обаль-2, Стрэчна, нізінных — Дабееўскі Мох, Сосьніца-Дражбітка, Судзіна. Шырока распаўсюджаныя мурожныя і рознатраўныя лугі.
Крыніца
- Турыстычная энцыкляпэдыя Беларусі. Мн. Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007. - 648с.
- Геаграфія Беларусі: Энцыкл. даведнік. - Мн.: БелЭн, 1992. - С. 69-70.