Пятро Шалахонаў

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Пятро Шалахонаў
Імя пры нараджэньні Пятро Ларывонавіч Шалахонаў
Дата нараджэньня 15 жніўня 1929(1929-08-15)
Месца нараджэньня
Дата сьмерці 13 верасьня 1999(1999-09-13) (70 гадоў) або 15 верасьня 1999(1999-09-15)[1] (70 гадоў)
Месца сьмерці
Грамадзянства 1) Польшча (1929-1939)
2) ЗРСР (1939-1991)
3) Расея (1991-1999)
Занятак актор
Гады дзейнасьці 1942—1999
Узнагароды заслужаны артыст РСФСР
IMDb ID 0791282
Сайт petr-shelokhonov.narod.ru

Пятро́ Ларыво́навіч Шалахо́наў (па-расейску: Пётр Илларионович Шелохонов; 15 жніўня 1929, Гайдукі, Пастаўскі павет, Віленскае ваяводзтва, Польшча — 15 верасьня 1999, Санкт-Пецярбург, Расея) — расейскі актор і рэжысэр пастаноўшчык тэатра і кіно, заслужаны артыст РСФСР.[2]

Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Нарадзіўся 15 жніўня 1929 году ў вёсцы Гайдукі Пастаўскага павету Віленскага ваяводзтва (Польшча). Музыка й кнігі абуджалі ў юным Пятры Шалахонаве імкненьне да творчасьці. Захапляўся тэатрам з 10 гадоў. Вучыўся на факультэце фартэпіяна Кіеўскай Кансэрваторыі. Быў выключаны з вучэльні за захапленьне джазам. У 1945—1946 гадах працаваў музыкам ды акторам у розных абласных філярмоніях Ўкраіны.

У 1949—1954 гадах служыў у Савецкім войску на Балтыйскім флёце ў Ленінградзе, Кранштаце, Ліепаі, Балтыйску. Стварыў у вайсковай частцы вакальны ансамбль, прыймаў удзел у арганізацыі ансамблю Балтыйскага флёту. Пасьля сканчэньня службы ў войску вярнуўся ў Ленінград. У 1955 годзе ажаніўся з Л. Дулай. Меў двое дзяцей, сына і дачку.

«Заслужаны артыст РССР»

У 1960 годзе скончыў вучэльню Іркуцкага драматычнага тэатру. Быў вядучым акторам ў Іркуцкім драматычным тэатры, Таганроскім драматычным тэатры імя Чэхава[3]., Акадэмічным драматычным тэатры імя В. Ф. Камісаржэўскай, у Санкт-Пецярбургскім Акадэмічным драматычным тэатры імя Ленсавету. Захапляўся футбольнай гісторыяй, гуляў у шахматы. Прафэсійна іграў на фартэпіяна[4][5].

Быў акторам на кінастудыі Ленфільм. Кінакар’ера ўключала больш за 80 роляў. Апошняя праца была ў 1997 годзе фільмам «Ганна Карэніна» з Сафі Марсо і Шонам Бінам[6][7].[3], [4], [5], [6]

Пятро Ларывонавіч Шэлахонаў памёр 15 верасьня 1999 году ад хваробы сэрца ў Санкт-Пецярбургу[8].[4][5].


Званьні і памяць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • 1952 — ганаровая грамата вярхоўнага савета рэспублікі Латвія за тэатральную працу
  • 1979 — ганаровае званьне «Заслужаны артыст РССР»
  • 2009 — Книга Ивана Краско «Мой друг Пётр Шелохонов» Иван Краско. Издательство SOLO Publishing, СПб 2009. ISBN 978-5-904666-09-5

Творчая дзейнасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Выбраная фільмаграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Пятро Шалахонаў — Князь Виельгорский в 16-серийном фільме «Liszt Ferenc» (сериал, Венгерское ТВ, 1982)
  1. 1967 — Шаги в Солнце — Неизвестный солдат
  2. 1968 — Три года — Лаптев
  3. 1969 — Рокировка в длинную сторону — Ученый
  4. 1969 — Развязка — Сотников
  5. 1970 — Далеко от Москвы (2 серии, ТВ) — Батманов
  6. 1970 — А зори здесь тихие (ТВ) — Васков
  7. 1970 — Ференц Лист — Композитор Глинка
  8. 1970 — Любовь Яровая — Мазухин
  9. 1971 — Даурия — Северьян Улыбин
  10. 1971 — Холодно-горячо — Подорожный
  11. 1971 — Ночь на 14-й параллели — Редактор
  12. 1971 — Шутите? — Председатель
  13. 1972 — Такая длинная, длинная дорога — Комиссар
  14. 1972 — Укрощение огня — Карелин
  15. 1973 — Гроссмейстер — Отчим
  16. 1973 — Опознание — Полковник
  17. 1974 — Ответная мера — Сергей Иванович Пересада
  18. 1975 — Обретёшь в бою — Сергеев, Мэр города Приморска
  19. 1976 — Доверие — Петровский
  20. 1976 — Виталий Бианки — Рассказчик — ведущий
  21. 1976 — Меня это не касается — Полковник Панкратов
  22. 1977 — Первые радости — Дорогомилов
  23. 1977 — Камыши — Следователь
  24. 1978 — Три ненастных дня — Следователь
  25. 1978 — Возвращение на круги своя  — Профессор-психиатр из Петербурга
  26. 1978 — Всё решает мгновенье — Матвеев
  27. 1979 — Необыкновенное лето — Дорогомилов
  28. 1979 — Путешествие в другой город — Начальник ГорСтроя
  29. 1980 — Жизнь и приключения четырёх друзей 1/2 — Хозяин
  30. 1980 — Поздние свидания — Отец
  31. 1981 — Жизнь и приключения четырёх друзей 3/4 — Хозяин
  32. 1981 — Это было за Нарвской заставой — Григорий
  33. 1981 — 20-е декабря — Зарудный
  34. 1981 — Синдикат-2 — Фомичев
  35. 1981 — Правда лейтенанта Климова — Червоненко
  36. 1981 — Девушка и Гранд — Начальник Спорткомитета
  37. 1982 — Казнить не представляется возможным — Патриарх
  38. 1982 — Таможня — Начальник таможни
  39. 1982 — Ференц Лист (сериал, Венгерское ТВ) Князь Виельгорский
  40. 1982 — Голос — директор фильма
  41. 1982 — Год активного солнца — Завуч
  42. 1983 — Эхо дальнего взрыва
  43. 1983 — Магистраль — Гадалов
  44. 1983 — Место действия — Рябов
  45. 1984 — Завещание профессора Доуэля
  46. 1984 — Две версии одного столкновения — Дипломат Гордин
  47. 1985 — Софья Ковалевская — Академик Сеченов
  48. 1985 — Соперницы — Семеныч
  49. 1985 — Контракт века — Министр
  50. 1986 — Последняя дорога — Стефанович
  51. 1986 — Красная стрела — Юсов
  52. 1987 — Среда обитания — Следователь
  53. 1987 — Моонзунд — Андреев
  54. 1987 — Везучий человек — эпизод
  55. 1988 — Хлеб — имя существительное — Акимов
  56. 1991 — Мой лучший друг, генерал Василий, сын Иосифа — Полковник Савиных
  57. 1992 — Ричард II — Лорд Маршал
  58. 1997 — Пассажирка — Пассажир
  59. 1997 — Анна Каренина — Капитоныч, дворецкий Карениных

Агучваньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. 1982 — Никколо Паганини — Агучваньне ролі Донатаса Баниониса

Актор тэатру[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Антиквариат (1993)
  • Босиком по парку (1993)
  • Убииство Гонзаго (1992)
  • Фотофиниш (1989)
  • Земля обетованная (1987)
  • Круглый стол под абажуром (1986)
  • Рояль в открытом море (1985)
  • Спешите делать добро (1984)
  • Прошлым летом в Чулимске (1983)
  • Дипломат (1981)
  • Пятый десяток (1980)
  • Тема с вариациями (1980)
  • Гнездо глухаря (1979)
  • Продавец дождя (1978)
  • Самый правдивый (1977)
  • Борис Годунов (1976)
  • Царь Фёдор Иоаннович (1975)
  • Смерть Иоанна Грозного (1974)
  • Вызываются свидетели (1974)
  • Проходной балл (1973)
  • Если бы небо было зеркалом (1973)
  • Чайка (1972)
  • Аленький цветочек (1971)
  • А зори здесь тихие (1970)
  • Сирано де Бержерак (1969)
  • В ночь лунного затмения (1966, 1970)
  • «Ленинские чтения» (1967)
  • Именем революции (1967)
  • Платонов (1967)
  • Дядя Ваня (1966)
  • Иванов (1965)
  • Три сестры (1965)
  • Тяжкое обвинение (1965)
  • Вишневый сад (1964)
  • Кредит у Нибелунгов (1964)
  • 104 страницы про любовь (1964)
  • Бронепоезд 14—69 (1963)
  • Друзья и годы (1963)
  • Океан (1961, 1963)
  • Золотой мальчик (1960)
  • Иркутская история (1959, 1960)
  • Маленькая Студентка (1959)
  • Гамлет (1958)
  • Поэма о Хлебе (1957)

Режысэр тэатру[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Изабелла (1993)
  • Именем революции (1967)
  • Платонов (1967)
  • Иванов (1965)
  • Обелиск (1965)
  • Бой с тенью (1965)
  • 104 страницы про любовь (1964)
  • Девушки с улицы надежды (1964)
  • Недотрога (1964)
  • Друзья и годы (1963)

Іншыя працы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Радыёспэктаклі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

1993 — М. Ю. Лермонтов, «МАСКАРАД»

Бібліяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Кнігі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • 2009 — Иван Краско, «Мой друг Петр Шелохонов» Издательство SOLO Publishing, 128 стр, СПб 2009. ISBN 978-5-904666-09-5
  • 2004 — Дмитрий Иванеев, «Заслуженный артист России Петр Шелохонов» СПб 2004.

Часопісы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • 1989 — П. Шелохонов в спектакле «Фотофиниш» (автор и режиссёр Питер Устинов) — «Театр» № 12, Москва, 1989
  • 1968 — Наталия Образцова — статья «Шаги к солнцу» о творчестве П. Шелохонова — «Театр» № 5, Москва, 1968
  • 1966 — Николай Куртеев — статья «Путь на сцену» о творчестве П. Шелохонова — «Молот», Ростов-Дон, 1966
  • 1965 — Людмила Нимвицкая — статья «На спектакле Иванов» — «Театр» № 8, Москва, 1965
  • 1963 — Ирина Громова — статья «Театр Чехова» — «Театр» № 11, Москва, 1963

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ IMDb (анг.) — 1990.
  2. ^ Дмитрий Иванеев, «Заслуженный артист России Пётр Шелохонов» СПб 2004
  3. ^ Наталия Образцова — статья «Шаги к солнцу» о творчестве П. Шелохонова — «Театральная жизнь» № 2, Москва, 1968
  4. ^ а б Іван Краско "Мій друг Петро Шелохонов [1]  (рас.)
  5. ^ а б Михайло Боярський, «Дядя Петя», [2]  (рас.)
  6. ^ Иван Краско, «Мой друг Пётр Шелохонов» Издательство SOLO Publishing, 128 стр, СПб 2009. ISBN 978-5-904666-09-5
  7. ^ Фред Андрисен, председатель Комитета городов–побратимов Лос-Анджелес – Санкт-Петербург Праверана 2021-02-06 г.
  8. ^ Михаил Боярский, «Дядя Петя», [http://www.petr-shelokhonov.narod.ru/vkino.htm(недаступная спасылка)[

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Пятро Шалахонаў (анг.) на сайце IMDb
  • Пятро Шалахонаў на сайце kinopoisk.ru: [7]
  • П. И. Шелохонов. Театр имени Ленсовета.[8]
  • И. Т. Шелохонов (отец) в документах ЦГАОР БССР за 1927 год [9]
  • Иван Краско «Мой друг Петр Шелохонов» Издательство SOLO Publishing, СПб 2009. ISBN 978-5-904666-09-5 [10]