Плужна
Выгляд
Плужна | |||||
укр. Плужне | |||||
| |||||
Дата заснаваньня: | 1576 | ||||
Краіна: | Украіна | ||||
Вобласьць: | Хмяльніцкая | ||||
Раён: | Заслаўскі | ||||
Тэрытарыяльная грамада: | Плужненская Адрас: 30320, Хмяльніцкая вобл., Заслаўскі р-н, Плужна, вул. Бортніка, 7. Тэл. 3-15-57 | ||||
Плошча: |
| ||||
Вышыня: | 255 м н. у. м. | ||||
Насельніцтва: |
| ||||
Часавы пас: | UTC+2 | ||||
летні час: | UTC+3 | ||||
Паштовы індэкс: | 30320 | ||||
КОАТУУ: | 6822185101 | ||||
Геаграфічныя каардынаты: | 50°10′49″ пн. ш. 26°33′46″ у. д. / 50.18028° пн. ш. 26.56278° у. д.Каардынаты: 50°10′49″ пн. ш. 26°33′46″ у. д. / 50.18028° пн. ш. 26.56278° у. д. | ||||
Плужна | |||||
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы | |||||
https://web.archive.org/web/20210208121135/http://w1.c1.rada.gov.ua/pls/z7503/A005?rdat1=10.02.2019&rf7571=36002 |
Плужна (па-ўкраінску: Плужне) — вёска ў Заслаўскім раёне Хмяльніцкай вобласьці Ўкраіны на рацэ Усьця. Орган мясцовага самакіраваньня — Плужненская сельская рада. Насельніцтва 3298 чал. (2010).
Знаходзіцца за 137 км ад Хмяльніцкага, за 24 км ад Заслава і за 26 км ад чыгуначнай станцыі Заслаў на лініі Шапятоўка — Тарнопаль.
Этымалёгія
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Назвы на розных мовах:
- Плужне — афіцыйная ўкраінская назва.
- Плужна — беларуская назва.
- Pluzhne — ангельская назва.
- Płużne, Płuzhno — польская назва.
- פּלוזשנע — жыдоўская назва.
- Plužne — славацкая назва.
- Плужное — расейская назва.
Насельніцтва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У 1978 годзе — 5600 чалавек[1]
Эканоміка
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Прадпрыемствы харчовай прамысловасьці, сельскай гаспадаркі.
Галерэя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]-
Напалеон Орда. Палац Яблонаўскіх у Плужным. Кан.ХІХ ст.
-
Школа-Гімназія
-
Плужна. Вясна
-
Плужна. Помнік
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Вонкавыя спасылкі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Плужна на сайце Вярхоўнай Рады Украіны(недаступная спасылка)
- Прагноз надвор’я ў Плужным
- Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom VIII: Perepiatycha — Pożajście. — Warszawa, 1887. — S. 330