Палацава-паркавы комплекс Лапацінскіх (Лявонпаль)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Помнік грамадзянскай архітэктуры
Палацава-паркавы комплекс Лапацінскіх
Палац Лапацінскіх
Палац Лапацінскіх
Краіна Беларусь
Вёска Лявонпаль
Каардынаты 55°47′59.98″ пн. ш. 27°46′48.38″ у. д. / 55.7999944° пн. ш. 27.7801056° у. д. / 55.7999944; 27.7801056Каардынаты: 55°47′59.98″ пн. ш. 27°46′48.38″ у. д. / 55.7999944° пн. ш. 27.7801056° у. д. / 55.7999944; 27.7801056
Канфэсія Каталіцкая царква
Эпархія Віцебская дыяцэзія 
Архітэктурны стыль барока
Аўтар праекту Абрахам Антоні Гену[d] і Тамаш Жаброўскі
Заснавальнік Мікалай Тадэвуш Лапацінскі
Статус Дзяржаўны сьпіс гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь
Палацава-паркавы комплекс Лапацінскіх на мапе Беларусі
Палацава-паркавы комплекс Лапацінскіх
Палацава-паркавы комплекс Лапацінскіх
Палацава-паркавы комплекс Лапацінскіх
Палацава-паркавы комплекс Лапацінскіх на Вікісховішчы

Палацава-паркавы комплекс Лапацінскіх — помнік архітэктуры і садова-паркавага мастацтва XVIII ст. у Лявонпалі. Знаходзіцца на заходняй ускраіне колішняга мястэчка, на левым беразе Дзьвіны. Твор архітэктуры барока. Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гістарычна-культурных каштоўнасьцяў Беларусі.

Комплекс складаецца з палаца, парку, жылых і гаспадарчых пабудоваў. Уязная брама не захавалася. У наш час у палацы дзейнічае касьцёл.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Праект рэканструкцыі палаца пад касьцёл, 1920-я гг.

Вялікае Княства Літоўскае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Сядзібу збудавалі ў 1750 годзе на заказ ваяводы берасьцейскага Мікалая Тадэвуша Лапацінскага. Архітэктар — Абрагам Антоні Гену (магчыма, Тамаш Жаброўскі).

Пад уладай Расейскай імпэрыі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У пачатку XIX ст. да сядзібы збудавалі мураваную ўязную браму. За ўдзел Лапацінскіх у вызвольным паўстаньні ў 1831 годзе сядзібу разрабавалі і разбурылі расейскія карнікі-казакі. У 1842—1845 гадох яе сэквэстравалі за пратэсты з боку ўладальнікаў і сялянаў супраць ліквідацыі Ўніяцкай царквы.

Найноўшы час[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1919 годзе сядзібу адрамантавалі і прыстасалі пад касьцёл. Па Другой сусьветнай вайне савецкія ўлады зачынілі касьцёл, будынак выкарыстоўваўся як прафілякторыя Менскага інстытуту культуры.

У 1990-я гады будынак перадалі каталікам.

Архітэктура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Помнік архітэктуры барока. Ансамбль мае сымэтрычна-восевую кампазыцыю. Цэнтральнае месца ў кампазыцыі займае палац. На восі палаца стаяла ўязная брама з элемэнтамі дарычнага ордэра, у стылі клясыцызму.

Палац — 1-павярховы будынак з сымэтрычнай аб’ёмна-прасторавай структурай і 2-павярховай цэнтральнай часткай, накрытай 2-схільным дахам зь фігурнымі франтонамі на тарцах. Бакавыя выцягнутыя крылы з 2-схільнымі дахамі выступаюць на галоўным і дваровым фасадах глыбокімі рызалітамі, завершанымі трыкутнымі франтонамі. Будынак мае высокі цокаль з лучковымі праёмамі, да галоўнага ўваходу вядуць шырокія сходы з тэрасай паміж двума маршамі. У дэкаратыўнай аздобе будынка выкарыстоўваецца ордэрная плястыка: пілястры партала галоўнага ўваходу, прафіляваныя карнізы і абрамленьні прастакутных акон, якія мелі дэкор у стылі ракако, руст ды іншае.

У 1919 годзе анфілядную сыстэму плянаваньня палаца замянілі калідорнай. Да перабудовы першы паверх цэнтральнага аб’ёму займалі прасторны вэстыбюль і квадратная ў пляне парадная заля, на другім разьмяшчаліся жылыя пакоі.

Парк[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

За палацам і курданэрам, які ўтваралі два мураваныя 2-павярховыя флігелі (захаваўся заходні), разьмяшчаецца прастакутны фрагмэнт рэгулярнага тэрасавага парку, абмежаванага каналамі. У XІX ст. насаджэньні набылі пэйзажную арганізацыю[1].

Галерэя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Гістарычныя здымкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Сучасныя здымкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Кулагін А. Лявонпальская сядзіба // Архітэктура Беларусі. Энцыкл. — Менск, 1993. С. 271.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. — Менск: Беларус. энцыкл., 1993. — 620 с.: іл. ISBN 5-85700-078-5.

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь, шыфр  212Г000561