Люі Рэно
Люі Рэно | |
 | |
| Дата нараджэньня | 21 траўня 1843[1][2][3][4][5][6] |
|---|---|
| Месца нараджэньня | Ацён |
| Дата сьмерці | 8 лютага 1918[1][2][3][4][5][6] (74 гады) |
| Месца сьмерці | Барбізон |
| Грамадзянства | Францыя |
| Месца вучобы | Унівэрсытэт Бургундыі |
| Занятак | юрыст, пэдагог, прафэсар унівэрсытэту, судзьдзя і адвакат |
| Узнагароды | |
Люі́ Рэно́ (па-француску: Louis Renault, 21 траўня 1843 — 8 лютага 1918) — францускі юрыст, ляўрэат Нобэлеўскай прэміі міру (1907) разам з Эрнэста Тэадора Манэта.
У 1890 годзе быў прызначаны юрысконсультам ў Міністэрства замежных справаў. На гэтай пасадзе ён ня раз прадстаўляў Францыю на міжнародных сустрэчах, у тым ліку на двух Гааскіх канфэрэнцыях (1899 і 1907) і на Лёнданскай марской канфэрэнцыі (1908—1909).
Будучы аўтарытэтным сябрам Міжнароднага трацейскага суда, Рэно часта запрашаўся да вырашэньня спрэчак, сярод якіх былі справы аб японскіх падатках (1905), касаблянская справа (1909), справа Саваркара (1911) і іншыя.
У 1907 годзе Рэно сумесна з Эрнеста Манэта стаў ляўрэатам Нобэлеўскай прэміі міру «як сапраўдны геній міжнароднага права ў Францыі». Таксама быў уганараваны Ордэнам Ганаровага легіёна — найвышэйшай узнагароды Францыі.
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ а б Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: плятформа адкрытых зьвестак — 2011.
- ^ а б Comité des travaux historiques et scientifiques — 1834.
- ^ а б Encyclopædia Britannica
- ^ а б SNAC — 2010.
- ^ а б Энцыкляпэдыя Бракгаўза
- ^ а б Roglo — 1997. — 8261991 экз.
| |||||
