Хуліё Картасар

Хуліё Картасар
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	26 жніўня 1914(1914-08-26)[…] Брусэль
Памёр	12 лютага 1984(1984-02-12)[…] (69 гадоў) Парыж
Пахаваны	Манпарнаскія могілкі[d]
Сужэнец	Ugnė Karvelis[d], Aurora Bernárdez[d] і Carol Dunlop[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	пісьменьнік, перакладнік
Гады творчасьці	з 1938
Кірунак	магічны рэалізм
Жанр	магічны рэалізм і паэзія
Мова	француская мова, гішпанская мова і ангельская мова
Узнагароды	Прэмія Мэдычы за найлепшы твор на замежнай мове[d] (1974)
Подпіс
Хуліё Картасар у Вікісховішчы

Карта́сар-Скот, Ху́ліё-Флярэ́нсіё (па-гішпанску Julio Florencio Cortázar Scott; 26 жніўня 1914, Брусэль — 12 лютага 1984, Парыж) — аргентынскі празаік, які жыў і працаваў пераважна ў Парыжы. Аўтар апавяданьняў з элемэнтамі побытавай фантастыкі і магічнага рэалізму, а таксама двух складаных арганізаваных, экспэрымэнтальных раманаў — «Гульня ў клясыкі» і «62. Мадэль для зборкі».

Біяграфія

Картасар нарадзіўся 26 жніўня 1914 г. у Брусэлі, у сям’і супрацоўніка аргентынскага гандлёвага прадстаўніцтва. Пасьля Першай сусьветнай вайны Картасары вярнуліся на радзіму. Дзяцінства і юнацтва правёў у Буэнас-Айрэсе. Скончыўшы школу, паступіў на літаратурна-філязофскі факультэт сталічнага ўнівэрсытэта, але з-за адсутнасьці сродкаў праз год пакінуў вучобу і сем гадоў працаваў сельскім настаўнікам. У 1944 г. стаў выкладаць ва ўнівэрсытэце г. Мэндосы. Удзельнічаў у антыдыктатарскіх выступах інтэлігенцыі і быў змушаны кінуць пэдагагічную дзейнасьць.

У 1946 г. вярнуўся ў Буэнас-Айрэс, стаў службоўцам у Кніжнай палаце. Атрымаўшы ў 1951 г. літаратурную стыпэндыю, зьехаў у Эўропу, дзе давеку жыў у Парыжы, доўгія гады працаваў перакладнікам пры ЮНЭСКО. Пачаў пісаць вельмі рана, у 1938 г. дэбютаваў як паэт-сымбалізм зборнікам санэтаў «Прысутнасьць». Вершы працягваў складаць на працягу ўсяго жыцьця, але не публікаваў іх; пасьмяротна была выдадзеная лірычная кніга «Толькі зьмярканьне» (1984), куды ўвайшлі вершы і паэмы, створаныя ад пачатку 1950-х да 1983 г.

Пісьменьнік памёр у Парыжы ад лейкеміі 12 лютага 1984 г. Пахаваны на парыскіх могілках Манпарнас.

Бібліяграфія

• Presencia (1938).
• La otra orilla (1945).
• Los Reyes (1949).
• Bestiario (1951).
• Final de Juego (1956).
• Las armas secretas (1959).
• Los premios (1960).
• Historias de cronopios y de famas(1962).
• Rayuela (1963).
• Todos los fuegos el fuego (1966).
• La vuelta al día en ochenta mundos (1967).
• El perseguidor y otros cuentos (1967).
• La vuelta al día en 80 mundos (1967).
• Buenos Aires, Buenos Aires (1967).
• 62/modelo para armar (1968).
• Último round (1969).
• Casa tomada (1969).
• Último round (1969).
• Relatos (1970).
• Viaje alrededor de una mesa (1970).
• La isla a mediodía y otros relatos (1971).
• Pameos y meopas (1971).
• Prosa del observatorio (1972).
• Libro de Manuel (1973).
• La casilla de los Morelli (1973).
• Octaedro (1974).
• Fantomás contra los vampiros multinacionales (1975).
• Estrictamente no profesional (1976).
• Alguien que anda por ahí (1977).
• Territorios (1978).
• Un tal Lucas (1979).
• Queremos tanto a Glenda (1980).
• Deshoras (1982).
• Los autonautas de la cosmopista (1982).
• Nicaragua tan violentamente dulce (1983).
• Silvalandia (1984).
• Salvo el crepúsculo (1985).
• Divertimento (1986).
• El examen (1986).
• Diario de Andrés Fava (1995).
• Adiós Robinson (1995).

Вонкавыя спасылкі

• Нехта Лукас і яго засмучэньні
• Скрадзены дом
• Дзёньнік Андрэса Фавы