Ганна Алаіза Хадкевіч

Ганна Алаіза Астроская
	Ганна Алаіза Хадкевіч
	; Герб «Астроскі»
Асабістыя зьвесткі
Нарадзілася	25 сакавіка 1600; Ярослаў[d], Яраслаўскі павет[d], Польшча;
Памерла	27 студзеня 1654 (53 гады); Вялікая Польшча;
Пахаваная	Кракаў;
Род	Астроскія
Бацькі	Аляксандар Астроскі; Ганна з Косткаў[d]

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Хадкевіч.

Ганна Алаіза Хадкевіч (у дзявоцтве Астроская; 25 сакавіка 1600^[2] — 27 студзеня 1654^[3]) — грамадзка-рэлігійная дзяячка Рэчы Паспалітай.

Ганна Алаіза — апошняя прадстаўніца роду Астроскіх. Па яе сьмерці шматлікія маёнткі перайшлі да князёў Заслаўскіх, пазьней да Сангушкаў.

Біяграфія

З княскага роду Астроскіх гербу ўласнага, дачка Аляксандра, ваяводы валынскага, і Ганны з Косткаў. У 1603 годзе засталася без бацькі, выхоўвалася маці.

28 лістапада 1620 году выйшла замуж за гетмана вялікага літоўскага Яна Караля Хадкевіча. Аднак неўзабаве гетман накіраваўся на сойм у Варшаву, а потым у сваю апошнюю выправу, не ўступіўшы ў правы мужа.

Па сьмерці мужа (1621 год) узяла абяцаньне бясшлюбнасьці, вяла аскетычны лад жыцьця. Ахвяравала сродкі на карысьць каталіцкіх сьвятыняў. Зь яе фундацыі ў 1624 годзе ў Астрозе адкрыўся езуіцкі кляштар з калегіюмам. Таксама заснавала езуіцкі калегіюм у Яраславе.

У 1624 годзе перапахавала ў Астроскім езуіцкім касьцёле парэшткі мужа.

Непрыхільна ставілася да тых праваслаўных, што не прынялі Берасьцейскай уніі, спрыяла вяртаньню ў юрысдыкцыі Кіеўскай мітраполіі (па аднаўленьні еднасьці зь Сьвятых Пасадам) цэркваў у Тураве.

Па сьмерці часова спачыла ў Яраславе, у 1723 годзе па сканчэньні Вялікай Паўночнай вайны адбылося яе ўрачыстае перапахаваньне ў дамініканскім касьцёле Ўнебаўзяцьця Найсьвяцейшай Панны Марыі ў Астрозе^[4].

Галерэя

Партрэты Ганны Алаізы Хадкевіч
Невядомы мастак, 1624 г.
Копія XIX ст. з партрэта 1624 г.
Копія XIX ст. з партрэта 1624 г.
Копія 1922 г. з партрэта 1624 г.

Невядомы мастак, XVII ст.
Невядомы мастак, XVII ст.
Невядомы мастак, XVII ст.
Невядомы мастак, XVII ст.

Крыніцы

^ ^а ^б ^в Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku (пол.) / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 358.
^ Пазднякоў В. (2005) Артыкулы: Астрожскія Электронная энцыклапедыя "Вялікае Княства Літоўскае"
^ Пазднякоў В. Астрожскія // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 263.
^ Niesiecki K. Korona Polska przy Złotey Wolnosci Starożytnemi Wszystkich Kathedr, Prowincyi y Rycerstwa Kleynotami Heroicznym Męstwem y odwagą, Naywyższemi Honorami a naypierwey Cnotą, Pobożnością y Swiątobliwością Ozdobiona… T. III. — Lwów : w drukarni Collegium Lwowskiego Societatis Jesu, 1740. S. 523.

Літаратура

Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — 684 с. — ISBN 985-11-0314-4
Бондарчук Я., Бендюк М. Портрети князів Острозьких XVI — першої половини XVII століття // Українська культура: минуле 32 сучасне, шляхи розвитку. Вип. 15, 2009.

[_118107fc7be9fc48-1] а ^б ^в Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku (пол.) / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 358.

[2] Пазднякоў В. (2005) Артыкулы: Астрожскія Электронная энцыклапедыя "Вялікае Княства Літоўскае"

[3] Пазднякоў В. Астрожскія // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 263.

[4] Niesiecki K. Korona Polska przy Złotey Wolnosci Starożytnemi Wszystkich Kathedr, Prowincyi y Rycerstwa Kleynotami Heroicznym Męstwem y odwagą, Naywyższemi Honorami a naypierwey Cnotą, Pobożnością y Swiątobliwością Ozdobiona… T. III. — Lwów : w drukarni Collegium Lwowskiego Societatis Jesu, 1740. S. 523.

[1]

[2]

[3]

[4]