Вітулты
| Вітулты лац. Vitułty | |
| польск. Witułty | |
| Краіна: | Польшча |
| Ваяводзтва: | Вармінска-Мазурскае ваяводзтва |
| Павет: | Ольштынскі |
| Гміна: | Альштынэк |
| Насельніцтва: |
|
| Часавы пас: | UTC+1 |
| летні час: | UTC+2 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 53°39′12″ пн. ш. 20°18′8″ у. д. / 53.65333° пн. ш. 20.30222° у. д.Каардынаты: 53°39′12″ пн. ш. 20°18′8″ у. д. / 53.65333° пн. ш. 20.30222° у. д. |
Вітулты на мапе Польшчы   Вітулты | |
Вітулты (польск. Vitułty, ням. Witulten) — вёска ў Польшчы, каля ракі Паслэнкі. Уваходзяць у склад гміны Альштынэк Ольштынскага павету Вармінска-Мазурскага ваяводзтва.
Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Вітаўт (імя)
Паводле францускага лінгвіста-германіста Раймонда Шмітляйна, які на падставе шматгадовых дасьледаваньняў прыйшоў да высноваў пра германскае паходжаньне літоўскіх уласных імёнаў, імя Вітаўт ёсьць дакладнай фанэтычнай транскрыпцыяй старагерманскай формы Witold (упамінаецца ў 828 годзе)[2]. На тоеснасьць імя Вітаўт з германскім імём Witold (Witolt), вядомым за шмат гадоў да зьяўленьня літоўскага вялікага князя, а таксама на сьведчаньне атаясамліваньня гэтых імёнаў — адпаведную германскаму імю лацінізацыю імя Вітаўта (Witoldus) — зьвяртае ўвагу польскі лінгвіст Юзэф Рэчэк(d)[3]. Тым часам сярод паноў Малдаўскага княства пашырылася імя Витолтъ (цалкам адпаведнае германскаму Witolt), якое прыйшло ў Малдову не зь Вялікага Княства Літоўскага. Прытым гэтая форма імя ў малдаўскім пісьменстве адзначаецца раней за яе зьяўленьне ва ўкраінскім пісьмовых крыніцах[4].
Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У XIX ст. Вітулты ўваходзілі ў склад Аструдзкага павету Прусіі[5].
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ https://bdl.stat.gov.pl/api/v1/data/localities/by-unit/042815614095-0484802?var-id=1639616&format=jsonapi
- ^ Schmittlein R. Les noms d’eau de la Lituanie (suite) // Revue internationale d’onomastique. Nr. 3, 1964. P. 168.
- ^ Acta Baltico-Slavica. Nr. 8. — Warszawa, 1973. S. 211.
- ^ Юркенас Ю. О появлении сочетания al вместо дифтонга au в литовских древних личных именах // Kalbotyra. Vol. XV, 1967. С. 55.
- ^ Słownik geograficzny... T. XIII. — Warszawa, 1893. S. 682.