Вікішкен

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Вікішкен
лац. Vikiškien
рас. Багратионово
Краіна: Расея
Суб’ект фэдэрацыі: Калінінградзкая вобласьць
Насельніцтва:
Тэлефонны код: 40142
Паштовы індэкс: 238126
Геаграфічныя каардынаты: 54°22′20″ пн. ш. 22°6′45″ у. д. / 54.37222° пн. ш. 22.1125° у. д. / 54.37222; 22.1125Каардынаты: 54°22′20″ пн. ш. 22°6′45″ у. д. / 54.37222° пн. ш. 22.1125° у. д. / 54.37222; 22.1125
Вікішкен на мапе Расеі
Вікішкен
Вікішкен
Вікішкен

Вікішкен (ням. Wikischken[2]; афіцыйная расейская назва з 1946 году — Багратыёнава, рас. Багратионово) — пасёлак у Расейскай Фэдэрацыі, на правым беразе ракі Віку. Уваходзіць у склад Азёрскага раёну Калінінградзкай вобласьці.

Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Вік (імя)

Вік або Віга (Wic, Wigo) — імя германскага паходжаньня[3].

Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[4], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[5]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[6].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ http://www.webcitation.org/6LTFYTQqP
  2. ^ Палмайтис Л. Предложение по научной русификации исконных наименований перешедшей в состав России северной части бывшей Восточной Пруссии. — Европейский институт рассеянных этнических меньшинств, 2003. С. 17.
  3. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1577.
  4. ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
  5. ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
  6. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.