Іван Віткоўскі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Іван Віткоўскі
Дата нараджэньня 20 красавіка (2 траўня) 1888
Месца нараджэньня
Дата сьмерці 27 сьнежня 1937(1937-12-27) (49 гадоў)
Месца сьмерці
Месца вучобы
Занятак навуковец, гісторык
Навуковая сфэра гісторыя
Месца працы

Іва́н Анто́навіч Вітко́ўскі (2 траўня 1888, вёска Чэрчыцы Аршанскага павету, цяпер Шумілінскі раён — 27 сьнежня 1937) — беларускі гісторык. Прафэсар (1932).

У 1912 скончыў Петраградзкую каталіцкую духоўную сэмінарыю, У 1914 — 2 курсы Петраградзкай духоўнай акадэміі. 3 1916 служыў вікарыем (памочнікам ксяндза) Мазырскага касьцёла. У 1918 пазбаўлены духоўнага сану. У 1919 добраахвотна пайшоў у Чырвоную армію. 3 1921 на Віцебшчыне на партыйнай рабоце, працаваў выкладнікам і прарэктарам Віцебскага вэтэрынарнага інстытуту. У Менску з 1925: выкладнік Камуністычнага ўнівэрсытэту імя Леніна, намесьнік загадчыка польскага аддзела Інбелкульту, намесьнік, а потым дырэктар Інстытута польскай пралетарскай культуры. Адначасова ў пэдагагічным інстытуце ўзначальваў катэдру гісторыі і выкладаў гісторыю Беларусі, СССР, Польшчы. 26 ліпеня 1933 незаконна арыштаваны. Пасьля трохрочнага зьняволеньня працаваў у месьце Баравічы Ленінградзкай вобласьці. 2 лютага 1937 паўторна незаконна арыштаваны і этапаваны ў Менск. Расстраляны. Рэабілітаваны ў 1959.

Аўтар працаў па гісторыі нацыянальна-вызваленчага і рэвалюцыйна-дэмакратьгчнага руху на Беларусі, паўстаньня 1863—1864 рр.: «1863 год на Меншчыне» (1927, у сааўтарстве), «Паўстаньне 1863 году і расейскі рэвалюцыйны рух пачатку 1860 гадоў» (кніга 3, 1931) і іншых.[1]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. Кн. 2. — Мн., 2002. С. 552—553

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. У 4 кн. Кн. 2-я. — Мн.: БЕЛТА, 2002. — 714 с.: іл. ISBN 985-6302-46-3.