Юры Хадыка

Юры Віктаравіч Хадыка
	Юры Віктаравіч Хадыка
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	23 чэрвеня 1938; Менск, БССР
Памёр	11 верасьня 2016; Дэнвэр, ЗША
Партыя	1) КПСС (да 1990); 2) БНФ (1993—1999); 3) Партыя БНФ (ад 1999)
Адукацыя	фізычны факультэт БДУ
Бацька	Віктар Хадыка

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Хадыка (неадназначнасьць).

Юры Віктаравіч Хадыка (23 чэрвеня 1938, Менск — 11 верасьня 2016, Дэнвэр,ЗША) — беларускі фізык і грамадзка-культурны дзеяч. Доктар фізыка-матэматычных навук (1976), прафэсар (1976).

У 1945 пайшоў ў мужчынскую Чыгуначную школу № 60 у Менску, якую скончыў з залатым мэдалём. Спачатку жыў у Беластоку, дзе працаваў бацька. У 1960 скончыў фізычны факультэт БДУ. Ад 1960 году працаваў у інстытуце фізыкі АН БССР, малодшы, старэйшы навуковы супрацоўнік, кіраўнік групы, загаднік лябараторыі. Увосень 1969 арганізаваў у АН БССР сэмінар па вывучэньні старажытнабеларускага мастацтва, браў удзел у зборы матэрыялаў (экспэдыцыі) і напісаньні «Зводу помнікаў гісторыі і культуры Беларусі». У 1975 узначаліў сэкцыю аптычна-электронных сродкаў выведкі ў камісіі АН СССР па распрацоўцы прагнозу разьвіцьця ўзбраеньняў на 15 рокаў. У 1976 абараніў доктарскую дысэртацыю па тэме «Аптычныя характарыстыкі факелаў балістычных ракет». У 1979 адкрыў пры АН БССР Музэй старажытнабеларускай культуры.

З 1988 намесьнік старшыні Беларускага Народнага Фронту (да сьнежня 2007). У 1996—2000 уваходзіў у назіральную раду Беларускага Хэльсінскага камітэту. У 1997 прызначаны прарэктарам Народнага ўнівэрсытэту — найбольш буйной праграмы Грамадзкага навукова-аналітычнага цэнтру «Беларуская пэрспэктыва» і рэдактарам бюлетэня Народнага ўнівэрсытэту. З 1998 чалец рэдакцыйнай рады часопіса «Адкрытае грамадзтва». Старшыня аргкамітэту Кангрэсу дэмакратычных сілаў ад 2000 да 2005 году^[1]. Намесьнік старшыні назіральнага савету Незалежнага інстытуту сацыяльна-эканамічных і палітычных дасьледаваньняў (НІСЭПД).

Аўтар каля 150 навуковых працаў па фізыцы, каля 200 навукова-тэхнічных справаздачаў і амаль 40 публікацыяў па гісторыі беларускага мастацтва.

Апошнія гады жыў у сына ў штаце Каларада (ЗША). Памёр у Дэнвэры. Пахаваны ў Мінску.

У шлюбе меў двух сыноў і трох унукаў.

Прах пахавалі на саракавы дзень пасьля сьмерці, 20 кастрычніка 2016 году на Чыжоўскіх могілках у Менску побач з жонкай.^[2]

Крыніцы

^ Хто ёсць хто ў Беларусі / Укладальнікі: Л. А. Андросік, В. Ф. Голубеў, К. А. Заброцкая, Г. Ф. Івуць, Л. Я. Кулажанка, В. А. Трыгубовіч, А. І. Фядута, В. А. Чуйко. — Вільня, 2007. — 256 с.
^ У Мінску развіталіся з Юрыем Хадыкам

Літаратура

Аляксандр Тамковіч. Юры Хадыка — Легенда Адраджэння // «Новы час» № 4 (88) 4—10 лютага 2008 г. С. 4.
Хадыка падманвае свае гады(недаступная спасылка) // Народная Воля №97—98, 2.07.2008

Вонкавыя спасылкі

Ігар Карней. Адзін дзень палітвязьня Юрыя Хадыкі // Радыё Свабода, 21.06.2008

[1] Хто ёсць хто ў Беларусі / Укладальнікі: Л. А. Андросік, В. Ф. Голубеў, К. А. Заброцкая, Г. Ф. Івуць, Л. Я. Кулажанка, В. А. Трыгубовіч, А. І. Фядута, В. А. Чуйко. — Вільня, 2007. — 256 с.

[2] У Мінску развіталіся з Юрыем Хадыкам

[1]

[2]