Судвоішкі (Аліцкі павет)
| Судвоішкі лац. Sudvojiški | |
| лет. Sudvariškės | |
| Краіна: | Летува |
| Павет: | Аліцкі |
| Раён: | Аліцкі |
| Насельніцтва: |
|
| Часавы пас: | UTC+2 |
| летні час: | UTC+3 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 54°27′11″ пн. ш. 24°24′22″ у. д. / 54.45306° пн. ш. 24.40611° у. д.Каардынаты: 54°27′11″ пн. ш. 24°24′22″ у. д. / 54.45306° пн. ш. 24.40611° у. д. |
Судвоішкі на мапе Летувы   Судвоішкі | |
Судвоішкі (лет. Sudvariškės) — вёска ў Летуве, каля возера Півашунаў. Уваходзяць у склад Півашунскага староства Аліцкага раёну Аліцкага павету.
Назва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Судзівой — імя славянскага паходжаньня, якое ўтварылася ад праславянскага *sǫditi 'судзіць' і *vojь 'ваяр'[1].
Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[2], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[3]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[4].
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У XIX ст. Судвоішкі ўваходзілі ў склад Троцкага павету Віленскай губэрні[5].
Насельніцтва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- 1905 год — 86 чалавек[6]
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Cz. 1: Odapelatywne nazwy osobowe. — Kraków, 2001. S. 347.
- ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
- ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
- ^ Słownik geograficzny... T. XI. — Warszawa, 1890. S. 553.
- ^ Виленская губерния: полный список населенных мест со статистическими данными о каждом поселении. — Вильна, 1905. С. 312.