Ругенішкі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Ругенішкі
лац. Rugieniški
лет. Rugeniškis
Краіна: Летува
Павет: Уцянскі
Раён: Уцянскі
Насельніцтва:
Часавы пас: UTC+2
летні час: UTC+3
Геаграфічныя каардынаты: 55°25′41″ пн. ш. 25°47′38″ у. д. / 55.42806° пн. ш. 25.79389° у. д. / 55.42806; 25.79389Каардынаты: 55°25′41″ пн. ш. 25°47′38″ у. д. / 55.42806° пн. ш. 25.79389° у. д. / 55.42806; 25.79389
Ругенішкі на мапе Летувы
Ругенішкі
Ругенішкі
Ругенішкі

Ругенішкі (лет. Rugeniškis) — вёска ў Летуве, каля возера Таўрагінаў. Уваходзяць у склад Таўрагінскага староства Ўцянскага раёну Ўцянскага павету.

Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Руген (імя)

Ругін (Rugin) — імя германскага паходжаньня[1].

Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[2], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[3]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[4].

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У XIX ст. Ругенішкі ўваходзілі ў склад Новааляксандраўскага павету Ковенскай губэрні[5].

Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • 1902 год — 32 чалавекі[6]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1141, 1283.
  2. ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
  3. ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
  4. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
  5. ^ Słownik geograficzny... T. IX. — Warszawa, 1888. S. 957.
  6. ^ Алфавитный список населенных мест Ковенской губернии. — Ковна, 1903. С. 252.