Свойскі конь
| Свойскі конь | |
 Свойскі коньі | |
| Клясыфікацыя | |
|---|---|
| Царства | Жывёлы |
| Тып | Хордавыя |
| Падтып | Хрыбетныя |
| Надкляса | Чатырохногія |
| Кляса | Сысуны |
| Падкляса | Зьвяры |
| Інфракляса | Пляцэнтарныя |
| Атрад | Няпарнакапытныя |
| Сямейства | Коневыя |
| Род | Конь |
| Від | Дзікі конь |
| Падвід | Свойскі конь |
| Бінамінальная намэнклятура | |
| Equus ferus caballus Linnaeus, 1758 | |
Свойскі конь — жывёла сямейства няпарнакапытных, прыручаны й адзіны падвід дзікага каня, які захаваўся, вымерлы ў дзікай прыродзе. Шырока выкарыстоўваецца чалавекам да цяперашняга часу.
Распаўсюджаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У асобных рэгіёнах конь сустракаецца ў дзікім стане. Свойскія распаўсюджаныя па ўсіх краінах ува мностве парод, якія моцна адрозьніваюцца па велічыні, складаньні, форме галавы, колеру й г. д. і месцамі зьдзічэлі. У Эўропе дзікія або зьдзічэлыя коні — тарпаны — вадзіліся яшчэ ў першай палове мінулага стагодзьдзя. Зьдзічэлых коней сустракаў таксама Пржэвальскі ў правінцыі Гань-су.
Апісаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Галава каня — выцягнутая, сухая, зь вялікімі жывымі вачыма, шырокімі ноздрамі й вялікімі або сярэдняй велічыні завостранымі й вельмі рухомымі вушамі. У свойскіх коней вушы ўмеранай велічыні (значна меншыя за палову галавы), грыва доўгая, шыя доўгая мускулістая, тулава акругленае, хвост пакрыты доўгімі валасамі ад асновы; колер (масьць) надзвычай розны: чорны, буры, руды, чалы, белы, шэры, часта зь белымі плямамі на галаве й нагах; як выключэньне сустракаюцца палосы на плячах, сьпіне й нагах.
Харчаваньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Конь залічваецца да траваедных жывёлаў. На пашы ён зьядае ад 25 да 100 кг травы ў суткі. У залежнасьці ад узросту й жывой масы конь выпівае ў сярэднім 30—60 літраў вады ў суткі летам і 20—25 літраў зімой. Для пражытка каню трэба 4—5 акраў зямлі, каля 2 га.
Посілак каня складаецца галоўным чынам з аўса й сена, хоць апошнім часам замяняецца саломай. Шмат разоў спрабавалі замяніць і авёс якім-небудзь іншым збожжавым кормам, але ўсе такія спробы ня скончыліся посьпехам. Толькі ў Італіі, Гішпаніі й Партугаліі, асабліва на Ўсходзе, ячмень зьяўляецца такім амаль выключным, як авёс, кормам каня.
Беларусь
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Паводле Міністэрства сельскай гаспадаркі і харчаваньня Беларусі, на пачатку 2023 году ў краіне налічвалася 22 700 коней. Сярод іх звыш 95 % знаходзілася ў земляробчых прадпрыемстваў і хатніх гаспадарак. Рэштай валодалі фэрмэры, якія найчасьцей здавалі іх напракат для адпачынку падарожнікаў[1].
Пароды
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ У Беларусі палічылі ўсіх коней // Партал «Наша ніва», 27 траўня 2023 г. Праверана 28 траўня 2023 г.