Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі (Прыдруйск)
| храм | |
Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі
Piedrujas Jaunavas Marijas debesīs uzņemšanas Romas katoļu baznīca | |
.jpg) Прыдуйскі касьцёл
| |
| Краіна | Латвія |
| Месцазнаходжаньне | Прыдруйская воласьць, Прыдруйск |
| Каардынаты | 55°47′45″ пн. ш. 27°26′42″ у. д. / 55.79583° пн. ш. 27.445° у. д.Каардынаты: 55°47′45″ пн. ш. 27°26′42″ у. д. / 55.79583° пн. ш. 27.445° у. д. |
| Канфэсія | Рыма-каталіцтва |
| Эпархія | Рэзэкнэнска-Аглоньская дыяцэзія |
| Тып будынка | касьцёл |
| Архітэктурны стыль | барока |
| Дата заснаваньня | 1759[1] |
| Будаваньне | ???—1759 гады |
| Асноўныя даты: кансэкрацыя — 1759
| |
| Апошні плябан | Мар’янс Далецкіс |
| Статус | нацыянальны архітэктурны помнік Латвіі[d][1] |
Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі на мапе Латвіі   Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі | |
 Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі на Вікісховішчы
| |
Касьцёл Ушэсьця Дзевы Марыі (па-латыску: Piedrujas Jaunavas Marijas debesīs uzņemšanas Romas katoļu baznīca) — рыма-каталіцкі касьцёл Рэзэкнэнска-Аглоньскай дыяцэзіі Рыскай мэтраполіі. Знаходзіцца ў сядзібе Прыдруйскай воласьці Краслаўскага краю — вёсцы Прыдруйску. Помнік архітэктуры і мастацтва Латвіі нацыянальнага значэньня.
Мінуўшчына
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Будаўніцтва першага драўлянага касьцёлу Дзевы Марыі, узьведзенага ў 1632 року, зафундаваў вялікі літоўскі канцлер Леў Сапега. Пазьней ён згарэў, таму ў 1759 року адбылася кансэкрацыя мураванага барокавага касьцёлу. Звон, адліты ў 1619 року — найменшы паводле памеру. Самы вялікі звон масай 24 пуды адліты ў 1771 року; трэці адліты ў 1897.
У Першую сусьветную вайну касьцёл быў пашкоджаны, у паваенныя гады адбылася рэстаўрацыя намаганьнямі пробашча Браніслава Стэфановіча, узнагароджанага ў 1936 року ордэнам Трох зорак.
Архітэктура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Будынак даўжынёй 34 мэтры, шырынёй 13 м і вышынёй 13,5 м (зь вежамі — 27 мэтраў). Тэрыторыя абнесеная каменнай агароджай з брамай, якая таксама зьяўляецца архітэктурным помнікам Латвіі. Па чатырох кутох саду разьмешчаныя капліцы, якія выкарыстоўваюцца ў эўхарыстычнай працэсіі.
Унутраная прастора аднанэфавая. Зьлева ад прэзьбітэрыюму разьмешчаная вялікая сакрыстыя зь літургічным начыньнем і старадаўнімі росьпісамі. Чатыры алтары ў стылі ракако. Цэнтральны драўляны алтар і два мураваныя бакавыя створаныя ў 3-й чвэрці XVIII стагодзьдзя і зьўляюцца мастацкімі помнікамі, так сама як і амбон XIX стагодзьдзя.
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ а б в г д е Latvijas Vēstnesis (латыс.) — Latvijas Vēstnesis, 1993.