Завісішкі
| Завісішкі лац. Zavisiški | |
| лет. Zavisiškė | |
| Краіна: | Летува |
| Павет: | Уцянскі |
| Раён: | Езяроскі |
| Часавы пас: | UTC+2 |
| летні час: | UTC+3 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 55°38′46″ пн. ш. 26°30′14″ у. д. / 55.64611° пн. ш. 26.50389° у. д.Каардынаты: 55°38′46″ пн. ш. 26°30′14″ у. д. / 55.64611° пн. ш. 26.50389° у. д. |
Завісішкі на мапе Летувы   Завісішкі | |
Завісішкі (лет. Zavisiškė) — вёска ў Летуве, каля возера Шакаў. Уваходзяць у склад Турмонцкага староства Езяроскага раёну Ўцянскага павету.
Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Завіша
Завіша — імя славянскага паходжаньня, якое ўтварылася zawiścić 'адчуваць зайздрасьць, завісьць, зайздросьціць'[1].
Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[2], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[3]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[4].
Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У XIX ст. Завісішкі ўваходзілі ў склад Новааляксандраўскага павету Ковенскай губэрні[5].
Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- 1902 год — 13 чалавек[6]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Cz. 1: Odapelatywne nazwy osobowe. — Kraków, 2001. S. 363.
- ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
- ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
- ^ Słownik geograficzny... T. XV, cz. 1. — Warszawa, 1900. S. 717.
- ^ Алфавитный список населенных мест Ковенской губернии. — Ковна, 1903. С. 209.