Гімн

Гімн (па-старажытнагрэцку: ὕμνος) — урачыстая песьня ў гонар якога-небудзь героя, падзеі або дзяржавы. Для гімна характэрныя ўзвышанасьць і эмацыянальная насычанасьць стылю, урачыстасьць лексыкі, наяўнасьць шматлікіх паўтораў, рытарычных фігураў і г. д.

Узьнікненьне і разьвіцьцё

Узьніклі гімны ў старажытным Эгіпце, затым шырокае разьвіцьцё атрымалі ў антычнай Грэцыі, дзе складаліся ў гонар багоў і герояў. У сярэднія вякі, у эпоху бурных рэлігійных змаганьняў, пашырыліся рэлігійныя гімны (гусіцкія гімны ў Чэхіі XVI ст., лютэранскі харал XVI ст. у немцаў і г. д.). Разьвіцьцё капіталістычных вытворчых адносінаў і зьвязанае з гэтым станаўленьне нацыяў і нацыянальных дзяржаваў выклікалі да жыцьця дзяржаўныя гімны як музычныя эмблемы пэўных дзяржаваў. Рэвалюцыйная барацьба працоўных прадвызначыла зьяўленьне рэвалюцыйных гімнаў, такіх, як «Марсэльеза», «Інтэрнацыянал», «Варшавянка». Гісторыя сусьветнай паэзіі ведае жанравую разнавіднасьць сатырычна-парадыйных гімнаў («Гімн золату» П. Рансара, «Гімн барадзе» М. Ламаносава, «Гімн абеду» У. Маякоўскага і інш.). На пачатку ХХ ст. верш Янкі Купалы «А хто там ідзе?», пакладзены на музыку Л. Рагоўскім, стаў, па слушнай заўвазе М. Горкага, «народным гімнам беларусаў». Ролю беларускіх гімнаў выконвалі і іншыя песьні, напісаныя на словы Янкі Купалы («Не загаснуць зоркі ў небе»), К. Каганца («О Божа, спасе наш!»), М. Краўцова («Мы выйдзем шчыльнымі радамі») і інш. Функцыю беларускага рэлігійнага гімна выконвае песьня «Магутны Божа» (словы Н. Арсеньневай, музыка М. Равенскага).

Віды гімнаў

Культавыя гімны
Вайсковыя гімны
Рэлігійныя гімны
Вайсковыя гімны
Сатырычна-парадыйныя гімны
Рэлігійныя гімны
Дзяржаўныя гімны
Нацыянальныя гімны

Літаратура

Рагойша В. П. Паэтычны слоўнік. — 3-е выд., дапрац. і дапоўн. — Менск: Беларуская навука, 2004. — 576 с. — 2000 ас. — ISBN 985-08-0598-6
Рагойша В. П. Тэорыя літаратуры ў тэрмінах. — Менск: Беларуская энцыклапедыя, 2001. — 384 с. — 1000 ас. — ISBN 985-11-0197-4

Вонкавыя спасылкі

Гімн — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў