Вэнцлавішкен

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Вэнцлавішкен
лац. Vencłaviškien
рас. Вознесенское
Краіна: Расея
Суб’ект фэдэрацыі: Калінінградзкая вобласьць
Тэлефонны код: 40144
Паштовы індэкс: 238025
Геаграфічныя каардынаты: 54°29′0″ пн. ш. 22°39′50″ у. д. / 54.48333° пн. ш. 22.66389° у. д. / 54.48333; 22.66389Каардынаты: 54°29′0″ пн. ш. 22°39′50″ у. д. / 54.48333° пн. ш. 22.66389° у. д. / 54.48333; 22.66389
Вэнцлавішкен на мапе Расеі
Вэнцлавішкен
Вэнцлавішкен
Вэнцлавішкен

Вэнцлавішкен (ням. Wenzlowischken[1]; афіцыйная расейская назва з 1946 году — Вазьнясенскае, рас. Вознесенское) — пасёлак у Расейскай Фэдэрацыі, каля ракі Пісы. Уваходзіць у склад Несьцераўскага раёну Калінінградзкай вобласьці.

Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Вацлаў

Венцслаў, Венцлаў або Вацлаў — імя славянскага паходжаньня[2].

Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[3], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[4]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[5].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Палмайтис Л. Предложение по научной русификации исконных наименований перешедшей в состав России северной части бывшей Восточной Пруссии. — Европейский институт рассеянных этнических меньшинств, 2003. С. 20.
  2. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Cz. 1: Odapelatywne nazwy osobowe. — Kraków, 2001. S. 341.
  3. ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
  4. ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
  5. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.