Аргінін
Перайсьці да навігацыі
Перайсьці да пошуку
| Аргінін | |
 Хімічная структура | |
| Агульныя | |
|---|---|
| Хімічная формула | C₆H₁₄N₄O₂[1] |
| Фізычныя характарыстыкі | |
| Малярная маса | 2,9E−25 кг[1] |
| Хімічныя характарыстыкі | |
| pKa | 12,488 і 12,48[2] |
| Клясыфікацыя | |
| Рэгістрацыйны № CAS | 74-79-3 |
| PubChem | 6322 |
| № Эўрапейскай супольнасьці | 200-811-1 |
| SMILES | |
| InChI | |
| ChEBI | 16467 |
| ChemSpider | 6082 |
| Аргінін у Вікісховішчы | |
| Калі не пазначана іншае, усе зьвесткі прыведзеныя для стандартных умоваў (25 °C, 100 кПа). | |
Аргінін (1-аміна-4-гуанідынавалерыянавая кісьля) — аліфатычная асноўная α-амінакісьля. Аптычна актыўная, існуе ў выглядзе L-і D-ізамэраў. L-аргінін уваходзіць у склад пэптыдаў і бялкоў, асабліва высока ўтрыманьне аргініна ў асноўных бялках — гістонах і пратамінах (да 85%). Аргінін клясыфікуецца як паўнезаменная або ўмоўна незаменная амінакісьля для чалавека, у залежнасьці ад стадыі разьвіцьця і стану здароўя гэтага чалавека[3]. Неданошаныя дзеці ня ў стане сынтэзаваць або ствараць аргінін у арганізьме, таму гэтую амінакісьлю неабходна ўлучаць у пажыўны рацыён[4]. Большасьці здаровых людзей ня трэба дадаваць аргінін, таму што ён зьяўляецца кампанэнтам усіх бялковых прадуктаў[5] і можа сынтэзавацца ў арганізме з глютаміну праз цытрулін[6].
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ а б в г д е ё ж L-arginine (анг.)
- ^ а б Weast R. C. CRC Handbook of Chemistry and Physics (1st student edition) (анг.) / R. C. Weast — 1 — CRC Press, 1988. — ISBN 978-0-8493-0740-9
- ^ Tapiero H, Mathé G, Couvreur P, Tew KD (November 2002). «L-Arginine». (review). Biomedicine & Pharmacotherapy. 56 (9): 439—445. doi:10.1016/s0753-3322(02)00284-6. PMID 12481980.
- ^ Wu G, Jaeger LA, Bazer FW, Rhoads JM (August 2004). «Arginine deficiency in preterm infants: biochemical mechanisms and nutritional implications». (review). The Journal of Nutritional Biochemistry. 15 (8): 442–51. doi:10.1016/j.jnutbio.2003.11.010. PMID 15302078.
- ^ «Drugs and Supplements Arginine». Mayo Clinic.
- ^ Skipper A (1998). «Dietitian’s Handbook of Enteral and Parenteral Nutrition». Jones & Bartlett Learning. — С. 76. — ISBN 978-0-8342-0920-6.
 |
Гэта — накід артыкула па хіміі. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |