Інстытут міжнароднага права

Лягатып інстытуту з дэвізам «justitia et pace»

Інстытут міжнароднага права (ІМП) — адна зь першых арганізацыяў у сьвеце, якая вызначыла прынцыпы міжнароднага права, пачала яго кадыфікацыю і прапанавала шляхі вырашэньня міжнародных праблем.

Падстава

Густаў Рален-Жакмэн, бэльгійскі юрыст і рэдактар ​​часопіса міжнароднага права і параўнальнага заканадаўства, праявіў ініцыятыву стварэньня Інстытуту міжнароднага права. У пэрыяд пасьля франка-прускай вайны (1870—1871), ён уступіў у перапіску зь некаторымі іншымі прывадныя юрыстамі, якія таксама пачалі разглядаць шляхі да стварэньня калектыўнай навуковай дзейнасьці ў мэтах заахвочваньня міжнароднага права. У верасьні 1873 году ён сабраў 10 вядомых юрыстаў для правядзеньня нарады ў мэрыі Генту: Тобіяс Асэр (Нідэрлянды), Уладзімер Безабразаў (Расея), К. Блюнчлі (Нямеччына), Карляс Кальва (Аргентына), Дэйвід Дадлі Філд (ЗША), Эміль дэ Лавэле (Бэльгія), Джэймз Лорымэр (Вялікабрытанія), П. С. Манчыні (Італія), Густаў Муан (Швайцарыя), і Аўгуста Пірантоні (Італія). Інстытут быў створаны 8 верасьня 1873 году. Правёў сваю першую сэсію ў Жэнэве ў 1874 годзе.

Інстытут міжнароднага права зьяўляецца не афіцыйным, навукова прыватным аб'яднанне м, мэта якога заключаецца ў заахвочваньні прагрэсіўнага разьвіцьця міжнароднага права: разьвіцьцё агульных прынцыпаў; супрацоўніцтва ў кадыфікацыі; садзейнічаньне ў падтрыманьні міру і захаваньня законаў і звычаяў вядзеньня вайны; прадастаўленьне судовых саветаў у спрэчных або сумніўных выпадках, а таксама ўнесьці ўклад, з дапамогай публікацыяў, асьветы насельніцтва, і любых іншых сродкаў, для посьпеху прынцыпаў справядлівасці і гуманнасці, якія павінны рэгуляваць міжнародныя адносіны.

Удзельнікі

Інстытут аб’ядноўвае досыць збалянсаванае колькасьць прадстаўнікоў краінаў сьвету. Ўступіць у інстытут можа асоба, якая прадэманстравала навуковыя дасягненьні і якая, верагодна, будзе вольная ад палітычнага ціску. Статуты і палажэньні інстытуту ўсталёўваюць тры катэгорыі ўдзельнікаў:сябры, партнерыипочетные члены.

Партнёры — (максымальную колькасьць 72) — узятыя з кандыдатаў «якія аказваюць паслугі міжнароднага права, у галіне тэорыі і практыкі» і якія былі прадстаўлены Інстытуту.

Члены — (максымальную колькасьць 60) — выбіраюцца зь ліку супрацоўнікаў.

Ганаровыя члены — не абмежаваныя статутам, але шчыльна адбіраюць — адбіраюць зь ліку членаў або партнёраў, або любых іншых асобаў, якія праявілі сябе ў галіне міжнароднага права.

Усе ўдзельнікі маюць долю ў навуковай і праблемна-арыентаванай дзейнасьці Інстытуту. Толькочленырэшают адміністрацыйныя пытаньні, такія як фінансы, рашэньні, якія тычацца законаў і правілаў, избраниечленовипочетных членаў, ці выборычленовв Бюро і Савета Дапаможныя Фонду.

Арганізацыя

Заканадаўчым органам інстытуту зьяўляецца сход членаў і ганаровых членаў на кожнай сэсіі. Выканаўчая ўлада: бюро інстытуту, служба ў складзе прэзыдэнта Інстытуту, 3-х віцэ-прэзыдэнтаў, генэральнага сакратара і скарбніка.

• Прэзыдэнт, як правіла, абіраецца зь ліку членаў, якія прадстаўляюць краіны або арганізацыя, які пройдзе на наступнай сэсіі Інстытуту.
• Першы віцэ-прэзыдэнт абіраецца канцы гэтай сэсіі і застаюцца на гэтай пасадзе да канца наступнай сэсіі.
• Другі і трэці віцэ-прэзыдэнты выбіраюцца ў пачатку кожнай сэсіі, застаючыся на гэтым пасту да пачатку наступнай сэсіі.
• Генэральнага сакратара і скарбніка, выбіраюць працягу трох сэсій. Як галоўны выканаўчы орган інстытуту, генэральны сакратар кіруе паўсядзённай працай Інстытуту, бярэ на сябе апеку над яго архівамі і сочыць за публікацыяй іх Штогоднікаў.

Фінансы

Доўгія гады Інстытут фінансуецца за кошт узносаў яго ўдзельнікаў. З пачатку новага стагодзьдзя, ён паступова стварыў фонд ад падарункаў, узнагарод і завяшчанай маёмасьці, у першую чаргу Нобелеўскай прэміі міру 1904 сродкаў і датацыяў з Фонду Карнэгі за Міжнародны Свет.

Каб кіраваць дабрачынным фондам, быў створаны ў 1947 годзе, згодна з швайцарскаму заканадаўству, дапаможны фонд са штаб-кватэрай у Лазане. Сродкі, атрыманыя ад Фонду, якія знаходзяцца ў вядзеньні скарбніка, выкарыстоўваліся для пакрыцьця расходаў членаў і асацыіраваных членаў, для пакрыцьця дарожных расходаў, панесеных у рабоце сэсій, для пакрыцьця арганізацыйных выдаткаў на сэсіях, і плаціць за выданьне Штодзёньніка.

Дзейнасць

Увага ў дзейнасьці Інстытут надае аб’ектыўнаму вывучэньню існуючых нормаў міжнароднага права, а таксама разьвіцьця міжнароднага права так, каб адпавядала прынцыпам справядлівасьці і чалавечнасьці. Паколькі інстытут прыватнае аб’яднаньне, у яго няма мандата на прамое ўмяшаньне ў актуальныя міжнародныя спрэчкі. Інстытут ня можа, такім чынам, удзельнічаць ва ўрэгуляваньні міжнародных спрэчак, і ня можа асуджаць ўрада на пазыцыі, якія яны прымаюць у канкрэтных выпадках. Адзіным выключэньнем з гэтага правіла стала прыняцьце рэзалюцыі, у 1877 годзе, якія тычацца прымяненьня нормаў міжнароднага права пры вайны паміж Расіяй і Турэччынай.

Інстытут распрацаваў і адобрыў канкрэтныя прапановы па паступовым стварэньні такога міжнароднай супольнасьці, якое паважае правы і справядлівасьці. У пэрыяд з 1873 па 1969 год, мірнага вырашэньня міжнародных спрэчак. Сярод гэтых рэзалюцый была дамова аб арбітражы; з правіламі паводзінаў у пагаджальнай працэдуры, аб стварэньні, складзе і працэдуры Міжнародны Суд. Па пытаньні правоў чалавека, Інстытут прыняў 11 рэзалюцый. У галіне міжнароднага прыватнага права, з 1873 па 1969, Інстытут прыняў 64 рэзалюцыі, што датычацца грамадзянскіх, крымінальных і камэрцыйных пытаньняў.

Хоць рэзалюцыі Інстытуту ня маюць афіцыйных уладаў, яны, тым ня менш ўплыў на іх дзеяньні, а таксама на міжнародныя канфэрэнцыі і на грамадзкае меркаваньне ў цэлым. Напрыклад, у некаторых міжнародных дамовах 1880-х гадоў ўвасоблены рэкамэндацыі Інстытуту што да Суэцкага каналу з падводнага тунэлю, міжнародны арбітражны працэс уключыў некаторыя зь яго прапаноў, на Гааскім мірных канфэрэнцыях 1899 і 1907 выкарыстоўвалі свае дасьледаваньні ў галіне законаў і звычаяў вайны, асабліва па кадыфікацыі сухапутнай вайны, падрыхтаваных на сэсіі 1880 г. у Оксфардзе. Таксама ў Інстытут прыслухоўваюцца Ліга Нацый і Арганізацыя Аб’яднаных Нацый.

Вонкавыя спасылкі

• Institut de droit international Website des Instituts (franz., engl.).