Ян Маджарскі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Ян Маджарскі
Род дзейнасьці ткач
рамесьнік
Дата нараджэньня пачатак 18 стагодзьдзя
Месца нараджэньня Сьцяг ТурэччыныКанстантынопаль
Асманская дзяржава
Дата сьмерці 1800 або 1801
Месца сьмерці Сьцяг РасеіСлуцак
Менская губэрня
Расея
Месца пахаваньня Кляштар бэрдандынаў
Месца вучобы Канстантынопальскія пэрсыярні
Занятак ткач, рамесьнік, тэкстыльны дызайнэр
Гады дзейнасьці з 1740-ых гадоў
Вядомы як прадпрымальнік
ткач
Бацька Нун
Жонка Армінэ
Дзеці Лявон Маджарскі
Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Маджарскі.

Ян Маджарскі (Аванэс Маджаранц) (пачатак XVIII стагодзьдзя, Канстантынопаль або Сяміградзьдзе — 1800 або 1801, Слуцак, Расея) — ткач, мастак, кіраўнік і арандатар Слуцкае пэрсыярні[1].

Жыцьцяпіс[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Нарадзіўся ў Канстантынопалі (па іншых зьвестках Сяміградзьдзі, зараз гэта землі Румыніі) ў сям’і вугорца на ймя Нума (сына Міхала[2]) і армянкі[1]. Бацька служыў у аўстрыяцкім войску і патрапіў у турэцкі палон[2].

Ткацкаму рамяству навучаўся ў Канстантынопалі. У 1740-х вырабляў паясы на ткальні князёў Патоцкіх у Станіславе. У 1758 годзе быў запрошаны ваяводам віленскім Міхалам Казімерам Радзівілам (Рыбанькам) у Нясьвіж, потым працаваў у Слуцку, дзе кіраваў пэрсыярняю[1]. Бурлівая дзейнасьць слуцкай пэрсыярні прыносіла Маджарскаму вялікі прыбытак. Ён набыў за 30 тысячаў залатых двор Сёлка (цяпер у межах Слуцку), а потым нават змог дамовіцца з сынам аб арэндзе ткальні[3] ў 1776—1780 роках[1].

Памёр у Слуцку ў 1800 або 1801 годзе і, як сьцьвярджаюць дасьледчыкі, быў пахаваны ў тамтэйшых бэрнардынаў[3].

Творчасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Распрацаваў кампазыцыйную структуру, віды паясоў (двухбаковыя, чатырохчастковыя) і асноўныя тыпы дэкору паясоў[1].

Сям’я[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

З жонкай Армінэ (магчыма, яе імя Разалія[2]) мелі сына Лявона і некалькіх дачок[4].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ а б в г д Лазука, Б. А. Слуцкія паясы і еўрапейскі тэкстыль XVIII. Малы лексікон / Б. А. Лазука. — Мінск: Беларусь, 2015. — 170 с ISBN 978-985-01-1080-0. С. 126.
  2. ^ а б в Зміцер Юркевіч. Дакументальныя крыніцы да радаводу Станіслава Манюшкі
  3. ^ а б Зміцер Юркевіч. Таямніцы Манюшкаў. Частка XVI. Маджарскія. № 31 (1470) 01.08.2020 — 08.08.2020 г
  4. ^ Лазука, Б. А. Слуцкія паясы і еўрапейскі тэкстыль XVIII. Малы лексікон / Б. А. Лазука. — Мінск: Беларусь, 2015. — 170 с ISBN 978-985-01-1080-0. С. 23.