Уладзімер Тугай

Уладзімер Тугай
Дата нараджэньня	7 траўня 1951(1951-05-07)
Месца нараджэньня	Нароўля, Палеская вобласьць, БССР, СССР
Дата сьмерці	13 кастрычніка 2024(2024-10-13) (73 гады)
Месца вучобы	МДПІ (1976)
Занятак	гісторык
Месца працы	БДПІ Інстытут гісторыі НАН Беларусі
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук
Узнагароды	Ганаровая грамата Савету Міністраў Рэспублікі Беларусь (5 лістапада 1997)

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Тугай (неадназначнасьць).

Уладзі́мер Васі́левіч Туга́й (7 траўня 1951, Нароўля, Палеская вобласьць БССР — 13 кастрычніка 2024) — беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук (2003).

Жыцьцяпіс

У 1976 року скончыў гістарычны факультэт Менскага дзяржаўнага пэдагагічнага інстытуту імя Горкага. Пасьля навучаўся ў асьпірантуры (1978—1981).

У 1982 року абараніў кандыдацкую дысэртацыю «Рост творчай і працоўнай актыўнасьці працаўнікоў саўгасаў БССР (1966—1975 гг.)» (навуковы кіраўнік — прафэсар Віталь Фамін(d)). У 2003 року абараніў доктарскую дысэртацыю «Латыскі этнас у сацыяльна-эканамічным і культурным жыцьці Беларусі (XIX — першая палова XX ст.)». Дацэнт (1988). Прафэсар (2004).

У 1969—1971 роках служыў у Савецкай Арміі. Сакратар камітэту камсамолу (1976—1982), намесьнік дэкана гістарычнага факультэту (1982—1988), сакратар парткаму (1988—1991) МДПІ імя Горкага. Дэкан (1991—2005), загадчык катэдры гісторыі старажытных цывілізацый і сярэднявечча (2005—2015) гістарычнага факультэту Беларускага дзяржаўнага пэдагагічнага ўнівэрсытэту імя Максіма Танка. З 2016 року — загадчык цэнтру ўсеагульнай гісторыі і міжнародных стасункаў Інстытуту гісторыі НАН Беларусі. У 2020 року адмовіўся працягваць свой кантракт на знак салідарнасьці з калегамі, звольненымі пасьля выступу супраць фальсыфікацыі вынікаў прэзыдэнцкіх выбараў і зьбіцьця пратэстоўцаў.

Дзейнасьць

Дасьледаваў гісторыю Беларусі, нацыянальных меншасьцяў — латышоў(d), летувісаў, палякаў, немцаў.

Адзін з аўтараў кнігі «Дзе песьні з Даўгавы гучалі» (1992, з А. Галавачом)

Узнагароды

Узнагароджаны мэдалямі «За працоўную адзнаку», «Францішка Скарыны», знакам «Выдатнік народнай асьветы», ганаровымі граматамі Прэзыдыюму Вярхоўнага Савету БССР, ганаровымі граматамі Савету Міністраў Рэспублікі Беларусь.

Бібліяграфія

• Польскія нацыянальныя Саветы на Беларусі (20—30 гг. XX ст.) // Гісторыя Беларусі: Вуч. дапам. для студэнтаў гіст. факультэтаў. Мн., 1994;
• Сусветная гісторыя XIX—XX стст.: Вучэб. дапам. для 11-га кл. — Мн., 1996 (у сааўт.);
• Літоўскі этнас на Беларусі (літоўскія нацыянальныя Саветы ў 20—30 гг. XX ст.) // Пытанні гісторыі, метадалогіі і методыкі выкладання. Мн., 1998;
• Немецкий этнос в Белоруссии (вторая половина XIX — 30-е гг. XX в.) // Гісторыя: прабл. выкладання. 1998. № 1;
• Всемирная история новейшего времени: Учеб. пособ. для 9-го кл. — Мн., 1998 (в соавт.);
• Латышы на Беларусі. — Мн., 1999;
• Этнічныя групы ў Латгаліі (XVI—XVIII стст) — Мн., 2001;
• Арганізацыя сістэмы адукацыі і асветніцкая дзейнасць улад у Віцебскай Латгаліі (канец XVIII—XIX ст.) — Мн., 2002.
• Латышскі этнас у сацыяльна-эканамічным і культурным жыцці Беларусі. — Мн., 2003;
• Сусветная гісторыя навейшага часу: Вучэб. дапам. для 9-га кл. — Мн., 2003 (у сааўт.);
• Всемирная история новейшего времени (1945—2002 гг.): Эксперимент. учеб. для 10-го кл. — Мн., 2003 (в соавт.);
• Сусветная гісторыя навейшага часу 1945—2005 гг.: Учеб. для 10-га кл. — Мн., 2006 (у сааўт.);
• Древние германцы: Средние века: Учеб. пособ. для вузов. — Мн., 2006;
• Чырвоны Мазыранін — Мінск: Бел. навука, 2022.

Літаратура

• Тугай Уладзімір Васілевіч Беларуская энцыклапедыя: У 18 т.. — Мн.: 2004 Т. 18. Кн. 1: Дадатак: Шчытнікі — Яя. — С. 463.
• Тугай Уладзімір Васілевіч Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т.. — Мн.: 2001 Т. 6. Кн. 1: Пузыны — Усая. — С. 537.