Сукарна

	Сукарна
	па-інданэзійску: Sukarno
прэзыдэнт Інданэзіі[d]
	18 жніўня 1945 — 12 сакавіка 1967
Наступнік	Мухамад Сухарта
прэм’ер-міністар Інданэзіі[d]
	9 ліпеня 1959 — 25 ліпеня 1966
Папярэднік	Djuanda Kartawidjaja[d]
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся:	6 чэрвеня 1901[…]; Сурабая, Галяндзкая Ост-Індыя[d];
Памёр:	21 чэрвеня 1970[…] (69 гадоў); Джакарта, Інданэзія;
Партыя:	Нацыянальная партыя Інданезіі[d];
Сужэнец:	Siti Oetari[d], Inggit Garnasih[d], Fatmawati[d], Hartini[d], Kartini Manoppo[d], Dewi Sukarno[d], Haryati[d], Yurike Sanger[d], Heldy Djafar[d] і Amelia de la Rama[d]
Дзеці:	Guntur Soekarnoputra[d], Мэгаваці Сукарнапутры, Taufan Sukarnoputra[d], Sukmawati Soekarnoputri[d], Guruh Sukarnoputra[d], Rachmawati Sukarnoputri[d], Bayu Sukarnoputra[d], Totok Suryawan[d], Kartika Sari Dewi Soekarno[d] і Ayu Gembirowati[d]
Бацька:	Soekemi Sosrodihardjo[d]
Маці:	Ida Ayu Nyoman Rai[d]
Адукацыя:	Technische Hoogeschool te Bandoeng[d] (1926);
Узнагароды:	National Hero of Indonesia[d] (7 лістапада 2012) ; ганаровы доктар Сафійскага ўнівэрсытэту[d] (6 красавіка 1960)
	Сукарна ў Вікісховішчы

Сукарна (6 чэрвеня 1901, Сурабая, Інданэзія — 21 чэрвеня 1970, Джакарта) — інданэзійскі дзяржаўны дзяяч, прамоўца, рэвалюцыянэр і нацыяналіст, які стаў першым прэзыдэнтам Інданэзіі, займаючы гэтую пасаду з 1945 па 1967 гады.

Сукарна быў лідэрам барацьбы за незалежнасьць ад нідэрляндзкіх каляніялістаў. Вызначыўся як вядучы дзяяч нацыяналістычнага руху краіны ў каляніяльны час і правёў больш за дзесяць гадоў за кратамі ў нідэрляндзкім зьняволеньні, пакуль ня быў вызвалены японскім войскам за часам Другой сусьветнай вайны. Сукарна і ягоныя паплечнікі-нацыяналісты супрацоўнічалі зь японцамі, што мусіла дадаць падтрымкі з боку насельніцтва да Японіі ў абмен на дапамогу ў распаўсюду нацыяналістычных ідэяў.

Па капітуляцыі Японіі 17 жніўня 1945 году Сукарна разам з Махамадам Хатам абвесьцілі аб незалежнасьці Інданэзіі, і Сукарна быў прызначаны прэзыдэнтам. Ён ачольваў інданэзійскі супраціў, калі Нідэрлянды спробавалі аднавіць каляніяльнае панаваньне дыпляматычнымі і вайсковымі сродкамі, што прывяло да прызнаньня незалежнасьці Інданэзіі ў 1949 годзе. У знак ягоных заслугаў атрымаў тытул «Айцец прамовы»^[8].

Крыніцы

^ ^а ^б ^в ^г Hanna W. A. Sukarno // Encyclopædia Britannica (анг.)
^ ^а ^б Sukarno // IMDb (анг.) — 1990.
^ ^а ^б ^в ^г Achmed Sukarno // Энцыкляпэдыя Бракгаўза (ням.)
^ ^а ^б ^в ^г ^д ^е Сукарно // Большая советская энциклопедия (рас.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — Москва: Советская энциклопедия, 1969.
^ ^а ^б Goenarso Riwayat Perguruan Tinggi Teknik di Indonesia Periode 1920-1942 — Бандунг: 1995. — С. 37—38. — 55 с. — ISBN 978-979-8591-24-2
^ https://www.kompasiana.com/komjenrg6756/6095b5d8d541df1e7d7d7b12/amelia-de-la-rama-artis-filipina-dan-misteri-cinta-soekarno-yang-ke-10?page=2
^ інданэзійская Вікіпэдыя (індан.) — 2003.
^ «Ini 7 Julukan Presiden Indonesia, Dari Soekarno Sampai Jokowi: Okezone Edukasi».

Гэта — накід артыкула пра біяграфію асобы. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго.

[_df682e32e1e403f6-1] а ^б ^в ^г Hanna W. A. Sukarno // Encyclopædia Britannica (анг.)

[_2589beff0e1cdb66-2] а ^б Sukarno // IMDb (анг.) — 1990.

[_8494f13df063e848-3] а ^б ^в ^г Achmed Sukarno // Энцыкляпэдыя Бракгаўза (ням.)

[_903bc72d8164939d-4] а ^б ^в ^г ^д ^е Сукарно // Большая советская энциклопедия (рас.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — Москва: Советская энциклопедия, 1969.

[_ecc35c239a6dceae-5] а ^б Goenarso Riwayat Perguruan Tinggi Teknik di Indonesia Periode 1920-1942 — Бандунг: 1995. — С. 37—38. — 55 с. — ISBN 978-979-8591-24-2

[_b406f0e6d1f170a5-6] ttps://www.kompasiana.com/komjenrg6756/6095b5d8d541df1e7d7d7b12/amelia-de-la-rama-artis-filipina-dan-misteri-cinta-soekarno-yang-ke-10?page=2

[_0a8bf01a5f910aaf-7] інданэзійская Вікіпэдыя (індан.) — 2003.

[8] «Ini 7 Julukan Presiden Indonesia, Dari Soekarno Sampai Jokowi: Okezone Edukasi».

[1]

[2]

[3]

[4]

[6]

[7]

[5]

[8]