Моймір II
| Моймір ІІ | |
| Вялікамараўскі князь | |
|---|---|
 | |
| Моймір ІІ. Выява прыблізна XІ ст. | |
| Вялікамараўскі князь | |
| Папярэднік | Сьвятаполк І |
| Асабістыя зьвесткі | |
| Нарадзіўся | 870-е, |
| Памёр | каля 906 |
| Дынастыя | Мойміравічы |
| Бацька | Сьвятаполк I[d] |
Моймір II — славянскі князь, сын Сьвятаполка, апошні кіраўнік Мараўскай дзяржавы ў 894—907 гадах. Загінуў прыблізна ў 906 годзе.
У 894 годзе, пасьля сьмерці Сьвятаполка I, Моймір II атрымаў у спадчыну ўладу над Вялікай Маравіяй, яго малодшы брат Сьвятаполк II атрымаў як апанаж Нітранскае княства. У 895 годзе Сьвятаполк II, якога падтрымлівае Арнульф Карынтыйскі з Усходне-Франкскага каралеўства, паўстаў супраць свайго брата. У 897 годзе ён паўстаў зноў, утварыўшы пры гэтым хаўрус з Арнульфам. У выніку, калі Моймір II атакаваў свайго брата, то быў разьбіты пасланымі яму на дапамогу ўсходнефранцкімі войскамі.
Вялікая Маравія, зьнясіленая ўнутранымі канфліктамі, стала губляць памежныя тэрыторыі. У 894 годзе, пасьля таго, як вугорцы напоўнілі Блатэнскае княства, гэтая тэрыторыя адышла да Ўсходне-Францкага каралеўства. На наступны год ад Вялікай Маравіі аддзялілася Багемія, якая стала васалам Арнульфа; ў 897 годзе сюзэрэнітэт Арнульфа прызнала Лузацыя. Новая небясьпека ўзьнікла, калі вугорцы перайшлі Карпаты, каб назаўсёды пасяліцца на раўнінах Паноніі (895—896). У 896 годзе яны расьсяліліся на маланаселеных землях Вялікай Маравіі ўздоўж верхняга і сярэдняга цячэньня Цісы, а ў 900—901 гадoх, пасьля некалькіх рэйдаў, яны перайшлі Дунай і пасяліліся на іншы яго баку.
Нягледзячы на ўсе гэтыя пошасьці, Моймірам II здолеў кансалідаваць сілы. У 898 годзе ён папрасіў папу даслаць у Маравію новых сьвятароў, каб паменшыць уплыў сьвятароў з Баварыі (гэта значыць з Усходне-Францкага каралеўства). Баварцы, незадаволеныя гэтым патрабаваньнем, паслалі ў Вялікую Маравію войскі, якія былі разьбіты. Больш таго, Моймір II здолеў злавіць бунтуючага Сьвятаполка II, але той быў выратаваны баварскімі войскамі, зь якімі сышоў у Баварыю.
Пасьля сьмерці караля Арнульфа, Папа рымскі нарэшце, вырашыў паслаць сваіх легатаў, каб у 899 годзе заснаваць на мараўскіх землях адно арцыбіскупства і тры біскупствы, тым самым памяншаючы ўплыў баварскага духавенства. Усё, што нам вядома пра гэта дзеі — гэта тое, што архіяпіскап ізноў дазволіў літургію на стараславянскай мове (а не на латыні), і што катэдра аднаго зь іх была ў Нітры.
Як згадвалася вышэй, у 900 годзе вугорцы перасеклі Дунай, увайшлі на былыя зямлі Вялікай Маравіі, цяпер занятыя ўсходнімі франкамі, і сталі зьдзяйсьняць набегі на баварскія зямлі разам зь вялікамараўскім войскамі. Усходне-Францкая каралеўства пасьпяшалася ў 901 годзе заключыць мір зь Вялікай Маравіі, і Моймір II зьмірыўся з братам, які вярнуўся на радзіму. Гэты мірны дагавор таксама паклаў канец вайне паміж Вялікай Маравіі і францкі васалам Багеміі, які ішоў з 895 году.
Тым часам вугорцы сталі ўяўляць усё большую небясьпеку як для Ўсходне-Францкага каралеўства, так і для Вялікай Маравіі. У пэрыяд з 902 па 906 гады Моймірам II некалькі разоў адбіваў іх напады (у 904 годзе яму нават дапамагаў у гэтым кантынгент баварскіх войскаў). Моймір II і Сьвятаполк II меркавана загінулі ў 906 годзе ў час найбольш актыўнага змаганьня з вугорцы.
У 907 годзе вугры разьбілі баварцаў ў бітве пры Прэсбургу. У крыніцах, зьвязаных з гэтай найважнейшай бітвай, ужо не згадваюцца імёны ні Мойміра, ні яго пераемнікаў. З 907 году Вялікая Маравія пачатку распадацца. Рэшткі асноўнай тэрыторыі Вялікай Маравіі былі падзелены паміж Багеміяй і Вугорскім каралеўствам, а дробныя мясцовыя ўладары працягвалі кіраваць ў гарах сучаснай Славаччыны.