Жаночая зборная Японіі па валейболе
| Жаночая зборная Японіі па валейболе | |||
 | |||
| Фэдэрацыя | Японская валейбольная асацыяцыя | ||
|---|---|---|---|
| Канфэдэрацыя | Азіяцкая канфэдэрацыя валейболу | ||
| Рэйтынг МФВ | 7 | ||
| Колеры | чорны, чырвоны, белы | ||
| Форма | |||
| |||
| Апошняе абнаўленьне | 30 жніўня 2024 году | ||
Жаночая зборная Японіі па валейболе — нацыянальная каманда, якая прадстаўляе Японію на міжнародных валейбольных турнірах. Кіруецца Японскай валейбольнай асацыяцыяй.
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Сваім пачатковым разьвіцьцём жаночы валейбол у Японіі абавязаны Хірабумі Даймацу. У канцы 1940-х гадоў, вярнуўшыся з вайсковай службы і аднавіўшы працу на тэкстыльнай фабрыцы кампаніі «Ніціба», разьмешчанай у прадмесьці Осакі, ён пачаў трэнаваць мясцовую валейбольную каманду. Зь цягам часу Даймацу пашыраў посьпехі сваіх гульчыхаў.
У 1960 годзе ў Бразыліі каманда «Ніціба» пад сьцягам зборнай Японіі ўпершыню трапіла на міжнародную арэну, узяўшы ўдзел у чэмпіянаце сьвету і адразу заваяваўшы срэбраныя мэдалі, атрымаўшы сэнсацыйныя перамогі над зборнымі Польшчы і Чэхаславаччыны ды навязаўшы барацьбу зборнай СССР. Праз два гады вучаніцы Даймацу ў пераканаўчым стылі скарылі вяршыню чэмпіянату сьвету 1962 году, які ладзіўся ў Маскве. 20 кастрычніка 1962 году ў цяжкім паядынку зборная Японіі зь лікам 3:1 выгуляла зборную СССР, якая да гэтага на чэмпіянатах сьвету анікому не саступала. У астатніх матчах японкі дамагліся перамогаў у трох партыях над зборнымі Бразыліі, Румыніі і Чэхаславаччыны.
Вынікова зборная Японіі выступіла на хатнім валейбольным турніры летніх Алімпійскіх гульняў 1964 году. Каманда, якая па-ранейшаму была прадстаўленая камандай «Ніціба» і кіраваная Хірабумі Даймацу, цягам усяго турніру за пяць матчаў саступіла толькі ў адзінай партыі зборнай Польшчы. Пасьля такійскай Алімпіяды з каманды сышлі Даймацу і большасьць галоўных спартовак, за выключэньнем Кацумі Мацумуры. Аднак пакаленьне «Ніціба» адыграла вялікую ролю ў станаўленьні азіяцкай школы валейболу, падтрымкі і разьвіцьця валейбольнага буму ў Японіі. Да 1966 году ў краіне налічвалася ўжо 855 жаночых камандаў, а праз 10 гадоў іхняя колькасьць павялічылася да 4952[1]. Увесь гэты час працягвалася барацьба зборных СССР і Японіі. На летніх Алімпійскіх гульнях 1968 і 1972 гадоў золата здабылі савецкія валейбалісткі, але ў 1974 годзе японкі былі мацней за савецкіх спартовак. На чэмпіянаце сьвету 1978 году, які ладзіўся ў СССР, зборная Японіі двойчы зь лікам 0:3, у тым ліку ў фінальным матчы, саступіла зборнай Кубы. Праз год на чэмпіянаце Азіі 1979 году японкі саступілі зборнай Кітаю, якая зусім хутка і на доўгія гады таксама стане наймацнейшай камандай ня толькі ў сваёй частцы сьвету, але і агулам на плянэце.
У наступныя дзесяцігодзьдзі вынікі зборнай пагоршыліся. Тым ня менш, у час з 1998 па 2010 гады Японія зладзіла ў сябе тры чэмпіянаты сьвету, чаго ў гісторыі валейболу ні з адной з краінаў раней не здаралася. Толькі на апошнім з памянёных турніры, які гуляўся ў 2010 годзе, японскія спартоўкі вярнуліся на п’едыстал. Паўфінальны матч супраць зборнай Бразыліі ў Токіё зацягнуўся на 2 гадзіны 20 хвілінаў, стаўшы цікавым відовішчам усяго турніру. Падапечныя Манабэ былі за некалькі крокаў ад перамогі, маючы перавагу зь лікам 2:0 паводле партыяў і 16:14 у трэцім сэце, а ў чацьвертым мелі роўны лік 22:22. Аднак у фінал усё ж такі прабілася бразыльскагя каманда[2]. У матчы за 3-е месца супраць зборнай ЗША такая зацятасьць была справядліва ўзнагароджаная. На летніх Алімпійскіх гульнях 2012 году зборная Японіі таксама стала бронзавым прызэрам. У 2017 і 2019 гадах зборная ўзяла тытул чэмпіёнак Азіі.
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Волейбол: Справочник / Составитель А. С. Эдельман. — М.: Физкультура и спорт, 1984.
- ^ «Brazil outlast Japan in epic semifinal». FIVB.