Дорг (імя)
| Дорг лац. Dorg / Dorg | |
| Drogo | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Дрога, Драга |
| Зьвязаныя імёны | Даргіла, Доргень, Даргвойн, Драгат |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Дорг» | |
Дорг, Дрога, Драга — мужчынскае імя.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Дрога або Драга (Drogo, Drago) — імя германскага паходжаньня[1][2]. Іменная аснова дрог- (дорг-) паходзіць ад бургундзкага drogo 'ваяр'[2]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Даргіла (Драгіл, Даргель, Драгал), Доргень (Доргін). Адзначаліся германскія імёны Drogila (Drogulus), Druogen (Drogin).
У Польшчы гістарычна бытавалі імёны Droga, Drogiel, Dargan (Drogan), Dargota, Dargusz (Dargasz, Drogusz, Drogosz), Dargomier (Drogomir), Dargorad (Drogoradz), Dargosław (Drogosław), Lederg, Świedarg[3].
У Прусіі бытавалі імёны: Darghe (1435 год)[4], Dargil / Dargel / Dargilo[a] (1344 і 1392 гады), Drogenne[b][7], Dargebut / Dargebute / Dargebudt[c] (1363 год)[4], Dragothe (1414 год)[7].
У Ноўгарадзе, магчыма, бытавала імя Дарагабуд[c]: Дорогобуде[9].
У Польшчы ў XVII—XVIII стагодзьдзях адзначаліся прозьвішчы Darga, Dargiel, Dargosz[10].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Dorge (Хроніка Прускай зямлі Мікалая зь Ярошына)[11]; Darge (Паведамленьні аб літоўскіх дарогах)[12]; Astyk cum fratre germano Dorgy (18 студзеня 1401 году)[13]; Sudimundi Dorgyeowicz[14], Sudimundi Dorgeowycz[15] (Sudimund Dorgewicz[16]; 1 верасьня 1431 году); пану Судимонъту Доркгевичу (Судимонът Доркгевич[16], 1440—1492 гады)[17]; пан Дорг (20 красавіка 1448 году[18], 1440—1492 гады[19]); Доркгъ (1440—1492 гады)[20]; Dorgys Gethowthowycz (2 лістапада 1449 году)[21]; Iwan Dorohowicz (13 чэрвеня 1456 году)[22]; люди… а Драку зъ братомъ (28 чэрвеня 1456 году)[23]; Михно Доркгевич(ъ) (18 чэрвеня 1482 году, 18 верасьня 1484 году, 17 сакавіка 1488 году[24]); Михно Доркевичъ (23 лістапада 1486 году)[25]; Михаилъ Доркгевичъ в Довъкгахъ (12 кастрычніка 1488 году)[26]; панъ Миколаи Доркгевичъ (5 сьнежня 1492 году)[27]; memoriae Nicolai Dorgowicz (каля 1500 году)[28]; et Jacobo Dargowycz scabino et fratre eius Joanne (11 жніўня 1515 году)[29]; ciuis caunensis Jacobus Dorgewicz… Dargewicz (1524 год)[30]; cело Доркгевичи (1554 год)[31]; Миколай Дороговичъ (1567 год)[32]; Georgius Dragowicz medicinae doctor (27 сакавіка 1586 году)[33]; Дракга Сименько… Ивань Дракга (1649 год)[34]; Piotr Dargiewicz (1675—1677 гады)[35][d].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Дрога (каля 670—708) — герцаг Шампані
- Дрога Мэцкі (801—855 або 856) — біскуп Мэцу
- Дрога Міндэнскі († 902) — біскуп Міндэну
- Дрога Аснабруцкі († 967) — біскуп Оснабруку
- Дорг († па 1401) — літоўскі баярын, бацька Судзімонта Доргевіча
- Дорг Гетаўтавіч — літоўскі баярын, сын Гетаўта[43]
- Дорг — літоўскі баярын, які ў 1448 годзе засьведчыў угоду Юрыя Астроскага; магчыма, ён жа атрымаў некалькі наданьняў ад вялікага князя Казімера
- Мікалай Доргевіч — доўгаўскі цівун
- Міхна Доргевіч — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1482, 1484, 1486, 1488 гадох
- Міхал Доргевіч — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1488 годзе
- Мацей Шымкавіч Дарговіч — расенскі зямянін, які ўпамінаецца ў 1573 годзе[44]
Даргевічы (Dargiewicz) — літоўскі шляхецкі род з Троцкага павету[45].
У XVI ст. існавала сяло Драгі (Драги) у Жамойцкім старостве[46].
На гістарычнай Вількаміршчыне існуе вёска Дрогішкі, на гістарычнай Ашмяншчыне — Доргішкі, у гістарычнай Прусіі — Дарген.
Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Адзначалася старажытнае германскае імя Drogila[5]
- ^ Адзначалася старажытнае германскае імя Druogen[6]
- ^ а б Адзначалася старажытнае германскае імя Dragobod[8]
- ^ Таксама:
- Драгейка: Samuel Dragieyko[36] (1690 год), boiar… Drogieykow (20 чэрвеня 1792 году)[37];
- Драган: sioło Wasiuny… Jan Dragon (3 студзеня 1664 году)[38], nieboszczyka P. Drogoniewicza[39];
- Драгаўдзь (адзначалася старажытнае германскае імя Dracoald[8]): Dragowdzie (1744 год)[40];
- Драгайла: чоловековъ: Дрокгаило (7 лістапада 1442 году)[41];
- Драгінт: Daniel Drogint (1667 год)[42]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 420.
- ^ а б Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 22.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Cz. 1: Odapelatywne nazwy osobowe. — Kraków, 2001. S. 56.
- ^ а б Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925.S. 22.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule. T. III: Les noms de personnes contenus dans les noms de lieux. — Paris, 1985. P. 292.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 421.
- ^ а б Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 26.
- ^ а б Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1462.
- ^ Зализняк А. А. Древненовгородский диалект. 2-е изд. — М., 2004. С. 509.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 1: A—G. — Kraków, 2007. S. 383.
- ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 1. — Leipzig, 1861. S. 351.
- ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 2. — Leipzig, 1863. S. 667—669, 671, 677, 679.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 37.
- ^ Бучинський Б. Кілька причинків до часів вел. князя Свитригайла (1430—1433) // ЗНТШ. Т. 76. — Львів, 1907. С. 136.
- ^ Бучинський Б. Кілька причинків до часів вел. князя Свитригайла (1430—1433) // ЗНТШ. Т. 76. — Львів, 1907. С. 135.
- ^ а б Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 304.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 27.
- ^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 44.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 63.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 20, 33, 50, 57.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 221.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 249.
- ^ Археографический сборник документов, относящихся к истории Северо-западной Руси. Т. 7. — Вильна, 1870. С. 5.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 4 (1479—1491). — Vilnius, 2006. P. 55, 112, 117.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 4 (1479—1491). — Vilnius, 2006. P. 28.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 4 (1479—1491). — Vilnius, 2006. P. 76.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 72.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 563.
- ^ Rowell S. C. Acta primae visitationis diocesis vilnensis anno domini 1522 peractae. Vilniaus Kapitulos Archyvo Liber IIb atkūrimas. — Vilnius, 2015. P. 33.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 224 (4) (1522—1530). — Vilnius, 1997. P. 133.
- ^ Археографический сборник документов, относящихся к истории Северо-западной Руси. Т. 8. — Вильна, 1870. С. 59.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1085.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 276 (62) (1584, 1586, 1597). — Vilnius, 2010. P. 127.
- ^ Реєстр Війська Запорозького 1649 року. — К., 1995. С. 246, 381.
- ^ Žemaičių vyskupijos vizitacija 1675—1677 m. // Fontes Historiae Lituaniae. Vol. X, 2011. P. 142.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 157.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 24. — Вильна, 1897. С. 512.
- ^ Lietuvos inventoriai XVII a. — Vilnius, 1962. P. 229.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 108.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 67.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 1. — Warszawa, 2015. S. 570.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 235.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 1. ― Вильна, 1901. С. 1.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 254.
- ^ Спрогис И. Я. Географический словарь древней Жомойтской земли XVI столетия. — Вильна, 1888. С. 101.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)