Структуралізм
Структуралізм — кірунак і інтэлектуальны рух у сучаснай (у асноўным кантынэнтальнай) філязофскай думкі. Найбольш уплывовым структуралізм быў у Францыі ў 1960-х гадах. Аказаў уплыў на разьвіцьцё сэміётыкі.
Структуралізм вынікае з структурнай лінгвістыцы, асновы якой заклаў Фэрдынанд эд Сасюр.
Асноўныя прадстаўнікі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Клёд Леві-Строс (антрапалёгія)
- Раман Якабсон (лінгвістыка)
- Ралян Барт
- Мішэль Фуко
- Жак Лякан (псыхааналіз)
- Жан Піажэ (псыхалёгія)
- Нікаля Бурбакі (матэматыка)
Структуралізм у сацыялёгіі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Адным з асноўных тэзісаў структуралізму зьяўляецца сьцьверджаньне пра тое, што сацыяльныя і культурныя зьявы не валодаюць самастойнай субстанцыяльнай прыродай, а вызначаюцца сваёй нутранай структурай (то бок сыстэмай адносінаў паміж нутранымі структурнымі элемэнтамі), і сыстэмай адносінаў зь іншымі зьявамі ў адпаведных сацыяльных і культурных сыстэмах. Гэтыя сыстэмы адносінаў разглядаюцца як знакавыя сыстэмы, і, такім чынам, трактуюцца як аб'екты, надзеленыя значэньнем[1].
Структуралізм ставіць сваёй мэтай растлумачыць, як дадзеныя сацыяльныя інстытуты, якія могуць быць выяўленыя ў рамках структурнага аналізу, робяць магчымым чалавечы досьвед[2].