Вільгельм II: розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

Лінейны

Вэрсія ад 10:46, 5 сакавіка 2014

Вільгельм II (27 студзеня 1859, Патсдам — 4 чэрвеня 1941, Даорн), імпэратар Нямеччыны і кароль Прусіі (1888—1918), з дынастыі Гагенцолернаў.

Біяграфія

Скончыў Бонскі ўнівэрсытэт (1879). Брыгадны генэрал-маёр (1888). Праводзіў палітыку ўмацаваньня кайзэраўскага рэжыму на аснове клясавага кампрамісу паміж буйнымі аграрыямі і буржуазіяй. У рабочым пытаньні балянсаваў паміж палітыкай рэпрэсіяў і сацыяльнай дэмагогіяй. Праводзіў агрэсіўную зьнешнію палітыку, накіраваную на стварэньне нямецкай каляніяльнай імпэрыі, пашыраў нямецкую экспансію на Балканах, Блізкім Ўсходзе, Усходняй Азіі, Афрыцы, што прывяло да абвастрэньня суперніцтва Нямеччыны з Вялікабрытаніяй, Расеяй, Францыяй і садзейнічала набліжэньню Першай сусьветнай вайны. Вільгельм II нясе асабістую адказнасьць за яе разьвязваньне. Займаў пасаду вярхоўнага галоўнакамандуючага. 29 ліпеня 1917 году прыбыў на асабістым цягніку на Смаргоншчыну з Усходняй Галіччыны, каб выказваць удзячнасьць салдатам і афіцэрам, якія прынялі ўдзел у абарончых баях з 19 па 26 ліпеня на пазыцыях Смаргонь-Крэва і адбілі моцныя расейскія масы войск падчас Крэўскай апэрацыі^[1]. Пасьля Лістападаўскай рэвалюцыі 1918 году ў Нямеччыне ўцёк у Нідэрлянды і 28 лістапада 1918 году адрокся ад стальца. Паводле рашэньня Парыскай мірнай канфэрэнцыі (1919) падлягаў суду міжнароднага трыбунала, але ня быў прыцягнуты да адказнасьці, падтрымаў усталяваньне ў Нямеччыне фашысцкай дыктатуры.

Кнігі

Мэмуары

Aus meinem Leben. 1859—1888. K. F. Koehler, Leipzig 1926
Ereignisse und Gestalten aus den Jahren 1878—1918. K. F. Koehler, Leipzig und Berlin 1922
Erinnerungen an Korfu. De Gruyter & Co., Berlin 1924

Гістарычныя працы

Vergleichende Geschichtstabellen von 1878 bis zum Kriegsausbruch 1914, K. F. Koehler, Leipzig 1921
Meine Vorfahren, Verlag für Kulturpolitik, Berlin 1929

Культуралягічныя працы

Das Wesen der Kultur. Vortrag Seiner Majestät des Kaisers Wilhelm II. nach einer von Leo Frobenius für Seine Majestät verfassten vorläufigen Skizze, Privatdruck, Berlin 1931.

Разважаньні імпэратара аб сутнасьці цывілізацыйнай культуры.

Die chinesische Monade, ihre Geschichte und ihre Deutung, K. F. Koehler, Leipzig 1934

Праца прысьвечаная кітайскай гісторыі.

Studien zur Gorgo, Walter de Gruyter, Berlin 1936

Праца прысьвечаная старажытнай Спарце.

Das Königtum im alten Mesopotamien, Walter de Gruyter, Berlin 1938

Праца прысьвечаная старажытным мэсапатамскім цывілізацыям.

Ursprung und Anwendung des Baldachins, A. de Lange, Amsterdam 1939

Праца прысьвечаная гісторыі выкарыстаньня балдахіну.

Літаратура

Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1994. — Т. 2: Беліцк — Гімн. — 537 с. — ISBN 5-85700-142-0

Крыніцы

^ Як кайзер Вільгельм II прыязджаў на Смаргоншчыну // «Рэгіянальная газета»

Вонкавыя спасылкі

Вільгельм II — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

Гэта — накід артыкула пра Нямеччыну. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго.

Шаблён:Link FA Шаблён:Link FA Шаблён:Link GA

[1] Як кайзер Вільгельм II прыязджаў на Смаргоншчыну // «Рэгіянальная газета»

[1]

@@ Радок 3: / Радок 3: @@
 == Біяграфія ==
-Скончыў [[Бонскі ўнівэрсытэт]] ([[1879]]). Брыгадны генэрал-маёр (1888). Праводзіў палітыку ўмацаваньня кайзэраўскага рэжыму на аснове клясавага кампрамісу паміж буйнымі аграрыямі і [[буржуазія]]й. У рабочым пытаньні балянсаваў паміж палітыкай рэпрэсіяў і сацыяльнай дэмагогіяй. Праводзіў агрэсіўную зьнешнію палітыку, накіраваную на стварэньне нямецкай каляніяльнай імпэрыі, пашыраў нямецкую экспансію на [[Балканы|Балканах]], [[Блізкі Ўсход|Блізкім Ўсходзе]], [[Усходняя Азія|Усходняй Азіі]], [[Афрыка|Афрыцы]], што прывяло да абвастрэньня суперніцтва Нямеччыны з [[Вялікабрытанія]]й, [[Расея]]й, [[Францыя]]й і садзейнічала набліжэньню [[Першая сусьветная вайна|Першай сусьветнай вайны]]. Вільгельм II нясе асабістую адказнасьць за яе разьвязваньне. Займаў пасаду вярхоўнага галоўнакамандуючага. 29 ліпеня 1917 году прыбыў на асабістым цягніку на Смаргоншчыну з Усходняй Галіччыны, каб выказваць удзячнасьць салдатам і афіцэрам, якія прынялі ўдзел у абарончых баях з 19 па 26 ліпеня на пазыцыях Смаргонь-Крэва і адбілі моцныя расейскія масы войск падчас [[Креўская апэрацыя|Креўскай апэрацыі]]<ref>[http://www.rh.by/by/259/10/8066/ Як кайзер Вільгельм II прыязджаў на Смаргоншчыну]</ref>. Пасьля Лістападаўскай рэвалюцыі 1918 году ў Нямеччыне ўцёк у [[Нідэрлянды]] і [[28 лістапада]] [[1918 год]]у адрокся ад стальца. Паводле рашэньня [[Парыская мірная канфэрэнцыя (1919)|Парыскай мірнай канфэрэнцыі]] (1919) падлягаў суду міжнароднага трыбунала, але ня быў прыцягнуты да адказнасьці, падтрымаў усталяваньне ў Нямеччыне фашысцкай дыктатуры.
+Скончыў [[Бонскі ўнівэрсытэт]] ([[1879]]). Брыгадны генэрал-маёр (1888). Праводзіў палітыку ўмацаваньня кайзэраўскага рэжыму на аснове клясавага кампрамісу паміж буйнымі аграрыямі і [[буржуазія]]й. У рабочым пытаньні балянсаваў паміж палітыкай рэпрэсіяў і сацыяльнай дэмагогіяй. Праводзіў агрэсіўную зьнешнію палітыку, накіраваную на стварэньне нямецкай каляніяльнай імпэрыі, пашыраў нямецкую экспансію на [[Балканы|Балканах]], [[Блізкі Ўсход|Блізкім Ўсходзе]], [[Усходняя Азія|Усходняй Азіі]], [[Афрыка|Афрыцы]], што прывяло да абвастрэньня суперніцтва Нямеччыны з [[Вялікабрытанія]]й, [[Расея]]й, [[Францыя]]й і садзейнічала набліжэньню [[Першая сусьветная вайна|Першай сусьветнай вайны]]. Вільгельм II нясе асабістую адказнасьць за яе разьвязваньне. Займаў пасаду вярхоўнага галоўнакамандуючага. 29 ліпеня 1917 году прыбыў на асабістым цягніку на Смаргоншчыну з Усходняй Галіччыны, каб выказваць удзячнасьць салдатам і афіцэрам, якія прынялі ўдзел у абарончых баях з 19 па 26 ліпеня на пазыцыях Смаргонь-Крэва і адбілі моцныя расейскія масы войск падчас [[Крэўская апэрацыя|Крэўскай апэрацыі]]<ref>[http://www.rh.by/by/259/10/8066/ Як кайзер Вільгельм II прыязджаў на Смаргоншчыну] // «[[Рэгіянальная газета]]»</ref>. Пасьля Лістападаўскай рэвалюцыі 1918 году ў Нямеччыне ўцёк у [[Нідэрлянды]] і [[28 лістапада]] [[1918 год]]у адрокся ад стальца. Паводле рашэньня [[Парыская мірная канфэрэнцыя (1919)|Парыскай мірнай канфэрэнцыі]] (1919) падлягаў суду міжнароднага трыбунала, але ня быў прыцягнуты да адказнасьці, падтрымаў усталяваньне ў Нямеччыне фашысцкай дыктатуры.
 == Кнігі ==
 === Мэмуары ===
 * ''Aus meinem Leben. 1859—1888.'' K. F. Koehler, Leipzig 1926
 * ''Ereignisse und Gestalten aus den Jahren 1878—1918.'' K. F. Koehler, Leipzig und Berlin 1922
 * ''Erinnerungen an Korfu''. De Gruyter & Co., Berlin 1924
 === Гістарычныя працы ===
 * ''Vergleichende Geschichtstabellen von 1878 bis zum Kriegsausbruch 1914'', K. F. Koehler, Leipzig 1921
 * ''Meine Vorfahren'', Verlag für Kulturpolitik, Berlin 1929
 === Культуралягічныя працы ===
 * ''Das Wesen der Kultur. Vortrag Seiner Majestät des Kaisers Wilhelm II. nach einer von Leo Frobenius für Seine Majestät verfassten vorläufigen Skizze'', Privatdruck, Berlin 1931.