Прагляд крыніцы для Казімер Ягайлавіч

{{Манарх
|Імя                 = Казімер Ягайлавіч
|Лацінка             = Kazimier Jagajłavič
|Тытул               = 
|Партрэт             = Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (XVII).jpg
|Апісаньне           = Казімер Ягайлавіч
|Пасада              = [[Сьпіс вялікіх князёў літоўскіх|Вялікі князь літоўскі]]
|Пачатак тэрміну     = 29 жніўня 1440
|Канец тэрміну       = 7 жніўня 1492
|Каранацыя           = 25 жніўня 1440, [[Вільня]]
|Папярэднік          = [[Жыгімонт Кейстутавіч]]
|Наступнік           = [[Аляксандар Ягелончык|Аляксандар]]
|Пасада2             = [[Сьпіс польскіх манархаў|Кароль польскі]]
|Пачатак тэрміну2    = 25 жніўня 1447
|Канец тэрміну2      = 7 жніўня 1492
|Каранацыя2          = 25 жніўня 1447, [[Кракаў]]
|Папярэднік2         = [[Уладыслаў III Варнэньчык]]
|Наступнік2          = [[Ян I Ольбрахт]]
|Імя пры нараджэньні = 
|Нашчадкі            = [[Княжыч Казімер|Казімер]], [[Ян I Ольбрахт]], [[Аляксандар Ягелончык|Аляксандар]], [[Жыгімонт Стары]]<br />'''агулам:''' 13 дзяцей
|Каралеўскі дом      = [[Ягелоны]]
|Дынастыя            = [[Ягайлавічы]]
|Каралеўскі гімн     = 
|Каралеўскі дэвіз    = 
|Жонка               = [[Альжбета Аўстрыйская (1436–1505)|Альжбета Аўстрыйская]]
|Бацька              = [[Ягайла]]
|Маці                = [[Соф’я Гальшанская]]
}}
'''Казімер Андрэй Ягайлавіч'''<ref>[[Вацлаў Ластоўскі|Ластоўскі В.]] [[wikisource:be:Андрэй-Казімер Ягайлавіч|Андрэй-Казімер Ягайлавіч]] // [[Крывіч (часопіс)|Крывіч]]. № 4, 1923. С. 47—48.</ref><ref>[[Аляксей Шаланда|Шаланда А.]] Казімер Ягайлавіч і гербавая легенда роду Валовічаў // Ягелоны: дынастыя, эпоха, спадчына : матэрыялы Міжнароднай навукова-практычнай канферэнцыі, Гальшаны ― Навагрудак, 8―10 верасня 2006 г. / [рэдкалегія: А. А. Каваленя (адказны рэдактар) і інш.]. — {{Менск (Мінск)}}, 2007. С. 243―265.</ref> (''Казімер IV Ягелончык''; 30 лістапада 1427, [[Кракаў]] — 7 чэрвеня 1492, [[Горадня]]) — [[сьпіс вялікіх князёў літоўскіх|вялікі князь літоўскі]] (1440—1492), [[сьпіс каралёў польскіх|кароль польскі]] (1447—1492).

== Імя ==
{{Асноўны артыкул|Казімер|Імёны ліцьвінаў}}

Імя Казімер звычайна тлумачыцца ад [[Славянскія мовы|славянскіх]] асноваў з рознымі значэньнямі (адзінага меркаваньня няма)<ref>{{Літаратура/Слоўнік асабовых уласных імёнаў (2011)|к}} С. 105.</ref><ref>Grzenia J. Słownik imion. — Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004. [https://books.google.by/books?hl=ru&id=hbFtAAAAMAAJ&dq=kazimierz+slownik+kazi%C4%87+mir&focus=searchwithinvolume&q=pochodzi+od+s%C5%82owa+kazi%C4%87 S. 187].</ref>. Разам з тым, як і ў выпадку імя [[Уладзімер|Ўладзімер]], мовазнаўцы адзначаюць большую імавернасьць [[Германскія мовы|германскага]] паходжаньня другой часткі імя<ref>Литвина А. Ф., Успенский Ф. Б. Выбор имени у русских князей в X—XVI вв. Династическая история сквозь призму антропонимики. — М., 2006. С. 60—61.</ref>. 

Гісторык [[Павал Урбан]] у сваёй кнізе «Старажытныя [[ліцьвіны]]» зьвяртае ўвагу на тое, што ў працы «Gesta Chuonradi II imperatoris» германскага храніста Віпы Бургундзкага (памёр па 1046 годзе) [[Казімер I Аднавіцель|Казімер I]] завецца ''dux Gazmerus'', а таксама на такія гістарычна зафіксаваныя варыянты гэтага імя, як ''Kazimarus'' (1174 год), ''Kazemarus'' (1176 год), ''Kazimer'' (1221 год)<ref>{{Літаратура/Старажытныя ліцьвіны|1к}} С. 159.</ref>. Тым часам адзначалася старажытнае германскае імя Gazmar<ref>Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. [https://books.google.by/books?hl=ru&id=YOBwrIPG8IQC&q=Gazimer#v=snippet&q=Gazimer&f=false S. 626].</ref> (Gasmarus<ref>Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 97.</ref>).

Варыянты імя князя ў гістарычных крыніцах: ''От великого князя Казимера королевича'' (22 ліпеня 1440 году)<ref>[http://starbel.by/dok/d367.htm Грамота в. к. л. Казимира жителям Деречина, что он дал их в вотчину Копачу (1440)], Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae</ref>, ''Сам великий князь Казимиръ королевичь'' (23 сакавіка 1443 году)<ref>Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 38.</ref>, ''Казимиръ божьею милостью король полский и великий князь литовский и руський и жомойтский и иных'' (3 студзеня 1452 году)<ref>Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 47.</ref>, ''[Самъ] Казимер Божою милостью корол Полский, великий княз[ь] Литовский, Руский, княжа Пруское [и] Жомойтский (жомойстское) и иныхъ'' (21 сакавіка 1468 году<ref>Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 3, 1432—1534. — Lwów, 1890. S. 12.</ref>, 11 лістапада 1487 году<ref>Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 240.</ref>), ''Казимир божію милостью корол полский, великий князь литовский, руский, княжа пруское, жомойтский и иных'' (11 траўня 1481 году, 18 лістапада 1487 году)<ref>Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 78, 87.</ref>, ''Самъ Казимеръ'' (4 верасьня 1484 году)<ref>Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 238.</ref>, ''Казимеръ'' (30 траўня 1487 году)<ref>{{Літаратура/Граматы 15 ст. (1965)|к}} С. 43.</ref>, ''Казими(р)'' (22 лютага 1489<ref>{{Літаратура/Граматы 15 ст. (1965)|к}} С. 45.</ref>, 12 траўня 1489<ref>{{Літаратура/Граматы 15 ст. (1965)|к}} С. 46.</ref>, 26 траўня 1489<ref>{{Літаратура/Граматы 15 ст. (1965)|к}} С. 47.</ref>), ''[Самъ корол] Казимер, бож[ь]ю Милост[ь]ю корол Полский, великий княз[ь] Литовский [и] Руский, княжа Пруское, Жомойтский и иных'' (2 жніўня 1478 году<ref>Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 3, 1432—1534. — Lwów, 1890. S. 16.</ref>, 3 верасьня 1489 году<ref>Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 242.</ref>), ''Сам Казимир божею милостью'' (29 сакавіка 1490 году)<ref name="AKLS-1887-91">Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 91.</ref>, ''Казимерь божью милостью'' (24 красавіка 1490 году)<ref name="AKLS-1887-91"/>; ''Казимера Ягейловича'' ([[Хроніка літоўская і жамойцкая]])<ref>ПСРЛ. Т. 32. — М., 1975. С. 85, 89.</ref>.

== Біяграфія ==

=== Сям’я ===
[[Файл:Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (1506).jpg|150пкс|значак|Радавод, 1506 г.]]

Малодшы сын [[Ягайла|Ягайлы]] і [[Соф’я Гальшанская|Соф’і Гальшанскай]].

[[Файл:Kazimier Jagajłavič, Elisabeth von Habsburg. Казімер Ягайлавіч, Альжбета Аўстрыйская (XVII).jpg|міні|150пкс|З жонкай. Невядомы мастак, XVII ст.]]

У 1454 годзе ажаніўся з [[Альжбета Аўстрыйская|Альжбетаю]], дачкою памёрлага імпэратара [[Сьвятая Рымская імпэрыя|Сьвятой Рымскай імпэрыі]] [[Альбэрт II|Альбэрта II]]. Меў зь ёй трынаццаць дзяцей:
* [[Уладзіслаў Ягелончык]] (1456—1516) (з 1471 году кароль чэскі)
* [[Ядвіга Ягелонка]] (1457—1502)
* [[Княжыч Казімер|Сьвяты Казімер]] (1458—1484)
* [[Ян I Ольбрахт]] (1459—1501) (з 1492 году кароль польскі)
* [[Аляксандар Ягелончык]] (1461—1506)
* [[Сафія Ягелонка]] (1464—1512)
* Альжбета (1465—1466)
* [[Жыгімонт Стары]] (1467—1548)
* [[Фрыдэрык Ягелончык]] (1468—1503) (біскуп кракаўскі, кардынал)
* Альжбета II (1472—1480)
* [[Ганна Ягелонка (княгіня паморская)|Ганна Ягелонка]] (1476—1503)
* [[Барбара Ягелонка]] (1478—1534)
* Альжбета III (1483—1517)

=== Валадараньне ===
[[Сьпіс вялікіх князёў літоўскіх|Вялікім князем]] Казімера абрала незалежніцкая партыя на чале зь [[Ян Гаштольд|Янам Гаштольдам]] па забойстве [[Жыгімонт Кейстутавіч|Жыгімонта Кейстутавіча]] ў 1440 годзе, у выніку чаго ліквідавалася дзяржаўная унія з Польшчай<ref>[[Анатоль Грыцкевіч|Грыцкевіч А.]] Казімір IV // {{Літаратура/ЭВКЛ|2к}} С. 14.</ref>.

Пры абраньні абяцаў вярнуць у склад [[Вялікае Княства Літоўскае|Вялікага Княства Літоўскага]] [[Валынь]] і [[Падольле]], захопленыя [[Польшча]]й, што пазьней і выканаў. У 1444 годзе канчаткова вярнуў ад Польшчы ў склад ВКЛ [[Дарагічынская зямля|Дарагічынскую зямлю]].

Па сьмерці свайго старэйшага брата [[Уладыслаў III Варнэньчык|Ўладыслава]], караля польскага, атрымаў запросіны на польскі пасад. Але доўгі час не пагаджаўся, бо яго не адпускалі князі і баяры ВКЛ, якія не жадалі нават пэрсанальнай уніі з Польшчай, але потым ўсё ж такі пад уплывам маці даў згоду. У чэрвені 1447 году абраны каралём Польшчы, але прысягу даў толькі ў 1453 годзе.

=== Унутраная палітыка ===
Намагаўся ўмацаваць вялікакняскую ўладу, аднак гэтага не ўдалося, таму мусіў пашырыць правы фэўдалаў і шляхты.

У 1441 годзе здушыў выступ смаленскіх месьцічаў, а ў 1490—1492 гадох выступы сялянаў на [[поўдзень|поўдні]] ВКЛ і Польшчы. У 1471 годзе ліквідаваў [[удзельнае княства|удзельныя княствы]].

У 1447 годзе выдаў так званы [[Казімераў прывілей 1447 году|Казімераў прывілей]], якім пашырыў правы фэўдалаў ВКЛ, гарантаваў права ўласнасьці на зямлю, вольны выезд за мяжу, права судзіць залежных ад іх людзей. У прывілеі прадугледжвалася, што зямлю і дзяржаўныя пасады ў ВКЛ маглі атрымліваць толькі мясцовыя фэўдалы. Пры Казімеру вырасла роля дарадчага органу — [[паны-рада|паноў-рады]] і ўзмацніўся яе ўплыў на дзейнасьць вялікага князя. У 1457 годзе выдаў прывілей, паводле якога жыхары ВКЛ маглі вольна выяжджаць за мяжу, акрамя варожых краінаў, у тым ліку для набыцьця адукацыі. Надаваў матэрыяльную дапамогу студэнтам зь дзяржаўнага скарбу. У 1468 годзе выдаў [[Судзебнік 1468 году|Судзебнік]] — першую спробу кадыфікацыі крымінальнага і працэсуальнага права ВКЛ.


Прадстаўнікі незалежніцкай партыі, незадаволеныя збліжэньнем з Польшчай, у 1480-х гадох зладзілі змову супраць Казімера, але яе выкрылі.

Выданьнем [[Няшаўскі статут|Няшаўскага статуту]] распачаў эпоху палітычнага панаваньня ў Польшчы [[шляхта|шляхецкага стану]].

=== Замежная палітыка ===
Пры Казімеру васалам Польшчы стала [[Мазавецкае княства]], было далучанае [[Асьвяцімскае княства]].

У выніку [[Трынаццацігадовая вайна 1454—1466 гадоў|трынаццацігадовай вайны з крыжакамі]] ў 1454—1466 гадох паводле [[Торунскі мір 1466 году|Торунскай дамовы 1466 году]] Польшча вярнула [[Памор’е]], атрымала [[Заходняя Прусія|Заходнюю Прусію]], а [[Тэўтонскі ордэн]] трапіў у [[васалітэт|васальную залежнасьць]]. Казімеру давялося амаль штогод адбіваць татарскія напады.

Станоўча прыняў намеры наўгародзкіх баяраў на чале з [[Марфа Барэцкая|Марфай Барэцкай]] далучыць [[Ноўгарад]] да ВКЛ, але [[Іван III]] па доўгай [[аблога|аблозе]] захапіў Ноўгарад і жорстка расправіўся з баярамі.

У дынастычнай палітыцы дамогся абраньня свайго старэйшага сына Ўладзіслава каралём [[Чэхія|Чэхіі]], а потым і [[Вугоршчына|Вугоршчыны]]<ref>[[Анатоль Грыцкевіч|Грыцкевіч А.]] Казімір IV // {{Літаратура/ЭВКЛ|2к}} С. 15.</ref>.

== Мова і культура ==
{{Асноўны артыкул|Ліцьвіны|Русіны}}

У сваёй [[Лацінская мова|лацінамоўнай]] грамаце, нададзенай віленскім месьцічам у 1441 годзе, упамінаў «народны» тэрмін «шротарства» (''in vulgari Schrotarstwo nuncopatur'') і тагачасныя назвы віленскіх мясцовасьцяў Чартова Гара (''Czarthowahora'') і Лукішкі (''Lukyschky'')<ref>Собрание древних грамот и актов городов: Вильны, Ковна, Трок, православных монастырей, церквей и по разным предметам: Ч. 1. — Вильно, 1843. [https://books.google.by/books?hl=ru&id=11JfAAAAcAAJ&q=in+vvlgarj+Schrotarstwo+nuncupatur+#v=snippet&q=in%20vvlgarj%20Schrotarstwo%20nuncupatur&f=false С. 9].</ref>, у грамаце 1449 году касьцёлу ў [[Дубінкі|Дубінках]] ужыў дзеля тлумачэньня лацінскага адпаведніка беларускае слова «дварэц» (''allodium alias dworecz'')<ref>Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі. — Менск, 2019. С. 177.</ref>, у лісьце [[Вільня|віленскім]] францішканам 1469 году пісаў пра даравізны гараднічага (''horodniczy'') і цівуноў (''tivuni'')<ref>Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі. — Менск, 2019. С. 178.</ref>, у наданьні касьцёлу ў [[Дарсунішкі|Дарсунішках]] 1473 году ўпамінаў «''народную''» назву «''ўшаткі''» (''alias wschathky'')<ref>{{Літаратура/Дыпляматычны кодэкс Віленскай катэдры і дыяцэзіі|1-2к}} S. 327.</ref>. Гэта адпавядае многім іншым тагачасным лацінскім граматам [[ліцьвіны|літоўскіх князёў і баяраў]], дзе з азначэньнем «народны» («гутарковы») падаваліся менавіта [[беларуская мова|беларускія словы]]<ref>{{Літаратура/Старажытныя ліцьвіны|1к}} С. 39—46.</ref>.

У 1469 годзе запрасіў у [[Трокі]] бэнэдыктынаў славянскага абраду з паўднёва-славянскіх зямель<ref>Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі. — Менск, 2019. С. 179.</ref>. Загадаў зрабіць беларускі кірылічны надпіс (у якім, сярод іншага, засьведчыў атаясамліваньне славянскай і германскай формаў імя [[Жыгімонт]] — у напісаньні імя імпэратара [[Сьвятая Рымская імпэрыя|Сьвятой Рымскай імпэрыі]] [[Жыгімонт Люксэмбурскі|Жыгімонта Люксэмбурскага]]) у Сьвятакрыскай капліцы Кракаўскага каралеўскага замка, якую збудаваў як месца свайго пахаваньня<ref>Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі. — Менск, 2019. С. 213.</ref><ref>Дашкевич Н. П. Заметки по истории Литовско-Русского государства. — Киев, 1885. С. 108.</ref>:
{{Цытата|К ухвале іменя найвышшага Бога Айца ўсемагушчага, пабудавана касьцёлу сяя капліца, павяленьнем вялікага а праслаўнага Караля, прасьветнага Казіміра з Боскай міласьці Польскага і Вялікага Князя Літоўскага, Троцкага і Жамойцкага, і Княжаця Прускага, Пана і дзедзіча тых і іных многа земь Гаспадара, і яго каралевяй пранайясьнейшай паняй Элізабэты з пакаленьня Цэсарскага продка пранайясьнейшага Жыгімонта Пана земь Ракускай, Чэскай, і Вугорскай. Па лету нараджэньня Божага першага, семдзясятага тысячнага, а дакончалі сяя капліца Месяца Актоб. 12 дня.}}

Паводле меркаваньня летувіскіх дасьледнікаў, Казімер быў апошнім вялікім князем, які валодаў [[Летувіская мова|летувіскаю моваю]]<ref>Maculevičius S., Baltrušiene D. ''Znajomość z Litwą. Księga tysiąclecia. Tom pierwszy. Państwo''. — Kaunas: Kraštotvarka, 1999. {{ISBN|9986-892-34-1}}. — S. 114.</ref>. Гэтае меркаваньне грунтуецца выняткова на сьціслым паведамленьні храніста [[Ян Длугаш|Яна Длугаша]], што літоўскія баяры ў Вільні ([[Алелька Ўладзімеравіч]], [[Васіль Пуцята]] і [[Юры Сямёнавіч Гальшанскі|Юры Сямёнавіч]]) навучалі Казімера Ягайлавіча літоўскай мове і мясцоваму праву ({{мова-la|«Pauci qui remanserant, odio et arte Lithuanorum tempore succedente exclusi sunt, veriti, ne native affect plus esset Polonis quam Lithuanis affectus, officials Lithuanos adiungung et ipsum linguam et mores suos instruunt»|скарочана}}). Увогуле, падобныя спробы з боку летувісаў атаясаміць усякі гістарычны ўпамін «літоўскай мовы» менавіта зь летувіскай мовай адзначаліся ўжо ў пачатку XX ст., калі [[Міхал Піюс Ромэр]] з спасылкай на летувіскае выданьне «Lietuvis» за 1907 год сьцьвярджаў, нібы апошні афіцыйны дакумэнт па-летувіску склалі ў [[Белая Царква (Кіеўская вобласьць)|Белай Царкве]] ваявода кіеўскі [[Адам Кісель]], ваявода смаленскі [[Юры Караль Глябовіч|Юры Глябовіч]], [[Стольнік вялікі літоўскі|стольнік]] Вінцэнт Гасеўскі і падсудак браслаўскі Міхал Касакоўскі{{Заўвага|Гэты «''ліст на літоўскай мове''» ўпамінаецца ў працы польскага гісторыка XVII ст. {{Артыкул у іншым разьдзеле|Лаўрын Ян Рудаўскі|Лаўрына Яна Рудаўскага|pl|Wawrzyniec Jan Rudawski}}: {{мова-la|«Quibus enim rationibus persuaderent surenti multitudini, se legatos et commissarios esse, quos ubique iuris gentium praerogatiua securos reddit, communicatis itaque in unum confiliis, in quo tunc rerum et fortunae articulo versarentur, Ianussio duci Radiuilio Lituana lingua secretis literis scripserunt»|скарочана}}<ref>Historiarum Poloniae ab excessu Vladislai iv ad pacem Olivensem vsque libri ix, seu, Annales regnante Ioanne Casimiro Poloniarum. — Varsaviae et Lipsiae, 1755. [https://books.google.by/books?id=SjtD6h1inW0C&pg=PA85&dq=%22lituana+lingua%22&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwiq9oGDqsL5AhVR6LsIHZSjBNIQ6AF6BAgEEAI#v=onepage&q=lingua&f=false P. 85].</ref>}}. Абсурднасьць гэтага сьцьверджаньня паказаў яшчэ ў 1912 годзе гісторык [[Лявон Васілеўскі]]<ref>Wasilewski L. Litwa i Białoruś: przeszłość — teraźniejszość — tendnecje rozwojowe. — Kraków, 1912. S. 157.</ref>. На пашыраную ўжо ў тыя часы «манію» ўглядаць у кожным літоўскім паводле назвы мовы гістарычным дакумэнце жамойцкую мову зьвяртаў ўвагу ў 1918 годзе гісторык літаратуры і мовазнаўца [[Аляксандар Брукнэр]] («''…сёньняшні літваман гатовы падумаць, што тое пра яго жамойцкую гаворку мова; нават… у „літоўскім“ лісьце русіна Кісяля ўгледзелі помнік жамойцкай мовы''»)<ref>Brückner A. Z niwy białoruskiej. — Kraków, 1918. [https://polona.pl/item/z-niwy-bialoruskiej,Njc4NTg4MjY/5/#info:metadata S. 4]—5.</ref>. Як адзначае беларускі гісторык [[Уладзімер Арлоў (гісторык)|Уладзімер Арлоў]], напраўду не існуе нават ускосных пацьверджаньняў таго, што вялікія князі гаварылі па-летувіску. Тым часам з гістарычных крыніцаў вядома, што ў час выправаў углыб [[Жамойць|Жамойці]] гаспадары і віленскія ўраднікі бралі з сабой перакладнікаў<ref>{{Літаратура/Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае (2012)|к}} С. 105.</ref>.

== Галерэя ==

=== Творы малярства ===
<gallery widths="150" heights="150" caption="Творы малярства" class="center">
Kazimierz Jagiellończyk.jpg|A. Boys, 1579—1587 гг.
Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (1645).jpg|Невядомы мастак, каля {{nowrap|1645 г.}}
Casimir Jagiellon.JPG|H. Hahn, XVII ст.
Casimir IV by Marcello Bacciarelli.jpg|М. Бачыярэлі, 1708 г.
</gallery>
<gallery widths="150" heights="150" class="center">
Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (XVIII).jpg|Невядомы мастак, XVIII ст.
Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (M. Krajewski, 1866-70).jpg|М. Краеўскі, 1866—1870 гг.
Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (XIX).jpg|Невядомы мастак, XIX ст.
Giovanni da Capistrano and Polish King Casimir IV Jagiellon.PNG|Невядомы мастак, XIX ст.
</gallery>

=== Графічныя партрэты ===
<gallery widths="150" heights="150" caption="Графічныя партрэты" class="center">
Tomasz Treter - Kazimierz IV Jagiellończyk.jpg|T. Treter, 1591 г.
Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (A. Mylius, 1594).jpg|А. Мыліюс, 1594 г.
Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (XVI).jpg|Невядомы мастак, XVI ст.
Casimirus Jagellonides (Benoît Farjat).jpg|B. Farjat, 1702—1703 гг.
</gallery>
<gallery widths="150" heights="150" class="center">
Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (A. Lesser, 1830-84).jpg|A. Lesser, 1830—1884 гг.
Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (J. Aziambłoŭski, 1840).jpg|[[Юзэф Азямблоўскі|Азямблоўскі Ю.]], 1840 г.
Kazimier Jagajłavič. Казімер Ягайлавіч (1853).jpg|Невядомы мастак, 1853 г.
Kazimierz Jagiellończyk (Wizerunki książąt i królów polskich).jpg|K. Pilati, 1888 г.
</gallery>

=== Пячаці і гербы ===
<gallery widths=150 heights=150 caption="Пячаці і гербы Казімера Ягайлавіча" class="center">
Kazimier Jagajłavič, Pahonia. Казімер Ягайлавіч, Пагоня (1452, 1930).jpg|Пячаць 1452 г.
Kazimier Jagajłavič, Pahonia. Казімер Ягайлавіч, Пагоня (K. Kielisiński, 1454, 1841).jpg|Пячаць 1454 г.
Kazimier Jagajłavič, Pahonia. Казімер Ягайлавіч, Пагоня (XVII).jpg|З гербоўніка XVII ст.
Kazimier Jagajłavič, Pahonia. Казімер Ягайлавіч, Пагоня (K. Kielisiński, 1841).jpg|З надмагільля, малюнак 1841 г.
</gallery>

== Заўвагі ==
{{Заўвагі}}

== Крыніцы ==
{{Крыніцы|2}}

== Літаратура ==
* {{Літаратура/Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае (2012)}}
* {{Літаратура/ЭВКЛ|2}}
* Герасімчык В. Праклён Ягелона. «Рукі каралёў сягаюць далёка» // [[Наша гісторыя]]. № 5, 2018. С. 50—52. {{ISBN|2617-2305}}.
* {{Літаратура/Пачаткі Вялікага княства Літоўскага (2019)}}
* {{Літаратура/ЭГБ|4}}
* {{Літаратура/Гістарычны слоўнік Беларусі (1998)}}

{{Вялікія князі літоўскія}}
{{Валадары Польшчы}}
{{Бібліяінфармацыя}}

[[Катэгорыя:Ягайлавічы]]
[[Катэгорыя:Памерлі ў Горадні]]
[[Катэгорыя:Пахаваныя ў Вавэльскай катэдры]]
[[Катэгорыя:Казімер Ягайлавіч| ]]