Прагляд крыніцы для Барсэлёна (футбольны клюб)

{{Іншыя значэньні}}
{{Футбольны клюб
|Назва          = Барсэлёна
|Лягатып        = FC Barcelona.svg
|ПоўнаяНазва    = Futbol Club Barcelona
|Горад          = [[Барсэлёна]], [[Гішпанія]]
|Заснаваны      = 29 лістапада 1899
|Стадыён        = [[Камп Ноў]]
|Умяшчальнасьць = 99 354
|Прэзыдэнт      = 
|Трэнэр         = 
|Чэмпіянат      = {{Папярэдні футбольны сэзон Гішпаніі|БарсэлёнаЛіга}}
|Сэзон          = {{Папярэдні футбольны сэзон Гішпаніі|БарсэлёнаСэзон}}
|Месца          = {{Папярэдні футбольны сэзон Гішпаніі|Барсэлёна}}
|Сайт = https://www.fcbarcelona.com/
|Прыналежнасьць = Гішпанскія
| pattern_la1 = 
| pattern_b1 = _barcelona2223h
| pattern_ra1 = 
| pattern_sh1 = _barcelona2223h
| pattern_so1 = _barcelona2223h
| leftarm1 = 000040
| body1 = 000040
| rightarm1 = 000040
| shorts1 = 000040
| socks1 = 000040
| pattern_la2 = _barcelona2223a
| pattern_b2 = _barcelona2223a
| pattern_ra2 = _barcelona2223a
| pattern_sh2 = _barcelona2223a
| pattern_so2 = _barcelona2223al
| leftarm2 = DEB566
| body2 = DEB566
| rightarm2 = DEB566
| shorts2 = DEB566
| socks2 = DEB566
| pattern_la3       = _barcelona2223t
| pattern_b3        = _barcelona2223t
| pattern_ra3       = _barcelona2223t
| pattern_sh3       = _barcelona2223t
| pattern_so3       = _barcelona2223t
| leftarm3          = C9CCCE
| body3             = C9CCCE
| rightarm3         = C9CCCE
| shorts3           = C9CCCE
| socks3            = C9CCCE
}}
«'''Барсэлёна'''» — каталёнскі спартовы клюб, які базуецца ў [[Барсэлёна|Барсэлёне]], у аўтаномнай супольнасьці [[Каталёнія]], [[Гішпанія]]. Болей за ўсё вядомы сваёй футбольнай камандай. Клюб стаў адным з сымбаляў [[Каталёнія|Каталёніі]].

«Барсэлёна» была заснавана ў 1899 годзе групоўкай швайцарскіх, ангельскіх і каталянскіх футбалістаў і стала сымбалем каталянскай культуры і каталянізму, дзякуючы чаму існуе памоўка «болей за клюб» ({{мова-ca|més que un club|скарочана}}). «Барсэлёна» была адным з клюбаў-заснавальнікаў [[Ля Ліга|Ля Лігі]] ў 1928 годзе, і, разам з [[Рэал Мадрыд|«Рэалам» з Мадрыду]] і [[Атлетык Більбао|«Атлетыкам» зь Більбао]], ніколі не пакідала яе. Клюб таксама быў першым яе пераможцам. «Барсэлёна» зьяўляецца адным з самых пасьпяховых клюбаў краіны. Клюб мае даўняе суперніцтва з мадрыдзкім клюбам «Рэал». Матчы паміж гэтымі дзьвюма камандамі называюць [[Эль-Клясыка]]. Клюб зьяўляецца адным з найбольш падтрымоўваных камандаў у сьвеце, маючы самы вялікі сярод усіх прыхільнікаў спартовых камандаў ва ўсіх асноўных [[сацыяльная сетка|сацыяльных сетках]]<ref>[http://www.marca.com/en/2014/11/13/en/football/barcelona/1415913827.html «Barça, the most loved club in the world»]. Marca.</ref>.

У адрозьненьне ад многіх іншых футбольных клюбаў, «Барсэлёнай» кіруюць прыхільнікі клюбу. Гэта другі самы заможны футбольны клюб ў сьвеце з пункту гледжаньня прыбытку, з гадавым абаротам ў 613 млн даляраў і трэці самы каштоўны, з коштам у 2,6 мільярду даляраў<ref>[https://web.archive.org/web/20130730063842/http://www.deloitte.com/view/en_GB/uk/industries/sportsbusinessgroup/sports/football/deloitte-football-money-league/7c19cb03a366c310VgnVCM1000003256f70aRCRD.htm Deloitte Football Money League 2013]. Deloitte UK.</ref><ref>[http://www.forbes.com/soccer-valuations/ The World's Most Valuable Soccer Teams]. Forbes.</ref>.

У 2009 годзе «Барсэлёна» стала першым гішпанскім клюбам, які зрабіў кантынэнтальны «трыплет», атрымаўшы перамогі ў Ля Лізе, [[Кубак Гішпаніі па футболе|кубку Гішпаніі]] і Лізе чэмпіёнаў, акрамя таго «Барсэлёна» таксама стала першым гішпанскім футбольным клюбам, які атрымаў перамогу ў шасьці з шасьці спаборніцтваў на працягу аднаго году, атрымаўшы перамогі ў [[Супэркубак Гішпані па футболе|Супэркубку Гішпані]], [[Супэркубак УЭФА|Супэркубку УЭФА]] і [[клюбны чэмпіянат сьвету па футболе|клюбным чэмпіянаце сьвету]]<ref>[https://web.archive.org/web/20120110205843/http://arxiu.fcbarcelona.cat/web/english/club/historia/records/rec_colectius.html «FC Barcelona Records»]. FC Barcelona.</ref>. У 2011 годзе клюб стаў пераможцам Лігі чэмпіёнаў і зноў атрымаў пяць трафэяў. Гэтая каманда «Барсэлёны», якая за 4 гаты заваявала 14 трафэяў пад кіраўніцтвам [[Пэп Гвардыёля|Пэпа Гвардыёлі]], на думку некаторых, зьяўляецца найлепшай камандай усіх часоў<ref>[https://web.archive.org/web/20171030184012/http://worldsport.blogs.cnn.com/2011/12/23/is-this-barcelona-team-the-best-of-all-time/ «Is this Barcelona team the best of all time?»]. CNN.</ref><ref>[https://www.theguardian.com/football/blog/2013/may/24/great-european-cup-teams-barcelona «The great European Cup teams: Barcelona 2009–2011»]. The Guardian.</ref>. Атрымаўшы пятую для сябе перамогу ў Лізе чэмпіёнаў 6 чэрвеня 2015 году, «Барсэлёна» стала першым эўрапейскім клюбам у гісторыі, які двойчы дасягнуў кантынентальнага «трыплету». «Барсэлёна» зьяўляецца самай высокааплатнай спартовай камандай у сьвеце, на лістапад 2018 году фонд заробнай платы складае больш за 13,8 млн даляраў<ref>[https://www.theguardian.com/football/2018/nov/25/barcelona-team-average-10m-year-wages-sporting-intelligence «Barcelona become first sports team to average £10m a year in wages»]. The Guardian.</ref><ref>[https://www.businessinsider.in/Barcelona-tops-the-2018-list-of-the-highest-paid-sports-teams-in-the-world-with-13-8-million-average-annual-salary/articleshow/66835942.cms «Barcelona tops the 2018 list of the highest-paid sports teams in the world with $13.8 million average annual salary»]. Business Insider.</ref>.

== Гісторыя ==
=== Пачатак ===
[[Файл:Barça campió 1903.jpg|міні|250пкс|«Барсэлёна» ў 1903 годзе.]]
Клюб быў заснаваны ў 1899 годзе згуртаваньнем швайцарскіх, ангельскіх і каталянскіх футбалістаў на чале з [[Жаан Гампэр|Гансам Гампэрам]]. Гампэр, які ў Барсэлёне стаў называцца Жаанам, пераехаў у сталіцу Каталёніі ў 1898 годзе з-за бізнэсу. 22 кастрычніка 1899 году, ён даў абвестку ў газэту «Los Deportes» і, ужо празь месяц пасьля надрукаваньня ягонай абвесткі, 29 лістапада 1899 году ён узначальваў першае паседжаньне клюбу. На паседжаньні клюб быў заснаваны, а ангелец [[Гальтэры Ўайльд]] стаў ягоным першым прэзыдэнтам. З самага пачатку гульцы пачалі апранаць цяпер сусьветна вядомую блакітна-гранатавую форму. У першай гульні «Барса» супрацьстаяла камандзе ангельскіх імігрантаў і прайграла зь лікам 0:1. «Барсэлёна» хутка зрабілася адным з наймацнейшых клюбаў Каталёніі і Гішпаніі, прымаючы ўдзел і ў [[Чэмпіянат Каталёніі па футболе|чэмпіянаце Каталёніі]], і ў [[Кубак Гішпаніі па футболе|кубку Гішпаніі]]. У 1902 годзе клюб здабыў свой першы трафэй — [[Кубак Макаі]], а таксама прымаў удзел у фінале Кубка Караля, саступіўшы клюбу «[[Атлетык Більбао|Біская]]» зь лікам 1:2.

=== Эра Гампэра ===
У 1908 годзе Жаан Гампэр стаў прэзыдэнтам клюбу ў першы раз. Зрабіць гэта яго прымусіў стан справаў у клюбе. «Барсэлёна» нічога не выйгравала з часоў сваёй перамогі ў чэмпіянаце Каталёніі і з-за гэтага ў яе пачаліся фінансавыя праблемы. У далейшым Гампэр станавіўся прэзыдэнтам клюбу яшчэ чатыры разы ў пэрыяд з 1908 па 1925 гады. Адным з дасягненьняў ягоных прэзыдэнцтваў было тое, што клюб нарэшце атрымаў свой уласны стадыён. 14 сакавіка 1909 году «Барсэлёна» пераехала на стадыён «Карэр Індустрыя» ({{мова-ca|Carrer Indústria|скарочана}}), які быў у стане зьмясьціць 8 тысячаў чалавек. Гампэр пачаў кампанію па рэкрутаваньні новых сябраў клюбу і да 1922 году іх стала 10 тысячаў. Клюб быў вымушаны пераехаць зноўку, гэтым разам на «[[Ляс Кортс]]» ({{мова-ca|Les Corts|скарочана}}), які быў адчынены ў тым жа годзе. Першапачаткова стадыён умяшчаў 22 тысячы чалавек, потым быў пашыраны да 60 тысячаў. Гампэр таксама здолеў забясьпечыць пераход у «Барсэлёну» форварда [[Паўліна Алькантара|Паўліна Алькантары]], які стаў найлепшым бамбардзірам клюбу за ўсю гісторыю з 356 галамі, а ў 1917 годзе назначыў [[Джэк Грынўэл|Джэка Грынўэла]] галоўным трэнэрам каманды. Гэта палепшыла выступы каманды. За эру Гампэра «Барсэлёна» атрымала перамогу ў 11 чэмпіянатах Каталёніі, шасьці Кубкаў Караля і чатырох [[Пірэнэйскі кубак|Пірэнэйскіх кубкаў]]. Разам з Алькантарай за «Барсэлёну» ў той камандзе гулялі [[Сахібарба]], [[Рыкарда Замора]], [[Жазэп Саміт’ер]], [[Фэлікс Сэсумага]] і [[Франц Платка]].

=== Перад і пасьля грамадзянскай вайны ===
[[Файл:Barcelona bombing (1938).jpg|міні|250пкс|зьлева|Паветранныя бамбаваньні Барсэлёны.]]
14 чэрвеня 1925 году публіка на стадыёне абсьвістала [[нацыянальны гімн Гішпаніі]], паказаўшы сваю нелюбоў да рэжыму дыктатара [[Прыма Дэ Рывэра|Прыма Дэ Рывэры]]. У выніку хатняя пляцоўка «Барсы» была зачынена на шэсьць месяцаў, а Гампэр быў вымушаны пакінуць пост прэзыдэнта клюбу. Па часе гэта супала зь пераходам да прафэсійнага футболу ў Гішпаніі, і ў 1926 годзе дырэктары «Барсы» сьцьвярджалі, што яны апэруюць прафэсійным футбольным клюбам. У 1928 годзе ў гонар перамогі ў кубку Гішпаніі [[Рафаэль Альбэрці]], сябра «Пакаленьня 27», напісаў паэму «Ода Платка», прысьвечаную гераічнаму выступу апошняга ў фінале спаборніцтва. 30 ліпеня 1930 году Жаан Гампэр учыніў самагубства праз пэрсанальныя і фінансавыя праблемы. Хаця «Барса» таго часу і мела гульцоў кшталту [[Жазэп Эсколя|Жазэпа Эсколі]], клюб увайшоў у пэрыяд крызісу па палітычных, фінансавых і спартовых прычынах. Клюб выйграў чэмпіянат Каталёніі ў 1930, 1931, 1932, 1934, 1936 і 1938 гадох, на ўзроўні краіны, акрамя выйгрышу Міжземнаморскай лігі ў 1937 годзе, посьпехаў не было. Празь месяц пасьля пачатку [[Грамадзянская вайна ў Гішпаніі|Грамадзянскай вайны]] некалькі гульцоў клюбу разам з гульцамі з басконскага «[[Атлетык Більбао|Атлетыку]]» далучыліся да рэспубліканскага войска. У тым жа 1936 годзе прэзыдэнт клюбу [[Жазэп Суньёль]] быў забіты жаўнерамі генэрала [[Франсіска Франка|Франка]].

Улетку 1937 году каманда паехала ў тур па [[Мэксыка|Мэксыцы]] й [[Злучаныя Штаты Амэрыкі|Злучаных Штатах]], дзе іх прыняў пасол [[Другая Гішпанская Рэспубліка|Другой Гішпанскай Рэспублікі]]. Тур забясьпечыў фінансавую стабільнасьць клюбу на некаторы час, але палова гульцоў вырашылі не вяртацца ў Гішпанію і засталася ў [[Паўночная Амэрыка|Паўночнай Амэрыцы]]. 16 сакавіка 1938 году фалянгісты разбамбілі офіс клюбу. Празь некалькі месяцаў Барсэлёна была акупаваная фалянгістамі, якімі «Барса» разглядалася як сымбаль каталянізму. Колькасьць сябраў клюбу складала ў той час толькі 3486 чалавек. Пасьля Грамадзянскай вайны каталянскі сьцяг быў забаронены, а клюбам было забаронена выкарыстоўваць негішпанскія назвы. У выніку гэтага клюб быў гвалтоўна перайменаваны ў ''Club de Fútbol Barcelona'', а каталянскі сьцяг быў выдалены з клюбнай эмблемы. У 1943 годзе «Барсэлёна» праводзіла паўфінальныя гульні супраць адвечнага суперніка — мадрыдзкага «[[Рэал Мадрыд|Рэалу]]». Першую гульню на «Ляс Кортс» «Барса» выйграла зь лікам 3:0. Перад другой гульнёй у пераапранальню «Барсы» зайшоў дырэктар агенцтва бясьпекі пры рэжыме Франка, які нагадаў гульцам «Барсы», што яны гуляюць толькі з-за «шчодрасьці рэжыму». «Рэал» выйграў гульню зь лікам 11:1. Але ж нягледзячы на палітычную сытуацыю ў краіне «Барсэлёна» выступала пасьпяхова на працягу 1940-х і 1950-х гадоў. У 1945 годзе пад кіраўніцтвам [[Жазэп Саміт’ер|Жазэпа Саміт’ера]] і з такімі гульцамі, як то [[Сэзар Радрыгес Альварэс|Сэзар]], [[Антоні Рамальетс|Рамальетс]] і [[Жуан Вэляска|Вэляска]], клюб выйграў сваю першую Ля Лігу з 1929 году. У 1948 і 1949 гадох каманда таксама выйгравала гэты тытул, а ў 1950 годзе каманда заваявала першы [[Лацінскі кубак]].

У 1950 годзе ў каманду перайшоў [[Ладыслаў Кубала]], які стаў адным з самых уплывовых гульцоў за гісторыю клюбу. У дажджлівую нядзелю 1951 году натоўп пакінуў стадыён «Ляс Кортс» пасьля перамогі над сантандэрскім «[[Расінг Сантандэр|Расінгам]]» пехатою ў знак салідарнасьці з бастуючымі трамвайнымі працоўнымі, зьдзівіўшы паліцыю рэжыму. Такія выпадкі зрабілі з «Барсэлёны» клюб, які для шмат каго ў Гішпаніі быў сымбалем свабодаў і правоў, якія парушаў рэжым Франка. Трэнэр [[Фэрнанда Даўчык]] і гулец Ладыслаў Кубала (які шмат кім успрымаецца як найлепшы гулец клюбу за ўсю гісторыю) прывялі «Барсу» ў 1952 годзе да перамогі ў пяці турнірах — Ля Лізе, Кубку Генэралісімуса, Лацінскім кубку, Кубку Эвы Дуартэ і Кубку Мартыні Росі. У 1953 годзе «Барса» зноўку атрымала перамогу ў Кубку Генэралісімуса і чэмпіянаце Гішпаніі.

=== Пераезд на «Камп Ноў» і прыбыцьцё Кройфа ===
[[Файл:Halve finale Uefa-cup PSV tegen Barcelona 3-0, elftal Barcelona, Bestanddeelnr 929-6484.jpg|міні|250пкс|зьлева|«Барсэлёна» ў 1978 годзе.]]
Посьпехі футбольнага клюбу вызначылі неабходнасьць будаўніцтва новага стадыёну, таму што «Ляс Кортс» страціў магчымасьць задавальняць усіх жадаючых паглядзець гульні каманды. [[Франсэск Міра-Санс]], прэзыдэнт клюбу з 1953 году быў адным з арганізатараў будоўлі «[[Камп Ноў]]», які быў уведзены ў эксплюатацыю 24 верасьня 1957 году. Новы стадыён быў здольны зьмяшчаць 90 тысяч гледачоў, сярод якіх было 49 тысяч сябраў клюбу. Перамогі ў чэміянатах Гішпаніі [[Чэмпіянат Гішпаніі па футболе 1958—1959 гадоў|сэзонаў 1958—1959]] і [[Чэмпіянат Гішпаніі па футболе 1959—1960 гадоў|1959—1960 гадоў]], а таксама ў [[Кубак кірмашоў 1957—1958 гадоў|Кубках кірмашоў 1957—1958]] і [[Кубак кірмашоў 1959—1960 гадоў|1959—1960 гадоў]] шмат у чым адбаліся з-за прысутнасьці ў камандзе трэнэра [[Эленія Эрэра|Эленія Эрэры]]. За тую каманду таксама гуляла шмат таленавітых гульцоў, як то [[Шандар Кочыш]], [[Золтан Цыбар]], [[Эварысту]], Кубала, [[Эўлёхіе Мартынэс]], [[Люіс Суарэс Мірамонтэс|Люіс Суарэс]] і іншых. Але гэтая плеяда гульцоў не захавалася ў камандзе да сярэдзіны 1960-х гадоў. Пройгрыш фіналу [[Кубак эўрапейскіх чэмпіёнаў|Кубка эўрапейскіх чэмпіёнаў]] у [[Бэрн]]е ў 1961 годзе стаў пачаткам кепскага пэрыяду для «Барсы», якая ў наступныя гады здолела выйграць толькі кубкі Гішпаніі 1963 і 1968 гадох, а таксам Кубак кірмашоў у 1966 годзе. Але нягледзячы на кепскія вынікі, колькасьць сябраў клюбу не спыняла росту.

[[Нарцыс дэ Карэрас]] у 1968 годзе ў сваёй інаўгурацыйнай прамове ўпершыню прамовіў знакамітае «болей за клюб» ({{мова-ca|més que un club|скарочана}}). Прэзыдэнт [[Агусьці Монталь і Коста]] (1969—1977) у сваіх шматлікіх прамовах спрабаваў падкрэсьліць каталянскую прыналежнасьць клюбу, а таксама барацьбу за дэмакратыю на футбольнай пляцоўцы, якую ўяўляла сабой «Барсэлёна». З-за гэтага Монталь даволі часта канфліктаваў з найвышэйшымі чыноўнікамі франкісцкай Гішпаніі. У 1973 годзе пасьля доўгай затрымкі, выкліканай неадназначнымі адносінамі Гішпанскай фэдэрацыі футболу да «Барсы», у клюб пераходзіць [[Ёган Кройф]]. У першы ж свой сэзон галяндзец дапамагае «Барсе» атрымаць перамогу ў чэмпіянаце Гішпаніі. У ходзе гэтага сэзону «Барсэлёна» разграміла свайго найбольш прынцыповага суперніка, мадрыдзкі «Рэал», на ягонай пляцоўцы зь лікам 5:0, а Кройфу дапамагалі ў нападзе [[Карлес Рэшак]], [[Жуан Мануэль Асэнсі]], [[Уга Сотыл]] ды [[Марсыяль Мануэль Піна Маралес]]. Кройф адразу ж стаў лідэрам як на полі, гэтак і за ягонай мяжой.

=== Пасьля вяртаньня дэмакратыі ===
Дзякуючы пераходу Гішпаніі на дэмакратычную форму кіраваньня ў гішпанскім спорце таксама адбыліся зьмены. Спартовыя клюбы і фэдэрацыі адгэтуль павінны былі кіравацца дэмакратычна. Прэзыдэнт [[Агусьці Монталь]] кіраваў «Барсай» у час пераходу да дэмакратыі. Футбол зьмяняўся, падпісаньне кантрактаў з замежнымі гульцамі было канчаткова дазволена. З пункту гледжаньня фінансаў футбол перажываў вельмі добры пэрыяд дзякуючы «нестандартным прыбыткам», зь якіх асабліва вылучаліся тэлевізійныя правы. У 1978 годзе ў клюбе адбыліся прэзыдэнцкія выбары, на якіх перамог [[Жазэп Люіс Нуньес]]. Нуньес заставаўся прэзыдэнтам клюбу да 2000 году. У 1979 годзе «Барса» выйшла ў фінал [[Кубак уладальнікаў кубкаў УЭФА|Кубку ўладальнікаў кубкаў]], дзе перамагла нямецкую «[[Фартуна Дусэльдорф|Фартуну]]». Болей за 30 тысячаў заўзятараў падтрымалі «Барсу» ў [[Базэль|Базэлі]], дзе адбылася гульня. «Барса» таксама перамагла ў гэтым турніры ў 1982 і 1989 гадох. У гэты час клюб таксама павялічваўся. У 1974 годзе ў клюбе было 66 тысячаў сябраў, гэтая колькасьць павялічылася да 77 тысячаў у 1978 годзе і да 108 тысячаў у 1986 годзе. Таксама павялічвалася колькасьць арганізацыяў прыхільнікаў клюбу, гэтак званых «пэніяў» ({{мова-ca|Penya|скарочана}}). У 1979 годзе такіх «пэніяў» было 96, а ўжо ў 1993 годзе іх было амаль што 700.

Да [[Чэмпіянат сьвету па футболе 1982 году|чэмпіянату сьвету 1982 году]] «Камп Ноў» быў пашыраны, а ў 1982 годзе быў пабудаваны «Мініэстадзі», на якім цяпер праводзіць свае хатнія гульні [[Барсэлёна Б|другая каманда «Барсы»]]. Але да [[Чэмпіянат Гішпаніі па футболе 1984—1985 гадоў|сэзону 1984—1985 гадоў]] клюб ня здолеў заваяваць ніводнага тытулу чэмпіёнаў Гішпаніі. У 1985 годзе «Барса» заваявала чэмпіёнства дзякуючы адбітаму Ўруці пэнальці на апошніх хвілінах гульні супраць «[[Рэал Вальядалід|Вальядаліду]]». У той час у «Барсе» гулялі такія гульцы, як [[Жуліё Альбэрта]], [[Мігелі]], [[Стыў Арчыбальд]], [[Бэрнд Шустэр]] і [[Рамон Алексанка]]. У наступным годзе «Барсэлёна» прайграла фінал Кубку эўрапейскіх чэмпіёнаў у [[Сэвільля|Сэвільлі]] румынскай «[[Сьцяўа Бухарэст|Сьцяўа]]». Пасьля [[Чэмпіянат сьвету па футболе 1986 году|кубку сьвету 1986 году]] «Барсэлёна» набыла ангельца [[Гары Лінэкэр]]а і баска [[Андоні Субісарэта|Андоні Субісарэту]], але каманда ня здолела дамагчыся значных посьпехаў. Ангелец [[Тэры Вэнэйблс]] (які давёў каманду да фінала Кубку чэмпіёнаў 1986 году) быў звольнены. Новым трэнэрам «Барсы» стаў [[Люіс Араганэс]]. Гульцы ўзбунтаваліся супраць прэзыдэнта Нуньеса, а сэзон скончыўся перамогай «Барсы» ў фінале кубку Гішпаніі над «[[Рэал Сасьедад Сан-Сэбастыян|Рэал Сасьедад]]» зь лікам 1:0.

У 1988 годзе ў каманду прыйшоў [[Ёган Кройф]], ужо ў якасьці галоўнага трэнэра, які стварыў каманду, якая стала вядома як «Дрым-тым». Кройф выкарыстоўваў гішпанскіх гульцоў ([[Пэп Гвардыёля|Жазэп Гвардыёля]], [[Хасэ Мары Бакера]] і [[Чыкі Бэгірыстайн]]), а таксама замежных зорак, як то [[Рональд Куман]], [[Мікаэль Ляўдруп]], [[Рамарыю]] і [[Хрыста Стоічкаў]]. Пад кіраўніцтвам Кройфа «Барса» выйграла чатыры тытулы Ля Лігі з 1991 па 1994 гады. У 1989 годзе каманда перамагла ў Кубку ўладальнікаў кубкаў, а таксама выйграла свой першы Кубак эўрапейскіх чэмпіёнаў у 1992 годзе, адолеўшы «[[Сампдорыя Генуя|Сампдорыю]]». Таксама «Барса» здабыла кубак Гішпаніі ў 1990 годзе, Супэркубак Эўропы ў 1992 годзе і тры Супэркубкі Гішпаніі. Кройф зрабіўся найпасьпяховейшым трэнэрам у гісторыі клюбу з 11 кубкамі (Жазэп Гвардыёля абыйшоў яго ў 2011 годзе). Таксама Кройф зрабіўся трэнэрам, які правёў найбольшую колькасьць гадоў у «Барсе» (8 гадоў).

=== Заканьчэньне эры Кройфа ===
У наступныя два гады пасьля перамогі ў [[Ля Ліга|Ля Лізе]] «Барса» выйграла яшчэ два тытулы чэмпіёнаў Гішпаніі, такім чынам давёўшы колькасьць перамогаў запар у чэмпіянаце да чатырох. Але ў 1994 годзе, пасьля буйной паразы ў фінале Лігі чэмпіёнаў ад італьянскага «[[Мілян (футбольны клюб)|Міляну]]» зь лікам 0:4, спартовае ды інстытуцыйнае становішча клюбу значна пагоршылася, што вылілася ў канфлікт паміж Ёганам Кройфам ды прэзыдэнтам клюбу Жазэпам Нуньесам. Траўматычная адстаўка Кройфа прывяла да сацыяльнага крызісу ў клюбе, які ўрэшце скончыўся адстаўкай Нуньеса ў 2000 годзе. Нягледзячы на ўнутраныя спрэчкі, «Барсэлёна» пад кіраўніцтвам [[Бобі Робсан]]а ў сэзоне 1996—1997 гадоў перамагла ў кубку Гішпаніі, Супэркубку Гішпаніі і Кубку ўладальнікаў кубкаў, а ў сэзонах 1997—1998 і 1998—1999 гадоў пад кіраўніцтвам [[Люі ван Гааль|Люі ван Гааля]] станавілася чэмпіёнам Гішпаніі. Таксама ў 1990-я гады баскетбольная каманда клюбу ўваходзіць у эліту эўрапейскага баскетболу, 4 разы выходзячы ў фінал [[Баскетбольная Эўраліга|Эўралігі]], а гандбольная каманда клюбу пераўтвараецца ў найлепшую каманду ў сьвеце, атрымаўшы перамогі ва ўсіх турнірах, у якіх яна брала ўдзел.

=== Адстаўка Нуньеса і зьяўленьне ў клюбе Ляпорты ===
[[Файл:Ronaldinho 11feb2007.jpg|міні|200пкс|Уладальнік залатога мяча 2005 году [[Раналдыньню]].]]
2000-я гады могуць быць падзеленыя на два этапы. Пасьля адстаўкі Нуньеса ў траўні 2000 году прэзыдэнтам клюбу быў абраны [[Жаан Гаспарт]]. На працягу трох гадоў ягонага кіраўніцтва клюбам футбольная каманда «Барсы» не выйграла аніводнага тытула, нягледзячы на вялізныя траты ў памеры 180 млн эўра на набыцьцё новых гульцоў. Баскетбольная каманда «Барсы» у 2003 годзе перамагла ў Эўралізе, але гэта не ўратавала Гаспарта ад адстаўкі. Прэзыдэнтам клюбу быў абраны [[Жаан Ляпорта]].

Клюб набыў новых гульцоў, як то [[Раналдыньню]], [[Самюэль Это’о]], [[Рафаэль Маркес]] і [[Дэку]], якія дапамаглі новай «Барсе» на чале з [[Франк Райкаард|Франкам Райкаардам]] здабыць два тытулы чэмпіёнаў Гішпаніі запар, а таксама стаць пераможцам Лігі чэмпіёнаў ў другі раз у гісторыі клюбу ў [[Ліга чэмпіёнаў УЭФА 2005—2006 гадоў|сэзоне 2005—2006 гадоў]]. Колькасьць сябраў «Барсы» перавысіла 140 тысячаў асобаў. Гэты этап у жыцьці клюбу скончыўся ў канцы сэзону 2007—2008 гадоў, калі пасьля двух гадоў бяз тытулаў клюб пакінуў Франк Райкаард.

=== Эра Гвардыёлі ===
[[Файл:Lionel Messi Player of the Year 2011.jpg|міні|200пкс|зьлева|Адзін з найлепшых футбалістаў сьвету [[Ліянэль Мэсі]].]]
У першы ж сэзон [[Жазэп Гвардыёля|Пэпа Гвардыёлі]] на чале каманды «Барса» увайшла ў гісторыю, здабыўшы гэтак званы «трыплет» (Ля Ліга, Кубак Гішпаніі ды Ліга чэмпіёнаў). Такім чынам Гвардыёля выйграў чэмпіянат Гішпаніі ў свой дэбютны сэзон у клюбе, зрабіўшы тое, што ня здолеў нават Франк Райкаард і Ёган Кройф. Пасьля перамогі ў фінале Лігі чэмпіёнаў у [[Рым]]е супраць «[[Манчэстэр Юнайтэд]]» каманда здабыла «трыплет», такім чынам стаўшы адзіным гішпанскім клюбам, што здолеў зрабіць гэта. «Барса» паўтарыла тое, што да яе рабілі «[[Сэлтык Глазга|Сэлтык]]», «[[Аякс Амстэрдам|Аякс]]», [[ПСВ Эйндговэн|ПСВ]] і «Манчэстэр Юнайтэд».

«Барсэлёна» здабыла тытул эўрапейскіх чэмпіёнаў, меўшы ў сваім стартавым складзе ў фінале 7 дамарослых гульцоў. Каманда Пэпа Гвардыёлі таксама пабіла шэраг рэкордаў у чэмпіянаце Гішпаніі (рэкорд па колькасьці забітых галоў, колькасьць выйграных гульняў у гасьцёх і г. д.). На пачатку [[Чэмпіянат Гішпаніі па футболе 2009—2010 гадоў|сэзону 2009—2010 гадоў]] «Барсэлёна» здабыла Супэркубак Гішпаніі, перамогшы «[[Атлетык Більбао|Атлетык]]» у двух гульнях. Таксама каманда здабыла Супэркубак Эўропы, адолеўшы данецкі «[[Шахтар Данецк|Шахтар]]» зь лікам 1:0. Пасьля перамогі над «[[Эстудыянтэс дэ ля Плята|Эстудыянтэсам]]» зь лікам 2:1 у фінале чэмпіянату сьвету па футболе сярод клюбаў «Барса» ўвайшла ў гісторыю як першы клюб, які здолеў выйграць 6 тытулаў у адным календарным годзе. У траўні 2010 году каманда Гвардыёлі здабыла другі тытул чэмпіёнаў Гішпаніі запар, набраўшы 99 балаў, што дагэтуль таксама не рабіла аніводная каманда ў гісторыі. 11 ліпеня 2010 году [[зборная Гішпаніі па футболе|зборная Гішпаніі]] перамагла ў фінале чэмпіяната сьвету з 7 гульцамі «Барсэлёны» ў стартавым складзе, 6 зь якіх зьяўляліся дамарослымі гульцамі клюбу. 5 лютага 2011 году каманда пабіла новы рэкорд чэмпіянату Гішпаніі, перамогшы мадрыдзкі «[[Атлетыка Мадрыд|Атлетыка]]» і такім чынам давёўшы сэрыю перамогаў запар да 16. 2 сакавіка 2011 году каманда пабіла яшчэ адзін рэкорд чэмпіянату Гішпаніі, перамогшы «[[Валенсія (футбольны клюб)|Валенсію]]» і, такім чынам, давёўшы сэрыю бяспройгрышных гульняў запар у гасьцёх да 20. [[Чэмпіянат Гішпаніі па футболе 2010—2011 гадоў|Сэзон 2010—2011 гадоў]] скончыўся перамогай «Барсы» у Ля Лізе трэці сэзон запар, а таксама здабычай перамогі ў Лізе чэмпіёнаў. У [[Чэмпіянат Гішпаніі па футболе 2011—2012 гадоў|сэзоне 2011—2012 гадоў]], які стаў апошнім для Гвардыёлі ў «Барсе», каманда здабыла Супэркубак Гішпаніі, Супэркубак Эўропы, тытул пераможцаў чэмпіянату сьвету па футболе сярод клюбаў і кубак Гішпаніі. Такім чынам «Барса» пад кіраўніцтвам Пэпа Гвардыёлі выйграла 14 з 18 магчымых турніраў на працягу 4 гадоў.

=== Апошнія дасягненьні ===
[[Файл:Luis Suarez FCB 2014.jpg|міні|[[Люіс Суарэс]] далучыўся да клюбу ў 2014 годзе і склаў трыё нападнікаў Мэсі, Суарэс і Нэймар, ўсталяваўшы некалькі рэкордаў паводле колькасьці забітых галоў.]]
Зь лета 2012 году новым трэнэрам «Барсы» быў [[Тыта Вілянова]], які дагэтуль быў першым асыстэнтам Гвардыёлі, аднак 19 ліпеня 2013 году Вілянова выйшаў у адстаўку з-за рэцыдыву [[Рак (захворваньне)|рака]].  22 ліпеня 2013 году каманду ачоліў [[Хэрарда Мартына]]. А першым афіцыйным матчах пад ягоным кіраўніцтвам каманда правяла ў рамках Супэрбука Гішпаніі супраць мадрыдзкага «Атлетыка». Паводле вынікаў двух матчаў супрацьстаяньне скончылася перамогай каталянскага клюбу, дзякуючы голу ў гасьцёх. 23 студзеня 2014 году [[Сандра Расэль]] сушоў з пасады прэзыдэнта клюбу праз абвінавачаньні ў меркаванай незаконнасьці трансфэра [[Нэймар]]а ў «Барсэлёну». Новым прэзыдэнтам стаў [[Жазэп Бартамэў]]. Паводле выніках сэзону «Барсэлёна» была вельмі блізкая да перамогі ў чэмпіянаце, аднак у апошняй гульні, дзе «Барсэлёна» сустракалася з «Атлетыкам», сіне-гранатавым была неабходна перамога, каб узьняцца на першы радок. Не зважаючы на тое, што ў першым тайме [[Алексіс Санчэс]] забясьпечыў перавагу гаспадароў, абаронца мадрыдцаў [[Дыега Гадын]] зрабіў лік роўным, і, такім чынам, чэмпіёнам стаўся гэты мадрыдзкі клюб. Праз дрэнныя вынікі і адсутнасьць тытулаў Мартына сышоў у адстаўку, а новым трэнэрам стаў былы капітан каманды і ў мінулым сэзоне трэнэр «[[Сэльта Віга|Сэльты]]» [[Люіс Энрыке]].

У сэзоне 2014—2015 гадоў «Барсэлёна» зноўку як некалі зрабіла «трыплет», атрымаўшы перамогі ў ля Лізе, кубку Гішпаніі і Лізе чэмпіёнаў, стаўшы першай эўрапейскай камандай, якая зрабіла гэты другі раз<ref>[http://www.espnfc.com/blog/the-match/60/post/2479474/johan-cruyffs-influence-barcelona-win-champions-league «Johan Cruyff's influence endures as Barcelona complete the „double-treble“]. ESPN.</ref>. Галоўная моц «Барсэлёны» сыходзіла ад трыё гульцоў нападу [[Ліянэль Мэсі]], [[Люіс Суарэс]] і Нэймар, які разам настралялі 122 галоў ва ўсіх спаборніцтвах, што зьяўляецца абсалютным рэкордам для трыё ў гісторыі футболу Гішпаніі<ref>[https://www.theguardian.com/football/2015/jun/06/barcelona-luis-suarez-lionel-messi-juventus-champions-league-final «Barcelona's Luis Suárez, Leo Messi and Neymar too good for Juventus»]. The Guardian.</ref>. 11 жніўня «Барсэлёна» распачала сэзон 2015—2016 гадоў зь перамогі ў Супэркубку Эўропы, адолеўшы «[[Сэвільля (футбольны клюб)|Сэвільлю]]» зь лікам 5:4. Каляндарны год каманда скончыла перамогай зь лікам 3:0 над аргентынскім клюбам «[[Рывэр Плэйт Буэнас-Айрэс|Рывэр Плэйт]]» у фінале клюбнага чэмпіянату сьвету, а Суарэс, Мэсі і [[Андрэс Іньеста|Іньеста]] увайшлі ў тройку лепшых гульцоў турніру<ref>[https://web.archive.org/web/20151222193357/http://www.fcbarcelona.com/football/first-team/detail/article/iniesta-messi-and-suarez-make-up-club-world-cup-podium «Iniesta, Messi and Suárez make up Club World Cup Podium»]. FC Barcelona.</ref>. Пасьля перамогі над «[[Раё Вальекана Мадрыд|Раё Вальекана]]» 3 сакавіка 2016 году «Барсэлёна» давяла лік матчаў без паразаў да 34 гульняў, такім чынам, усталяваўшы новы рэкорд гішпанскага футболу. У наступным лік такіх матчаў быў даведзены да 39, калі 2 красавіка ў хатнім матчы супраць мадрыдзкага «Рэалу» клюб атрымаў паразу зь лікам 1:2<ref>[https://web.archive.org/web/20160604214825/http://www.thenational.ae/sport/primera-liga/cristiano-ronaldo-fires-late-winner-as-real-madrid-end-barcelonas-39-match-unbeaten-run «Cristiano Ronaldo fires late winner as Real Madrid end Barcelona's 39 match unbeaten run»]. The National.</ref>. 14 траўня 2016 году «Барсэлёна» атрымала шосты тытул пераможцы Ля Лігі ў васьмі сэзонах. А трыё Мэсі, Суарэс і Нэймар скончыў сэзон з 131 галамі, пабіўшы рэкорд, які яны ўсталявалі ў мінулым годзе<ref>[https://www.telegraph.co.uk/football/2016/05/13/barcelona-and-real-madrid-la-liga-final-day-live/ «14 May 2016»]. The Daily Telegraph.</ref>.

29 траўня 2017 году быў абраны новы галоўны трэнэр [[Эрнэстэ Вальвэрдэ]], які замяніў на пасадзе Люіса Энрыке. Скончыўшы [[чэмпіянат Гішпаніі па футболе 2017—2018 гадоў|сэзон 2017—2018 гадоў]] перамогай у чэмпіянаце Гішпаніі, клюб таксама пераўзышоў свой рэкорд па колькасьці матчаў без паразаў, давёўшы лік на 43, калі 9 траўня 2018 году быў перайграны «[[Вільярэал (футбольны клюб)|Вільярэал]]» зь лікам 5:1<ref>[https://www.fcbarcelona.com/football/first-team/match-archive/2017-2018/la-liga/round-34/fc-barcelona-vila-real-cf «FC Barcelona 5–1 Villarreal CF: Record breakers»]. FC Barcelona.</ref>.

== Тытулы ==
* '''[[Ля Ліга]]: 27'''
** 1929, 1945, 1948, 1949, 1952, 1953, 1959, 1960, 1974, 1985,
** 1991, 1992, 1993, 1994, 1998, 1999, 2005, 2006, 2009, 2010, 
** 2011, 2013, 2015, [[Ля Ліга 2015—2016 гадоў|2016]], [[Ля Ліга 2017—2018 гадоў|2018]], [[Ля Ліга 2018—2019 гадоў|2019]], [[Ля Ліга 2022—2023 гадоў|2023]]

* '''[[Кубак Гішпаніі па футболе|Кубак Гішпаніі]]: 31'''
** 1910, 1912, 1913, 1920, 1922, 1925, 1926, 1928, 1942, 1951, 
** 1952, 1953, 1957, 1959, 1963, 1968, 1971, 1978, 1981, 1983, 
** 1988, 1990, 1997, 1998, 2009, 2012, 2015, 2016, 2017, 2018
** 2021

* '''[[Супэркубак Гішпаніі]]: 14''' 
** 1983, 1991, 1992, 1994, 1996, 2005, 2006, 2009, 2010, 2011,
** 2013, 2016, 2018, 2023

* '''[[Ліга чэмпіёнаў УЭФА]]: 5'''
** 1992, 2006, 2009, 2011, 2015

* '''[[Кубак уладальнікаў кубкаў УЭФА]]: 4'''
** 1979, 1982, 1989, 1997

* '''[[Кубак кірмашоў]]: 3 ''' 
** 1958, 1960, 1966

* '''[[Супэркубак УЭФА|Супэркубак Эўропы]]: 5''' 
** 1992, 1997, 2009, 2011, 2015

* '''[[Лацінскі кубак]]: 2'''
** 1949, 1952

* '''[[Кубак Эвы Дуартэ]]'''
** 1945, 1949, 1952, 1953

* '''[[Чэмпіянат Каталёніі па футболе|Чэмпіянат Каталёніі]]: 22'''
** 1902, 1905, 1909, 1910, 1911, 1913, 1916, 1919, 1920, 1921, 
** 1922, 1924, 1925, 1926, 1927, 1928, 1930, 1931, 1932, 1935, 
** 1936, 1938

* '''[[Кубак Мартыні Росі]]: 2'''
** 1952, 1953

* '''[[Пірэнэйскі кубак]] : 4'''
** 1910, 1911, 1912, 1913

* '''[[Міжземнаморская ліга]]: 1'''
** 1937

* '''[[Копа дэ ля Ліга]]: 2'''
** 1982, 1986

* '''[[Кубак Барсэлёны]]: 1'''
** 1903

* '''[[Ліга Каталяна]]: 1'''
** 1938

* '''[[Кубак Каталёніі]]: 7'''
** 1991, 1993, 2000, 2004, 2005, 2007, 2013

== Склад каманды ==
: ''Актуальны на 12 верасьня 2024 году''
{{Склад}}
{{Гулец|1|{{Сьцяг Нямеччыны}}|Бр|[[Марк-Андрэ тэр Штэген]]|капітан|1992}}
{{Гулец|2|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Аб|[[Паў Кубарсі]]||2007}}
{{Гулец|3|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Аб|[[Алехандра Бальдэ]]||2003}}
{{Гулец|4|{{Сьцяг Уругваю}}|Аб|[[Рональд Арауха]]||1999}}
{{Гулец|5|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Аб|[[Іньіга Мартынэс]]||1991}}
{{Гулец|6|{{Сьцяг Гішпаніі}}|ПА|[[Паблё Мартын Паэс Гавіра|Гаві]]||2004}}
{{Гулец|7|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Нап|[[Фэран Торэс]]||2000}}
{{Гулец|8|{{Сьцяг Гішпаніі}}|ПА|[[Пэдры]]||2002}}
{{Гулец|9|{{Сьцяг Польшчы}}|Нап|[[Робэрт Левандоўскі]]||1988}}
{{Гулец|10|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Нап|[[Ансу Фаці]]||2002}}
{{Гулец|11|{{Сьцяг Бразыліі}}|Нап|[[Рафаэл Дыяс Бэлолі|Рафіньня]]||1996}}
{{Гулец|13|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Бр|[[Іньякі Пэньня]]||1999}}
{{Гулец|14|{{Сьцяг Гішпаніі}}|ПА|[[Паблё Торэ]]||2003}}
{{Падзел складу}}
{{Гулец|15|{{Сьцяг Даніі}}|Аб|[[Андрэас Крыстэнсэн]]||1996}}
{{Гулец|16|{{Сьцяг Гішпаніі}}|ПА|[[Фэрмін Лёпэс]]||2003}}
{{Гулец|17|{{Сьцяг Гішпаніі}}|ПА|[[Марк Касадо]]||2003}}
{{Гулец|18|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Нап|[[Паў Віктар]]||2001}}
{{Гулец|19|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Нап|[[Лямін Ямаль]]||2007}}
{{Гулец|20|{{Сьцяг Гішпаніі}}|ПА|[[Дані Ольма]]||1998}}
{{Гулец|21|{{Сьцяг Нідэрляндаў}}|ПА|[[Фрэнкі дэ Ёнг]]||1997}}
{{Гулец|23|{{Сьцяг Францыі}}|Аб|[[Жуль Кундэ]]||1998}}
{{Гулец|24|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Аб|[[Эрык Гарсія]]||2001}}
{{Гулец|26|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Бр|[[Андэр Астраляга]]||2004}}
{{Гулец|28|{{Сьцяг Гішпаніі}}|ПА|[[Марк Бэрналь]]||2007}}
{{Гулец|32|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Аб|[[Эктар Форт]]||2006}}
{{Гулец|35|{{Сьцяг Гішпаніі}}|Аб|[[Жэрар Мартын]]||2002}}
{{Канец складу}}

== Заўзятары клюбу ==
Клюб афіцыйна належыць сябрам клюбу, так званым «соцыс» (ад [[Каталёнская мова|кат.]] ''Socis'' — «сябры»). На пачатак 2013 году па ўсім сьвеце 180 000 соцыс, аб’яднаныя ў 1888 афіцыйных «пэніяў» — фан-суполак. Неафіцыйная «пэнья» «Барсэлёны» ёсьць і ў Беларусі — гэта ''Blaugrana Frente Belaruso'' (з [[Гішпанская мова|гішп.]] — «Блакітна-гранатавы беларускі фронт»), якія часьцей за ўсё зьбіраюцца для прагляду гульняў у менскім рэстаране «Камяніца», а таксама арганізавана падтрымлівалі клюб на стадыёнах у [[Менск]]у, [[Кіеў|Кіеве]], [[Данецк]]у ды [[Казань|Казані]].

== Крыніцы ==
{{Крыніцы}}

== Вонкавыя спасылкі ==
* [http://www.fcbarcelona.com/ Афіцыйны сайт]

{{Склад ФК Барсэлёна}}
{{ФК Барсэлёна}}
{{Ля Ліга чэмпіянату Гішпаніі па футболе}}
{{Пераможцы Лігі чэмпіёнаў УЭФА}}

[[Катэгорыя:Барсэлёна (футбольны клюб)| ]]