Уладзімер Саламонавіч Лазарэвіч

Уладзімер Саламонавіч Лазарэвіч
15 верасьня 1882(1882-09-15) — 20 чэрвеня 1938(1938-06-20) (55 гадоў)
Месца нараджэньня	Сакольскі павет, Гарадзенская губэрня, Літоўскае генэрал-губэрнатарства, Расейская імпэрыя або Беласток, Гарадзенская губэрня, Літоўскае генэрал-губэрнатарства, Расейская імпэрыя
Месца сьмерці	расстрэльны палігон «Камунарка»[d]
Уладзімер Саламонавіч Лазарэвіч у Вікісховішчы

Уладзі́мер Саламо́навіч Лазарэ́віч (2 верасьня [ст. ст. 14] 1882, в. Астроўка, Сакольскі павет (паводле іншых зьвестак Беласток) — 20 чэрвеня 1938, Масква, «Камунарка», НКВД) — савецкі вайсковец, пэдагог.

Жыцьцяпіс

Зь беларускай шляхецкай сям’і. У 1912 годзе скончыў Акадэмію Генэральнага штаба. Удзельнік 1-й сусьветнай вайны, падпалкоўнік.

З 1918 у Чырвонай арміі: ва Ўсерасейскім галоўным штабе, на Ўсходнім. фронце. Зь лістапада 1919 на Заходнім фронце — начальнік штаба фронту, камандуючы 3-й арміі. Пасьля на Паўднёвым фронце камандуючы арміі, дзе вызначыўся пры ўзяцьці чангарскіх і сіваскіх пазыцыяў Урангеля ў Крыме.

З 1921 камандуючы Туркестанскім фронтам, з 1922 намесьнік начальніка ваенна-навучальных устаноў РСЧА, з 1925 начальнік Вайскова-паветранай акадэміі, з 1934 начальнік катэдры Вайскова-транспартнай акадэміі Чырвонай арміі.

Сябра ВКП(б) з 1932. Узнагароджаны 3 ордэнамі. Арыштаваны 4 лютага 1938 у Маскве. Асуджаны вайсковай калегіяй Вярхоўнага суда СССР 20 лютага 1938 за «ўдзел у ваенна-фашысцкай змове» да ВМП. Расстраляны. Рэабілітаваны 5 траўня 1956.

Літаратура

• Лявон Юрэвіч. Літаратурны рух на эміграцыі. Менск, БГА, 2002.