Тэлесэрыял-анталёгія
Тэлесэрыял-анталёгія (па-ангельску: Anthology series, таксама зрэдчас Anthology drama) — разнастайнасьць тэлесэрыялаў, на радыё і тэлебачаньні, у якіх кожны з эпізодаў мае ўласную гісторыю, пэрсанажаў і актораў. Фармат ўпершыню зьявіўся на радыё NBC ў 1927 годзе, пасьля выхаду праграмы The Collier Hour, якая лічыцца першай драмай-анталёгіяй.
Пік посьпеху фармату прыйшоўся на пэрыяд Залатога стагодзьдзя тэлебачаньня ў 1950-х гадах[1] дзякуючы посьпеху праграмы «Тэлевізійны тэатар Крафта» (1947—1958), The United States Steel Hour (1953—1963) і The Philco Television Playhouse (1948—1955), ды таксама «Заля славы Hallmark» (з 1951) і Disneyland (з 1954). Большасьць праграм доўжыліся гадзіну ці больш, і сюжэтамі для іх былі клясычныя літаратурныя творы, сацыяльна значныя тэмы і сур’ёзныя драматычныя гісторыі, ды таксама тэлевэрсіі брадвейскіх пастановак, што рабіла шоў вельмі прэстыжным для гледачоў[1] і зацікаўлівала вядомых актораў таго часу, такіх як Бэт Дэвіс, Сэлеста Холм, Грэйс Келі, Люсіль Бол, Дэвід Нівэн, Полі Бэргэн, Ліліян Гіш, Пол Ньюман, Разалінд Расэл, Шарль Буайэ, Джоэл Маккры, Джаан Ўудўард і дзясяткі іншых. Некаторыя зоркі клясычнага Галівуду, такія як Ларэта Янг, Дуглас Фэрбэнкс і Барбара Стэнвік, у пачатку пяцідзясятых перайшлі на тэлебачаньне і выступалі менавіта ў сваіх асабістых тэлесэрыялах-анталёгіях[1].
У 1950 годзе, на хвалі посьпеху фармату, каналы пачалі выпускаць ня толькі гадзінныя, але і паўгадзінныя драмы, але яны часта падвяргаліся крытыцы з-за таго, што аўтары спрабавалі ўціснуць сур’ёзныя тэмы ў трыццаць хвілін. Многія называлі гэтыя праграмы «нізкапробным забаўкай»[1]. Акрамя клясычных драм, у другой палове пяцідзясятых посьпеху дасягнулі фантастычныя і вузкажанравыя шоў, такія як «Альфрэд Хічкок прадстаўляе» (1955—1965) і «Змрочная зона» (1959—1964).
У пачатку шасьцідзясятых посьпеху фармату зьменшыўся і рэйтынгі шматлікіх шоў пачалі падаць, што прыводзіла да іх закрыцьця і паступовай сьмерці ўсяго напрамку з-за разьвіцьця іншых тэлевізійных жанраў. Многія запісы клясычных шоў не захаваліся, бо ў пяцідзясятых не было практыкі паўтору жывых тэатралізаваных тэлэпастановак, а тыя матэрыялы, якія засталіся, здымаліся людзьмі з кінэскопаў і маюць вельмі нізкая якасьць[1]. У наступныя гады фармат зьяўляўся на тэлебачаньні нерэгулярна, і сярод яскравых яго прадстаўнікоў можна вылучыць шоў «Човен каханьня» (1977—1986), «Гатаэль» (1983—1988), «Байкі са склепу» (1989—1996), «Амэрыканская гісторыя жахаў» (з 2011), і «Чорнае люстэрка» (з 2011).