Тэба (спадарожнік Юпітэра)
| спадарожнік Юпітэру | |
 | |
| Гісторыя адкрыцьця | |
|---|---|
| Першаадкрывальнік | Стывэн Сынот, Вояджэр-1 |
| Дата адкрыцьця | 5 сакавіка 1979 |
| Месца адкрыцьця | Вояджэр-1 |
| Арбітальныя характарыстыкі | |
| Вялікая паўвось | 221 900 км[1] |
| Эксцэнтрысытэт | 0,0175 |
| Арбітальны пэрыяд | 0,675 дня |
| Нахіл арбіты | 1,076° (да экватару Юпітэру) |
| Апацэнтар | 226 000 км |
| Пэрыцэнтар | 218 000 км |
| Фізычныя характарыстыкі | |
| Дыямэтар | 116х98х84 км |
| Сярэдні радыюс | 49,3 км |
| Плошча паверхні | 45 000 км² |
| Маса | 4,3 × 1017 кг |
| Шчыльнасьць | 0,86 г/см³ |
| Аб’ём | 500 000 кубічны кіламетр |
| Прыскарэньне вольнага паданьня | 0,013 м/с² |
| Пэрыяд вярчэньня вакол сваёй восі | Сынхранізаваны з арбітальным пэрыядам |
| Альбэда | 0,047 |
| Тэмпэратура паверхні | 124 К (−149 °С) |
| Атмасфэра | адсутнічае |
Тэба — унутраны спадарожнік плянэты Юпітэр, адкрыты Стывэнам Сынотам падчас апрацоўкі фатаздымкаў міжплянэтнага апарату «Вояджэр-1». У 1983 годзк спадарожнік атрымаў імя ў гонар німфы Тэбы. Пасьля «Вояджэраў» спадарожнік быў дасьледаваны апаратам «Галілеа» у 1995 годзе.
Параўнальна зь іншымі ўнутранымі спадарожнікамі Тэба мае даволі вялікія паказчыкі эксцэнтрысытэту й нахілу кружніку, што можа быць павязана з уплывам суседняга Іо ў мінулым.[2] Тэба заўсёды павёрнутая да Юпітэру адным бокам дзякуючы сынхранізаванаму вярчэньню.
Тэба мае эліпсападобную няправільную форму. Яе паверхня цёмная, вядучае й вядомае паўшар’і адрозьніваюцца адно ад аднога паводле яркасьці ў 1,3 разы. На Тэбе маецца шмат кратэраў, зь якіх на наш час мае назву толькі найвялікшы 40-кілямэтровы Зэт.[3]
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ https://nssdc.gsfc.nasa.gov/planetary/factsheet/joviansatfact.html
- ^ Burns, Joseph A.; Simonelli, Damon P.; Showalter, Mark R.; Hamilton, Douglas P.; Porco, Carolyn C.; Throop, Henry; Esposito, Larry W. (2004). «Jupiter’s Ring-Moon System» (PDF). In Bagenal, Fran; Dowling, Timothy E.; McKinnon, William B. Jupiter: The Planet, Satellites and Magnetosphere. Cambridge University Press. pp. 241—262. Bibcode:2004jpsm.book..241B. ISBN 978-0-521-81808-7.
- ^ Thomas, P. C.; Burns, J. A.; Rossier, L.; Simonelli, D.; Veverka, J.; Chapman, C. R.; Klaasen, K.; Johnson, T. V.; Belton, M. J. S.; Galileo Solid State Imaging Team (September 1998). «The Small Inner Satellites of Jupiter». Icarus 135 (1): 360—371. Bibcode:1998Icar..135..360T. doi:10.1006/icar.1998.5976.