Скорагаворка
Скорагаво́рка[1], быстрамо́ўка[2][3] — фальклёрны твор, пабудаваны на спалучэньні гукаў, якія перашкаджаюць хутка й выразна вымаўляць словы; жанр народна-паэтычнай творчасьці. Скорагаворкі пашыраны ў дзіцячым фальклёры й выкарыстоўваюцца для трэніроўкі дыкцыі. Напрыклад: «Пекар Пётар пёк пірог».
Зборнікі беларускіх скорагаворак
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- «Мама Мышка сушыла шышкі» (1983) аўтар Янка Саламевіч
- «Прыгаршчы языкаломак» (2011) аўтар Анатоль Клышка
- «Падарожжы па бездарожжы» (2012) аўтар Скарбнік Хука
- «Воз вёз лёс»[4] (2013) аўтар Рыгор Барадулін
Іншыя кнігі, у якіх можна знайсьці скорагаворкі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- «Беларускае літаратурнае вымаўленьне» (2006) аўтар Андрэй Каляда
- «Дарынка-весялінка»[5] (1999) аўтар Міхась Пазьнякоў
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Скорагаворка / Беларуска-рускі слоўнік: У 3 т.
- ^ Быстрамоўка / Практыка і тэорыя літаратурнага мастацтва. Менск: Інбелкульт, 1923
- ^ Быстрамоўка / Беларуска-расійскі слоўнік. Менск: Дзяржаўнае выдавецтва Беларусі, 1925
- ^ http://kamunikat.org/halounaja.html?pubid=24410
- ^ http://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=18257
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Беларуская энцыкляпэдыя: У 18 т. Т.14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 14. — 512 с. — 10 000 ас. — ISBN 985-11-0238-5 (Т. 14)