Распалубка
Appearance
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cc/%D0%A6%D0%B8%D0%BB%D0%B8%D0%BD%D0%B4%D1%80%D0%B8%D1%87%D0%B5%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9_%D0%BD%D0%B0_%D1%80%D0%B0%D1%81%D0%BF%D0%B0%D0%BB%D1%83%D0%B1%D0%BA%D0%B0%D1%85.jpg)
Распа́лубка — частка скляпеньня, утвораная перасячэньнем яго дзьвюх узаемна пэрпэндыкулярных цыліндрычных паверхняў. Звычайна робяць пры разьмяшчэньні верхняй кропкі праёмаў (аконных, дзьвярных, нішаў і інш.) вышэй за пяту асноўнага скляпеньня. Распалубкі ўтвараюць малыя скляпеньні, радыюс якіх вызначаецца шырынёй праёму. Вядомы ў сярэднявечных раманскіх і гатычных збудаваньнях.
На Беларусі зьявіліся ў XVI стагодзьдзі ў адна- і трохнэфавых храмах, пашырыліся ў XVII—XVIII стагодзьдзях у збудаваньнях стылю барока; вядомы ў грамадзянскай архітэктуры XVIII стагодзьдзя. Часам распалубкі ўпрыгожвалі размалёўкай, як, напрыклад, у касьцёле кармэлітаў у Ружанах, Троіцкім касьцёле ў Косаве й інш.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т.. — Мн.: 2001 Т. 13: Праміле — Рэлаксін. — С. Распалубка.