Піна
| Піна лац. Pina | |
 Піна, краявід зь Пінскага моста | |
| Агульныя зьвесткі | |
|---|---|
| Выток | каля вёскі Пераруб Янаўскага раёну |
| Вусьце | у межах Пінску |
| Краіны басэйну | Беларусь |
| Вобласьці | Берасьце́йская во́бласьць |
| Даўжыня | 40 км |
| Сярэднегадавы сьцёк | 8,6 м³/с |
| Плошча басэйну | 2460 км² |
| Нахіл воднай паверхні | 0,01 ‰ |
Пі́на — рака ў Беларусі, левая прытока Прыпяці. Цячэ ў Янаўскім і Пінскім раёнах Берасьцейскае вобласьці. Даўжыня 40 км. Плошча вадазбору 2460 км². Выдатак вады ў вусьці 8,6 м³/с. Сярэдні нахіл воднай паверхні 0,01%.
Асноўныя прытокі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Правыя: канава Выценская, канава Таўкачыха, канава Кобельская, канава каля вёскі Хамічава
- Левыя: Струга, Няслуха, Піліпаўка
На рацэ
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Назва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Паходжаньне гідроніму Піна — спрэчнае пытаньне. Паводле адной вэрсіі, называць раку сталі ад пены (укр. піна), якая на ёй плавала. Паводле іншай вэрсіі — ад лац. pinus — 'хвоя', бо хвоі расьлі на ўзьбярэжжы ракі.
Агульныя зьвесткі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Пачынаецца каля вёскі Перарубу Янаўскага раёну (паводле меркаваньня некаторых дасьледнікаў, каля в. Дубае Пінскага раёну[1]), вусьце ў межах Пінску. Цячэ нізінай Прыпяцкім Палесьсем.
Даліна невыразная, зьліваецца з прылеглай мясцовасьцю. Рэчышча слабазьвілістае, шырынёй 30—40 м. У выніку каналізацыі лукавіны выпрастаныя, рэчышча паглыбленае на перакатах.
Воднасьць ракі падтрымліваецца перакідам часткі сьцёку з Прыпяці праз сыстэму Выжаўскага і Белаазерскага каналаў. Піна зьяўляецца часткаю Дняпроўска-Бужанскага каналу[2].
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Энцыклапедыя прыроды Беларусі: у 5 т. Т. 4: Недалька ― Стаўраліт / Рэдкал.: І. П. Шамякін (галоўны рэдактар) і інш. — Мн.: БелСЭ, 1985. С. 455.
- ^ Блакітная кніга Беларусі. Энцыкл. — Мн.: 1994. С. 288.
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Блакітная кніга Беларусі: энцыкл / Рэдкал.: Н. А. Дзісько, М. М. Курловіч, Я. В. Малашэвіч і інш.; Маст. В. Г. Загародні. — Мн.: БелЭн, 1994. — 415 с. — ISBN 5-85700-133-1 С. 288.
- Энцыклапедыя прыроды Беларусі: у 5 т. Т. 4: Недалька ― Стаўраліт / Рэдкал.: І. П. Шамякін (галоўны рэдактар) і інш. — Мн.: БелСЭ, 1985. — 598 с.
- Государственный водный кадастр: Водные ресурсы, их использование и качество вод (за 2004 год) / М-во природных ресурсов и охраны окружающей среды. — Мн., 2005. — 135 с.
- Ресурсы поверхностных вод СССР. Описание рек и озёр и расчёты основных характеристик их режима. Т. 5. Белоруссия и Верхнее Поднепровье. Ч. 1—2. — Л., 1971.