Важніца

Важня (справа) ў фальварку Стрэмсбэргс (Швэцыя)

Важніца — тып збудаваньня, у якім захоўвалі гарадзкі эталён вагаў. Будавалася на гандлёвай плошчы гораду ці мястэчка, часта ў комплексе зь мерніцай ці ратушай.

Паходзіць ад старажытнарускага вага, адкуль перайшло ў беларускую мову.

У Вялікім Княстве Літоўскім

Звычайна важніца ўяўляла сабой аднапавярховы каменны ці драўляны будынак, накрыты двух-або чатырохсхільным дахам. Унутры была ўласна важніца, там захоўваліся гарадзкія вагі і меры, і мерніца, дзе ўзважвалі і вымяралі тавары. У Вялікім Княстве Літоўскім XV—XVIII стст. важніцы былі ва ўсіх значных гарадах, звычайна на гандлёвых плошчах, часам прымыкаючы да ратушы і гандлёвыў радоў. Так, напрыклад, у ня самым вялікім мястэчку Глыбокім у 1765 року пры 59 крамах была пастаянна дзеючая важніца. Часам іх будавалі на галоўных дарогах у комплексе з мытнямі^[1]^[2].

Крыніцы

Літаратура

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 1996. — Т. 3: Беларусы — Варанец. — 511 с. — ISBN 985-11-0068-4
Юрэвіч А. К., Яновіч А. І. Старажытныя беларускія меры. — Мн., 1972
Якимович, Ю. А. Зодчество Белоруссии XVI — середины XVII в. — Мн., 1991.

[1] Сяргей Сергачоў. Малыя гарады ― захавальнікі рэгіянальнай архітэктуры Беларусі. Архітэктура і будаўніцтва. ― Мн., 2004, №9

[2] Сяргей Сергачоў. Творчасць Беларусі: «У горадзе на рынку»

[1]

[2]