Прагляд крыніцы для Славенская чыгунка

{{Каардынаты|46|3|24|паўночнае|14|30|33|усходняе|выяўленьне=загаловак}}
{{Кампанія
|назва               = «Славенская чыгунка»
|арыгінальная_назва  = {{мова-sl|Slovenske železnice|скарочана}}
|лягатып             = Slovenske železnice wordmark logo.svg
|выява               = SŽ 312 317.jpg
|тып                 = [[таварыства з абмежаванай адказнасьцю]]
|лістынг             = 
|дэвіз               = 
|заснаваная          = {{Дата пачатку|26|6|1991|1}}<ref>{{Артыкул|аўтар=Ёсіп Орбаніч.|загаловак=Дваццаць гадоў Славенскай чыгунцы|арыгінал=Dvajset let Slovenskih železnic|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/media/k2/attachments/NovaProga_Junij-2011.pdf|мова=sl|выданьне=Новы шлях|тып=часопіс|месца=Любляна|год=Чэрвень 2011|нумар=|старонкі=3-5|issn=}}</ref>
|закрытая            = 
|заснавальнікі       = 
|уласьнікі           = Урад [[Славенія|Славеніі]]
|краіна              = Славенія
|разьмяшчэньне       = [[Любляна]]
|адрас               = Коладворская вул., д. 11
|ключавыя постаці    = Душан Мес<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Кіраўніцтва|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/skupina-slovenske-zeleznice/predstavitev/vodstvo|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>, Боян Бранк<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Назіральная рада|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/skupina-slovenske-zeleznice/predstavitev/vodstvo/nadzorni-svet|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>
|галіна              = [[сфэра паслугаў]]
|прадукцыя           = 
|паслугі             = перавозка грузаў і людзей
|абарачэньне         = {{Рост}}422,888 млн [[эўра]] (2018 год)<ref name="а">{{Навіна|аўтар=|загаловак=Справаздача за 2018 год|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/images/skupina/letna-porocila/2018/Letno_porocilo_2018_SPLET.pdf|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=20 траўня 2019|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>
|апэрацыйны прыбытак = {{Рост}}36,269 млн эўра (2018 год)
|чысты прыбытак      = {{Падзеньне}}29,736 млн эўра (2018 год)
|лік супрацоўнікаў   = 7490 (2019 год)
|матчына кампанія    = 
|даччыныя кампаніі   = «Грузавыя перавозкі СЧ», «Ферспед»
|аўдытар             = 
|сайт                = [https://www.slo-zeleznice.si/sl/ slo-zeleznice.si]
}}
'''«Славе́нская чыгу́нка»''' («СЧ») — дзяржаўнае [[Чыгунка|чыгуначнае]] прадпрыемства Славеніі, заснаванае ў чэрвені 1991 году.

За 2018 год прадпрыемства перавезла 13,554 млн чалавек і 20,463 млн тонаў грузаў<ref name="а"/>. На 2020 год ТАА «Славенская чыгунка» ўлучала 9 даччыных прадпрыемстваў: ТАА «Грузавыя перавозкі СЧ», «Паяжджанскія перавозкі СЧ», «Інфраструктура СЧ» і «Цяга і тэхніка СЧ», АТ «Чыгуначнае будаўнічае прадпрыемства СЧ» (79% паёў), ТАА «Чыгуначнае інваліднае прадпрыемства СЧ» і дасьледчы «Інстытут перавозак», АТ «Чыгуначная друкарня СЧ» (64%) і экспэдытарскае ТАА «Ферспед»<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Асабовае пасьведчаньне|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/skupina-slovenske-zeleznice/predstavitev/osebna-izkaznica|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>.

== Інфраструктура ==
На 2020 год даўжыня чыгункі, якую абслугоўвала ТАА «Інфраструктура СЧ», складала 1207,7 км. Зь іх 333,5 км (27,6%) прыпадала на 2-калейныя шляхі. Агульная працягласьць чыгуначных шляхоў складала 1541,2 км. Найдаўжэйшы чыгуначны мост пралягаў 575 мэтраў у [[Нова мэста|Новым Месьце]]. Таксама найдаўжэйшым быў [[Бохінь|Бохінскі]] тунэль працягласьцю 6327,3 мэтры, што перасякаў Юлійскія [[Альпы]]. Найстарэйшым быў адрэзак Паўднёвай дзяржаўнай чыгункі [[Шэнціль]]—[[Цэле (Славенія)|Цэле]], адчынены 2 чэрвеня 1846 году<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Чыгуначныя шляхі|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/infrastruktura/javna-zelezniska-infrastruktura/zelezniske-proge|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. Сыгнальная гаспадарка чыгункі ўлучала аўтаматычныя блякавальнікі на 311 км шляхоў, аддаленыя накіравальнікі перавозак на 305 км і прылады ўзаемазалежнасьці на 302 км. Налічваўся 721 чыгуначны пераезд, зь якіх 408 (56%) абазначылі [[Андрэеўскі крыж|андрэеўскім крыжом]], 273 (37%) абсталявалі аўтаматычным накіравальнікам, 19 — гукасьветлавой сыгналізацыяй і шлягбаўмам, 16 — дарожным [[сьвятлафор]]ам і 5 — электронным замком<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Сыгнальная бясьпека|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/infrastruktura/javna-zelezniska-infrastruktura/signalna-varnost|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. Прыладамі лічбавай сувязі абсталявалі 545 км (45%) чыгункі, радыёдыспэтчарскімі вузламі — 324 км. На 37 станцыяў сувязі прыпадала 7120 тэлефонных падлучэньняў. Сетка сувязі налічвала 77 лічбавых плезіясынхронных прыладаў і 24 лічбавых сынхронных вузлоў, 37 стацыянарных сыстэмаў сувязі са 125 прыладамі, 1 [[тэлеграф]]ную станцыю і 34 тэледрукарскія падлучэньні. Яе працу забясьпечвалі 1274 км [[Лінія электраперадачы|лініяў электраперадачы]], 818 км спадарожнага кабэлю і 576 км аптычнага кабэля. Радыёдыспэтчарскія вузлы працавалі на 164 [[лякаматыў]]ных стаянках і 68 пастаянных. Сярод высока[[Частасьць|частасьцевых]] вузлоў 644 (64%) былі ручнымі, 261 — перадавальным і 90 — рухомымі<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Сувязь|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/infrastruktura/javna-zelezniska-infrastruktura/telekomunikacije|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. Карткі падпісчыка сотавай сувязі «Славенскай чыгункі» забясьпечвалі [[роўмінг]] у чыгуначных сетках суседніх Аўстрыі, Вугоршчыны і Італіі<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Рухомая сувязь чыгункі|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/infrastruktura/javna-zelezniska-infrastruktura/telekomunikacije/gsm-r|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>.

[[Файл:Railway map of Slovenia.png|значак|280пкс|Чыгуначная мапа Славеніі (2019 год)]]
Большасьць лініяў электраперадачы (ЛЭП) «Славенскай чыгункі» выкарыстоўвала [[пастаянны ток]] напругай 3000 [[вольт]]. На [[зьменны ток]] пераходзілі на памежных пераходах, дзе выкарыстоўвалі напругу суседніх краінаў: Аўстрыі — 15 Квольт і 16,67 [[гэрц]], Вугоршчыны і Харватыі — 25 Квольт і 50 гэрц. На 25 вузлах электрасілкаваньня стаяла па 2 выпрамнікі магутнасьцю 667, 1000, 1500 і 2000 [[ампэр]]аў. Чыгуначная электрасетка падзялялася ўздоўж і ўпоперак звыш 700 [[перамыкач]]амі. Уздоўж галоўных шляхоў ідуць па 2 кантактныя [[дрот]]ы таўшчынёй 100 мм² у [[Сечыва|сечыве]] і 2 дапаможныя дроты па 120 мм². Працягласьць электрыфікаваных шляхоў чыгункі перавышала 1400 км (90%), самой чыгункі — 609,7 км (50%), у тым ліку 330,9 км (54%) — 2-калейнай<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Электраэнэргетыка|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/infrastruktura/javna-zelezniska-infrastruktura/elektroenergetika|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. [[Збудаваньне|Збудаваньні]] чыгункі ўлучалі 372 [[пэрон]]ы агульнай даўжынёй 44,6 км, 87 [[Тунэль|тунэляў]] працягласьцю 35,64 км і 435 мастоў даўжынёй 12 км, 2900 водных ходняў даўжынёй 6 км і 5 галерэяў на 560 мэтраў<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Збудаваньні|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/infrastruktura/javna-zelezniska-infrastruktura/spodnji-ustroj|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. Усе шляхі «Славенскай чыгункі» мелі [[Каляіна|каляіну]] шырынёй 1435 мм. Агулам налічвалася каля 2400 [[Стрэлачны перавод|стрэлачных пераводаў]]<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Надбудовы|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/infrastruktura/javna-zelezniska-infrastruktura/zgornji-ustroj
|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. Таксама ТАА «Інфраструктура СЧ» утрымлівала 1213 будынкаў «Славенскай чыгункі»: 841 (69%) склад і майстэрню, 228 паяжджанскіх станцыяў, 82 сядзібы кіраваньня перавозкамі і 35 жылых дамоў, 17 вузлоў электрасілкаваньня і 10 грузавых станцыяў<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Будынкі|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/infrastruktura/javna-zelezniska-infrastruktura/stavbe|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>.

== Грузаперавозкі ==
[[Файл:Slovenian Railways freight train.JPG|значак|240пкс|Грузавы [[лякаматыў]] «СЧ 363» (2015 год)]]
На 2020 год ТАА «Грузавыя перавозкі СЧ» належала таварня «Сісак 3» пры Копэрскай прыстані на Адрыятычным моры, што ўлучала 3 склады шырынёй па 15 мэтраў і плошчай па 3600 м²<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Найм складзкіх плошчаў|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/tovorni-promet/produkti-in-storitve/najem-skladiscnih-povrsin|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. [[Кантэйнэр]]ныя таварні працавалі таксама ў Любляне з 16 маразільнікамі, Марыборы і [[Цэле (Славенія)|Цэле]]<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Камбінаваныя перавозкі|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/tovorni-promet/produkti-in-storitve/kombinirani-prevozi|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. Грузавы цягнік «Сава Экспрэс» хадзіў між Люблянай і сэрбскім [[Бялград]]ам праз Харватыю штодня з панядзелка па суботу: у бок Сэрбіі з панядзелка па чацьвер і ў суботу, у бок Славеніі па панядзелках, чацьверах і суботах<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=«Сава Экспрэс» - якасныя перавозкі між Славеніяй і Сэрбіяй|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/tovorni-promet/produkti-in-storitve/sava-express|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. Адначасна ТАА «Паяжджанскія перавозкі СЧ» штодня пускалі цягнік для перавозкі аўтамабіляў вышынёй да 3 мэтраў і шырынёй да 2,4 мэтру праз Бохінскі тунэль. Гэты цягнік злучаў [[Бохінская Быстрыца|Бохінскую Быстрыцу]] з [[Падбрдо]]м, [[Мост-на-Сочы|Мастом-на-Сочы]] і [[Нова-Горыца|Новай Гарыцай]] — і тым самым [[Верхняя Крайна|Верхнюю Крайну]] з [[Славенскае Прымор’е|Прымор’ем]]<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Аўтацягнік|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/potniki/vozni-redi/avtovlak|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. Таксама праз Славенію праходзілі 2 чыгуначныя грузавыя калідоры Эўропы:
* [[Балта-Адрыятычны калідор|Балтыйска-Адрыятычны]] № 5 — зьвязвае 2 польскія парты [[Гдыня|Гдыню]] і [[Сьвінавуйсьце]] ([[Заходнепаморскае ваяводзтва]]) са славенскім [[Копэрскі порт|Копэрскім портам]] і італьянскім [[Трыест]]ам, а таксама спадарожна злучае наземныя таварні ў Польшчы ([[Катавіцы]]), Славаччыне ([[Жыліна]] і Браціслава), Чэхіі ([[Острава]]), Аўстрыі (Вена, [[Клягенфурт]] і [[Грац]]), Славеніі ([[Марыбор]] і Любляна) і Італіі (Трыест)<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Калідор спаборных грузаперавозак № 5 - Балтыйска-адрыятычны|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/infrastruktura/transportni-koridorji/koridor-rfc-5|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>;
* Сяродземнаморскі № 6 — зьвязвае 3 гішпанскія парты [[Альмэрыя|Альмэрыю]], [[Валенсія|Валенсію]] і [[Барсэлёна|Барсэлёну]] з вугорскімі таварнямі ў Будапэшце і [[Загонь|Загоні]] на мяжы з Украінай, а таксама спадарожна злучае наземныя таварні ў Гішпаніі (Мадрыд і [[Сарагоса]]) ды парты і таварні ў Францыі ([[Марсэль]] і [[Ліён]]), Італіі ([[Турын]], [[Мілян]], [[Вэрона]], [[Падуя]], [[Вэнэцыя]] і Трыест) і Славеніі ([[Копэр]] і Любляна)<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Калідор спаборных грузаперавозак № 6 - Сяродземнаморскі|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/infrastruktura/transportni-koridorji/koridor-rfc-6|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>.

== Перавозка людзей ==
[[Файл:Ljubljana (296) (3896834569).jpg|значак|270пкс|Чыгуначны вакзал Любляны (2009 год)]]
На 2020 год ТАА «Паяжджанскія перавозкі СЧ» ажыцьцяўлялі перавозку людзей праз 24 гарады Славеніі ў 17 напрамках, зь іх у 5 напрамках са сталіцы: 1) Любляна—[[Есэніцэ]], 2) Любляна—[[Зідані Мост]], 3) Любляна—[[Камнік]], 4) Любляна—[[Нова мэста|Новае Места]], 5) Любляна—[[Піўка]]—[[Сэжана]], 6) Зідані Мост—[[Добава]], 7) Зідані Мост—[[Марыбор]], 8) Марыбор—[[Прэвалье]], 9) Марыбор—[[Срэдзішча]]—[[Лендава]], 10) [[Цэле (Славенія)|Цэле]]—[[Імено]], 11) Цэле—[[Вяленье]], 12) Есэніцэ—[[Нова-Горыца|Новая Гарыца]], 13) Новае Места—[[Мэтліка]], 14) Новая Гарыца—[[Айдоўшчына]]—Сэжана, 15) [[Дзівача]]—[[Копэр]], 16) [[Ормаж]]—[[Ходаш]], 17) [[Сеўніца]]—[[Трэбне]]<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Расклад руху паводле напрамкаў|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/potniki/vozni-redi/osnutki-voznih-redov-po-relacijah-2016-2017|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. «Славенская чыгунка» выкарыстоўвала 5 відаў пасажырскіх цягнікоў: 1) рэгіянальны — штодзённы бяз броні, 2) міжгародні — на маршрутах Любляна—Марыбор і ўлетку Ходаш—Любляна—Копэр; 3) эўрапейскі — міжнародны; 4) эўраначны — міжнародны са спальным месцам; 5) міжнародны — прыпыняецца толькі ў буйных гарадах<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Віды цягнікоў|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/potniki/vozni-redi/vrste-vlakov|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. Перавозкі за мяжу ажыцьцяўляліся ў Турэччыну ([[Стамбул]]) і 19 гарадоў у 8 краінах Эўропы: Аўстрыю (Вена, [[Грац]], [[Зальцбург]] і [[Філях]]), Вугоршчыну (Будапэшт), Італію ([[Опіціна]], [[Трыест]] і [[Удынэ|Ўдынэ]]) і Харватыю (Загрэб, [[Опація]], [[Пула (Харватыя)|Пула]], [[Рыека]] і [[Спліт]]), а таксама [[Босьнія і Герцагавіна|Босьнію і Герцагавіну]], Нямеччыну ([[Мюнхэн]] і [[Франкфурт-на-Майне]]), Сэрбію (Бялград), Чэхію (Прага) і Швайцарыю ([[Цюрых]])<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Падарожніцтва за мяжу|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/en/passenger-transport/travelling-abroad|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=en|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>. Таксама ў чыгуначных касах Славеніі прадавалі квіткі на цягнікі ў яшчэ 6 краінаў Эўропы: [[Баўгарыя|Баўгарыю]], Данію, Нідэрлянды, [[Паўночная Македонія|Паўночную Македонію]], [[Славаччына|Славаччыну]] і Чарнагорыю([[Цюрых]])<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Іншыя напрамкі|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/en/passenger-transport/travelling-abroad/other-destinations|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=en|дата публікацыі=2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>.

== Мінуўшчына ==
[[Файл:SŽ 310 series EMU (03).JPG|значак|260пкс|Электрацягнік «СЧ 310» (Любляна, 2008 год)]]
26 чэрвеня 1991 году ўрад Славеніі ўтварыў «Славенскую чыгунку». 10 чэрвеня 1992 году прадпрыемства стала сябрам [[Міжнародны зьвяз чыгунак|Міжнароднага зьвязу чыгунак]] (Парыж, Францыя). Пры канцы 1992 году «Славенская чыгунка» атрымала код 79 замест югаслаўскага 72 і займела лягатып, які распрацаваў дойлід Ніно Ковачэвіч. 5 верасьня 2000 году міжгародні электра[[цягнік]] пачаў хадзіць па маршруце Любляна—[[Марыбор]]. Для яго італьянскі завод «Фіят Чыгунка» паставіў тры 3-складовыя [[электрарухавік]]і «СЧ 310» з нахіляльным мэханізмам «Маятнік», якія распрацаваў на аснове хуткаснага [[электрацягнік]]а 460. 26 верасьня 2000 году першы электрацягнік з 2-складовым рухавіком «СЧ 312» пусьцілі з Марыбору ў Любляну. Да 15 чэрвеня 2002 году «Марыборскі завод новага рухомага саставу» сабраў 30 такіх рухавікоў, якія нямецкі «Сымэнс» ([[Мюнхэн]]) распрацаваў на аснове рухавіка «Дэзіро». 16 траўня 2001 году старшыні ўрадаў Вугоршчыны і Славеніі [[Віктар Орбан]] і [[Янез Дрноўшак]] адчынілі памежны чыгуначны пераезд у [[Ходаш]]ы. 1 чэрвеня 2003 году ўрад Славеніі пераўтварыў [[акцыянэрнае таварыства]] «Славенская чыгунка» ў [[холдынг]]авае ТАА. У 2004 годзе падпарадкаваньні холдынга стварылі 3 даччыныя прадпрыемствы: [[ТАА]] «Грузавыя перавозкі СЧ», «Паяжджанскія перавозкі СЧ» і «Інфраструктура СЧ». У 2005 годзе пусьцілі першы [[дызэль-цягнік]] «СЧ 813» і адчынілі новы чыгуначны пераезд [[Добава]] на мяжы з Харватыяй. Таксама ў [[лізінг]] ад «Сымэнс Дыполёк» узялі 2 электрычныя [[Лякаматыў|лякаматывы]]. У 2006 годзе на «Славенскую чыгунку» паступілі 16 апошніх са 100 замоўленых крытых 4-восевых грузавых [[вагон]]аў, а таксама першы з 20 рухавікоў 541-101. У 2008 годзе ў «Сымэнса» замовілі 12 шматсыстэмных электрарухавікоў. 15 студзеня 2009 году ў італьянскім [[Удынэ]] (рэгіён [[Фрыўлі-Вэнэцыя-Джулія]]) адчынілі замежнае прадстаўніцтва. 1 лістапада 2010 году «Славенская чыгунка» ўвяла паслугі мытнай лягістыкі. Цягам 2010 году адбыўся пераход на [[Эўрапейская сыстэма кіраваньня чыгуначным рухам|Эўрапейскую сыстэму кіраваньня чыгуначным рухам]] (ЭСКЧР), што ўлучала [[Эўрапейская сыстэма кіраваньня цягнікамі|Эўрапейскую сыстэму кіраваньня цягнікамі]] (ЭСКЦ) і лічбавую [[Сотавая сувязь|сотавую сувязь]]. У 2012 годзе Галоўную майстэрню чыгункі пераўтварылі ў ТАА «Цяга і тэхніка СЧ». У 2013 годзе «Славенская чыгунка» набыла экспэдытарскае ТАА «Ферспед». 27 верасьня 2013 году кіраўніка «Славенскай чыгункі» Душана Меса абралі ў склад управы [[Супольнасьць эўрапейскіх чыгунак|Супольнасьці эўрапейскіх чыгунак]]<ref>{{Навіна|аўтар=|загаловак=Гісторыя|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/images/skupina/pdf/timeline.pdf|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=2015|дата доступу=10 красавіка 2020}}</ref>.

== Крыніцы ==
{{Крыніцы}}

== Вонкавыя спасылкі ==
* {{Навіна|аўтар=|загаловак=Навіны|спасылка=https://www.slo-zeleznice.si/sl/novice/|выдавец=ТАА «Славенская чыгунка»|мова=sl|дата публікацыі=19 сакавіка 2020|дата доступу=10 красавіка 2020}}

{{Накід:Эканоміка}}

[[Катэгорыя:Славенскія кампаніі]]
[[Катэгорыя:Чыгуначны транспарт]]
[[Катэгорыя:Любляна]]
[[Катэгорыя:Чыгункі Эўропы]]
[[Катэгорыя:Зьявіліся ў 1991 годзе]]