Ѡ (кірыліца)

Ѡ

Кірыліца
А	Б	В	Г	Ґ	Д	Ђ
Ѓ	Е	Ё	Є	Ж	Ѕ	З
И	І	Ї	Й	Ј	К	Л
Љ	М	Н	Њ	О	П	Р
С	Т	Ћ	Ќ	У	Ў	Ф
Х	Ц	Ч	Џ	Ш	Щ	Ъ
Ы	Ь	Э	Ю	Я
Архаічныя літары кірыліцы
Ꙁ	Ꙃ	Ꙅ	Ꙇ	Ꙉ	Ҁ	Ѻ
Ѹ	Ꙋ	Ѡ	Ѽ	Ꙍ	Ѿ	Ꙏ
Ѣ	Ꙑ	Ꙓ	Ꙕ	Ꙗ	Ѥ	Ѧ
Ꙙ	Ѫ	Ꙛ	Ѩ	Ꙝ	Ѭ	Ѯ
Ѱ	Ѳ	Ѵ	Ѷ	Ꙟ	Ꙡ	Ꙣ
Ꙥ	Ꙧ	Ꙩ	Ꙫ	Ꙭ	ꙮ	Ꚙ
Ꚛ

Ѡ, ѡ (назва: од, ад) — старая кірылічная літара^[1] стара- і царкоўнаславянскай кірыліцы, іншыя назвы: от, о. Адпавядае грэцкай літары О вялікае (Ω, ω), хоць адлюстроўвае толькі малое яе напісаньне (загалоўныя сустракаецца вельмі рэдка, толькі ў загалоўках у дэкаратыўных мэтах). У старажытнай (круглай) глаголіцы мае выгляд . Лікавае значэньне ў кірыліцы — 800, у глаголіцы — 700.

У стараславянскай мове од паводле гучаньня не адрозьніваецца ад звычайнай літары О; ўжываньне той або іншай з гэтых літараў вызначалася эстэтычнымі меркаваньнямі й свабодным месцам у радку (натуральна, з выняткам лікавага выкарыстаньня літараў). Даволі рана выпрацаваўся звычай пісаць праз Од спалучэньне О у пачатку слова, ставячы пры гэтым літары адну на адну; так паўстаў знак Ѿ, які даволі часта лічаць асобнай літараў (з такім разуменьнем беспасьпяхова змагаюцца ўжо амаль чатыры стагодзьдзі).

У сярэдзіне XVII ст. пад уплывам польскае мовы ў тэкстах украінска-беларускага зводу царкоўнаславянскае мовы Ѡ пачала замяняць літару Ó: рѡжа [ружа], огѡрок [агу́рак], агѡлны [агу́льны], Бѡг [Буг] (рака), Навагрѡдак [Навагру́дак] (горад).